Γιάννης Μακρυγιάννης

Έχω παρατηρήσει ότι εσχάτως και με αφορμή και την ελληνική προεδρία στην Ευρωπαϊκή Ένωση γίνεται κανονική παρέλαση από διάφορους Γερμανούς αξιωματούχους, που λένε πάνω κάτω τα ίδια προσβλητικά. Με την κυβέρνηση να παρατηρεί μάλλον ικανοποιημένη αυτή την εικόνα. Και όχι μόνο ικανοποιημένη: Πρόθυμη να κάνει ακόμη και τώρα ό,τι ακριβώς πει το Βερολίνο. Είναι ενδεικτική η συμπεριφορά του Στουρνάρα, που μόλις του είπε ο Σόιμπλε ότι πρέπει να ξεχάσει το κούρεμα του ελληνικού χρέους – παρότι άλλοι διεθνείς παράγοντες όπως το ΔΝΤ θα το στήριζαν ένα τέτοιο αίτημα – διέγραψε και τη λέξη «κούρεμα» από το λεξιλόγιό του. Φοβάμαι μήπως ο άνθρωπος σταματήσει να πηγαίνει και σε κουρείο για τα μαλλιά του, μετά από αυτή την αυστηρή εντολή του Σόιμπλε!

Κι όμως. Ακόμη και στη Γερμανία ακούγονται χειρότερα για την πολιτική της Μέρκελ έναντι της Ελλάδας, απ’ όσα λέει η ελληνική κυβέρνηση. Ακόμη και κει τολμούν, ιδίως το αριστερό κόμμα, αλλά όχι μόνο, να την κατηγορούν ευθέως ότι ευθύνεται για την τεράστια και συγκλονιστική κοινωνική καταστροφή, που προκαλεί η πολιτική της – έως και συνυπεύθυνη για την αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα, λένε την Μέρκελ!       

Αλλά στην Αθήνα η κυβέρνηση εξακολουθεί να προσκυνά την Μέρκελ και τον Σόιμπλε και να θεωρεί την πολιτική τους συνταγή ως ευαγγέλιο.

Μόνο η ελληνική κυβέρνηση δέχεται απολύτως όσα λέει το Βερολίνο. Γι’ αυτό και όλοι οι δήθεν λεονταρισμοί ότι η κυβέρνηση θέλει να διώξει την τρόικα και να φύγουμε από το μνημόνιο, δεν είναι παρά σαν εκείνα που λέει ο λαγός για το λιοντάρι στο γνωστό ανέκδοτο.

Γιατί η σημερινή κυβέρνηση είναι ταυτισμένη με τη βούληση της Μέρκελ. Και Μέρκελ, ας μην υπάρχει η παραμικρή αυταπάτη, σημαίνει πολιτικές λιτότητας και αυστηρός έλεγχος, είτε μέσω τρόικας, είτε μέσω άλλου μηχανισμού για πολλά, πολλά χρόνια. Και η χώρα δεν χρειάζεται κάποιον που να είναι το μακρύ χέρι και η φωνή της Μέρκελ, αλλά κάποιον που να μπορεί να βάλει και καμιά φωνή στη Μέρκελ…