Γιάννης Μακρυγιάννης

Εδώ και καιρό εμφανίστηκαν στην χώρα δύο ειδών τρομοκρατίες: Αυτή με την κλασσική έννοια του όρου, δηλαδή τις επιθέσεις κατά διαφόρων στόχων, με τη χρήση όπλων, βομβών κλπ από μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες, που μένουν κρυφές και εκείνη που εκδηλώνεται με τον ρατσισμό, χρησιμοποιεί τυφλή βία κατά των ξένων, εντάσσεται στο πλαίσιο του νεοναζισμού και του φασισμού και οργανώνεται από τη "Χρυσή Αυγή", που έχει ως πρότυπο τον Χίτλερ και τη χούντα του Γιώργου Παπαδόπουλου.

Η πρώτη με ανησυχεί, η δεύτερη με τρομάζει.

Η κλασσική τρομοκρατία, όσο «τυφλή» κι αν είναι, όπως χαρακτηρίζεται, όταν εκδηλώνεται με επιθέσεις σε μαζικούς χώρους – τελευταίο παράδειγμα η έκρηξη σε εμπορικό κέντρο – θα αντιμετωπιστεί αργά ή γρήγορα από το κράτος. Αρκεί οι αρμόδιες υπηρεσίες να δουλέψουν σωστά και οργανωμένα, με την ανάλογη πολιτική βούληση. Ήθελαν για παράδειγμα να κάνουν πριν δέκα χρόνια ήρεμους ολυμπιακούς αγώνες, ώστε να έλθει ο κόσμος στην Ελλάδα χωρίς ανησυχίες, δούλεψαν οι αρχές – εκτός βέβαια κι αν μας δούλευαν ήδη πολλά χρόνια πριν, αλλά αυτό είναι μία άλλη κουβέντα – και εξάρθρωσαν τη 17Ν και άλλα παρακλάδια της εγχώριας τρομοκρατίας (δεν θα μπω στο παρόν σημείωμα στη κουβέντα περί σύνδεσης της τρομοκρατίας με παρακρατικά συστήματα, αυτό είναι άλλο θέμα). Η τρομοκρατία αυτού του είδους, είναι καταδικασμένη, εκ της φύσεώς της, να μείνει στο περιθώριο της κοινωνίας, να μην έχει ποτέ ευρείας κλίμακα εφαρμογή – ευτυχώς. Έχει φυσικά επιπτώσεις, όμως η ομόθυμη καταδίκη της, θέτει και τα όριά της.

Αντιθέτως η τρομοκρατία του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του νεοναζισμού και της ακροδεξιάς είναι που με τρομάζει, γιατί διαχέεται στην κοινωνία σαν δηλητήριο, σαν "Κύμα", αν έχετε δει την γερμανική ταινία. Ξάφνου, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο οργισμένος άνεργος, ο βασανισμένος μεροκαματιάρης, ο «τρελαμένος» νέος, ο περιθωριοποιημένος, ο «αδικημένος» μπορεί να μετατραπεί σε δολοφόνο, σε ζώο, σε… «τιμωρό». Αρκεί όλα όσα τον πληγώνουν να συναντήσουν, αφενός μεν την ιστορική άγνοια και αφετέρου τις χειρότερες πλευρές του νου και της ψυχής, δηλαδή τον ρατσισμό, τον ναζισμό, τη φασιστική συμπεριφορά,το σωβινισμό, το μίσος για κάθε διαφορετικό ή ξένο, τον ευτελισκμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και ζωής, όλα αυτά περιτυλιγμένα με εθνικόφρονες κραυγές και δήθεν πατριωτικά κηρύγματα.   

Η τρομοκρατία αυτού του είδους με τρομάζει γιατί είναι καθημερινή. Αγκαλιάζει ως θύτες και ως θύματα όλο και περισσότερους. Εν δυνάμει μπορεί να χωρίσει σε αυτές τις δύο κατηγορίες σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Ας μην γελιόμαστε, ούτε να κρυβόμαστε, κυρίως ας μη δίνουμε άλλοθι στο ναζισμό και το ρατσισμό: Σήμερα σκοτώνουν έναν ξένο για ψύλλου πήδημα, αύριο θα χτυπήσουν κάθε διαφορετικό - σύμφωνα με τα γούστα τους – Έλληνα και καθένα, που διαφωνεί μαζί τους. Όταν κάποιος υποβαθμίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής, κρίνοντάς την από το χρώμα του δέρματος, τη φυλή και τη θρησκεία, τότε μην περιμένουμε να σταματήσει κάπου: Υποβαθμίζει την αξία της ανθρώπινης ζωής του καθένα. Καθημερινά σχεδόν χύνεται πολύ αίμα στα σοκάκια της Αθήνας, εξαιτίας αυτού του μίσους. ΠΟΣΟ αίμα πρέπει να χυθεί για να γίνει αντιληπτός αυτός ο κίνδυνος;     

Σημείωση: Η κυβέρνηση ανησυχεί για τις επιπτώσεις που θα έχει η αναβίωση της τρομοκρατίας στον τουρισμό και τις επενδύσεις.

Αδίκως ανησυχεί για τις επενδύσεις - τις πρόλαβε ήδη η ρατσιστική βίατης Χρυσής Αυγής: Προ ολίγου καιρού κάποιοι έδειραν, στη Γλυφάδα, αν δεν κάνω λάθος, έναν μελαμψό κύριο, ο οποίος όντως προερχόταν από χώρα της Μέσης Ανατολής: Μόνο που δεν ήταν κάποιος λαθραίος μετανάστης, αλλά ένας κανονικός επισκέπτης, με σκοπό να κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα! Ανεξαρτήτως αυτού του περιστατικού, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι θα εμπιστευτεί κανείς άραβας, καταριανός, ινδός, κινέζος, οποιοσδήποτε τέλος πάντως διαφορετικού χρώματος άνθρωπος, να κυκλοφορήσει στην Αθήνα, ή να φέρει την οικογένειά του στη χώρα μας, στο πλαίσιο μίας επενδυτικής – οικονομικής δραστηριότητάς του; Το ίδιο ισχύει και για τον τουρισμό φυσικά, για τον οποίο φέρεται να κόπτεται η κυβέρνηση.