Γιάννης Μακρυγιάννης

Όταν τα γεγονότα είναι τόσο καταλυτικά, κάθε άλλη σκέψη  είναι περιττή. Ποια είναι τα γεγονότα λοιπόν:

Ο πρωθυπουργός μίας χώρας, δηλαδή ο Παπανδρέου της Ελλάδας  ανακοινώνει δημοψήφισμα για  την έγκριση μίας ευρωπαϊκής συμφωνίας. Αδιάφορο έως εδώ εάν έκανε  καλά ή όχι, ο καθένας έχει την  άποψή του.

Την απόφασή του  αυτή την ανακοινώνει στους ευρωπαίους εταίρους του και ενώ έχει ξεκαθαριστεί σε όλους τους τόνους από την κυβέρνηση  ότι το δημοψήφισμα θα γίνει με το συγκεκριμένο ερώτημα και σε χρόνο, που θα αποφασίσει η ίδια – κορυφαίοι  υπουργοί έλεγαν για παράδειγμα ότι  θα γίνει τον Ιανουάριο.

Μόλις οι εταίροι  ακούν τον Έλληνα πρωθυπουργό  του λένε ότι αυτό δεν γίνεται  και του υπαγορεύουν, ή απαιτούν, ή επιβάλλουν – όποια ερμηνεία δεκτή, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα – να κάνει το δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου – άσχετη ημερομηνία σε σχέση με την αρχική κυβερνητική  απόφαση – και με ερώτημα εάν  η Ελλάδα θέλει να είναι στο  ευρώ – μα εντελώς άσχετο με το αρχικό ερώτημα.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός αποδέχεται τη σύσταση των ευρωπαίων  εταίρων και δηλώνει ότι θα κάνει το δημοψήφισμα, όπως εκείνοι  θέλουν.

Εάν αυτό δεν είναι  όχι απλά κατάλυση της εθνικής  κυριαρχίας, αλλά και καταρράκωση  της εθνικής αξιοπρέπειας και  του κύρους ενός πρωθυπουργού και  μίας κυβέρνησης τότε τι είναι;

Εάν είχε τα κότσια και  πίστευε σε αυτό, που ανακοίνωσε αρχικά έπρεπε να επιμείνει στην απόφασή  του. Εάν εκτιμούσε ότι η επιμονή  του θα είχε επιπτώσεις στη χώρα, έπρεπε να αλλάξει τελείως την  αρχική απόφασή του, να τους πει ευχαριστώ  για τις συμβουλές, αλλά θεωρώ  ότι δεν έχει νόημα ένα τέτοιο δημοψήφισμα.

 Διότι εδώ μπαίνουν  δύο θέματα: Πώς είναι δυνατόν  να δέχεται ο πρωθυπουργός  μίας χώρας, μία τέτοιου είδους  υπόδειξη από ξένους ηγέτες, μία  υπόδειξη, που έχει να κάνει  με την δημοκρατική λειτουργία  της χώρας. Και πώς είναι  δυνατόν να θεωρεί ο Παπανδρέου  ότι μπορεί να μπει σε δημοψήφισμα  το εάν θα παραμείνει η χώρα στο ευρώ; Πότε τέθηκε στα σοβαρά τέτοιο ερώτημα στη δημόσια συζήτηση στη χώρα;  

Αν ισχύει το πρώτο  είναι υποτελής, τζάμπα μάγκας για  εσωτερική κατανάλωση και τυχοδιώκτης. Εάν ισχύει το δεύτερο, τότε είναι απλά εκτός πραγματικότητας, για να μην χρησιμοποιήσω άλλο χαρακτηρισμό, μέρες που είναι.

Ίσως ισχύουν και  τα δύο, οπότε τα πράγματα είναι χειρότερα  από όσο φανταζόμασταν.

Στην καλύτερη περίπτωση, ο Παπανδρέου έπαιξε, ρίσκαρε και  έχασε. Στη χειρότερη, η Ελλάδα διασύρθηκε για πάντα στα μάτια όλου του  κόσμου. Και στις δύο περιπτώσεις  υπεύθυνος είναι ο πρωθυπουργός και όσοι αποφάσισαν να πάνε τη χώρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Αφού λοιπόν άλλαξε την απόφασή του μπροστά στην απαίτηση των ευρωπαίων, γιατί να έχει πρόβλημα να την αλλάξει μπροστά και την ομόθυμη απαίτηση των υπουργών του, των βουλευτών του, της αντιπολίτευσης και μεγάλου μέρους της κοινής γνώμης;

Άρα, το λιγότερο, που  οφείλει να κάνει είναι να αναλάβει τις ευθύνες του, σταματώντας  να επιβαρύνει άλλο την τύχη της  χώρας.