Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν υποτιμώ τις «αγαθές» προθέσεις, ούτε τις φιλότιμες προσπάθειες, που ενδεχομένως υπήρξαν όλο αυτό το διάστημα. Αλλά το εγχείρημα ήταν καταδικασμένο. Εκτός από φαιδρό σε γενικές γραμμές.

Για τέσσερις λόγους:

Πρώτον γιατί επρόκειτο για μία κίνηση «από πάνω»: Η όλη προσπάθεια δεν είχε καμία σχέση με κοινωνικές διεργασίες. Δεν εκδηλώθηκε ως κοινωνική ανάγκη – ακόμη κι αν δεχθούμε ότι η κοινωνία έχει ανάγκη από την κεντροαριστερά και την αποζητά, η κίνηση αυτή δεν ήταν η κατάλληλη για να εκφράσει αυτή την επιταγή. Ήταν μία κίνηση, υπαρκτή κυρίως μέσα από συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης. Μία κίνηση που περισσότερο έμοιαζε με διευθέτηση «κορυφής» και μία προσπάθεια να ξαναβρούν ρόλο πρώην παράγοντες του ΠΑΣΟΚ.

Δεύτερον, γιατί στελεχωνόταν από φθαρμένα πρόσωπα: Και μόνο αν αναλογιστεί κανείς ότι κεντρικό ρόλο στις διεργασίες είχε ο γυρολόγος Νίκος Μπίστης θα ήταν αρκετό για να καταλάβει ότι κάποια στιγμή, σύντομα δηλαδή, θα τελείωναν όλα. Πρώην υπουργοί του Σημίτη, ξεθυμασμένοι πολιτικοί μιας άλλης εποχής, καθηγητές και παράγοντες άγνωστης προέλευσης και μηδαμινής αποδοχής και εμβέλειας. Μηδέν και μηδέν, ίσον μηδέν δηλαδή.

Τρίτον το πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα τους: Πώς να το πει κανείς απλά; Από μνημονιακούς… πήραμε… πήραμε, δεν θέλουμε άλλους! Οι άνθρωποι μιλούσαν σαν να ήταν σε κενό. Κενό κοινωνικό, κενό πολιτικό, κενό ιδεολογικό. Σαν να μην υπάρχει μία συγκεκριμένη κατάσταση στη χώρα, σαν να μην υπάρχει μνημόνιο, σαν να μην υπάρχει κυβέρνηση Σαμαρά με συγκεκριμένη συμπεριφορά και πολιτική. Τίποτα. Τους άκουγες και λες και ήλθαν από άλλο κόσμο. Στην καλύτερη ήταν σαν πολιτικά ούφο, στη χειρότερη σαν κολαούζοι της τρόικας και του Σαμαρά.

Και τέταρτο, διόλου ασήμαντο όμως και πιθανόν καταλυτικό για να τερματίσει η σχέση με το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο: Ενώ ήταν ουσιαστικά ένα πολιτικό τίποτα, συμπεριφέρθηκαν με αδιανόητη αμετροέπεια. Συμπεριφέρθηκαν σε ένα υπαρκτό πολιτικό οργανισμό (ΠΑΣΟΚ) και στον αρχηγό του (Βενιζέλο) ως να είναι τελειωμένοι και βαρίδια - ακόμη κι αν έχουν κάποιο δίκιο σε μία τέτοια διαπίστωση, δεν ήταν οι κατάληλοι για να το πουν. Μιλούσαν λες και δεν δημιουργήθηκαν, δεν αναπτύχθηκαν και δεν προβλήθηκαν με την ανοχή και τη στήριξη ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλου. Αν ήταν το ΠΑΣΟΚ να διαλυθεί και ο Βενιζέλος να αποχωρήσει, δεν μπορούν να το κάνουν μόνοι τους, περιμένουν τους 58 να τους το πουν;

Οι 58, παρότι έχουν στις τάξεις τους σε συντριπτική πλειοψηφία πρόσωπα, που έχουν ευθύνες για το σημερινό κατάντημα και της χώρας και της κεντροαριστεράς, άρχισαν να κουνάνε το δάκτυλο προς όλες τις κατευθύνσεις: Προς το ΠΑΣΟΚ, το σημερινό, το χθεσινό και παλαιότερο, τον Βενιζέλο, τον Παπανδρέου, να θέλουν να επιβάλλουν όρους για το ποιος θα μπει και ποιος όχι στο ευρωψηφοδέλτιο, να πλασάρουν ονόματα για ένα νέο κόμμα, να δίνουν γενικώς «οδηγίες χρήσεως» της κεντροαριστεράς.

Μιλάμε δηλαδή για αστειότητες. Και μόνο που απασχόλησαν την πολιτική ζωή κάτι μήνες αυτοί οι τύποι ήταν κατόρθωμα…  

Και μην μου πει κανείς ότι θα επανέλθουν μετά τις ευρωεκλογές. Ήδη γελάω…