Γιάννης Μακρυγιάννης

Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο Γιώργος. Ότι η Ελλάδα αλλάζει. Η δική του υπόσχεση βέβαια ήταν να κάνει την Ελλάδα… Δανία  του νότου. Ήταν η εποχή με τα ωραία  λόγια και τις μεγάλες αυταπάτες.

Η Ελλάδα όντως αλλάζει. Αλλά όχι με βάση το μοντέλο της  Δανίας. Στην πραγματικότητα έχει να επιλέξει ανάμεσα σε άλλες χώρες: Αργεντινή, Ινδία ή Βουλγαρία; Στην Αργεντινή για παράδειγμα πας μέσω ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και επιστροφής στη δραχμή. Στην Ινδία και στη Βουλγαρία πας με την εξαθλίωση της εργασίας και του εργαζόμενου, ώστε να γίνουμε, λέει… ανταγωνιστικοί. Σύμφωνα με διαβεβαίωση του Γιώργου «δεν θα γίνουμε Ινδία». Η απόσταση από το «Δανία του νότου» στο «δεν θα γίνουμε Ινδία», είναι ανάλογη με εκείνη που χωρίζει το «λεφτά υπάρχουν» του 2009 από το «πληρώστε γιατί χανόμαστε» του 2011. Και επειδή μας πέφτει κάπως μακριά η Ινδία, αλλά και επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν μία νέα Αργεντινή – γιατί τους έρχεται ακριβότερα, όπως ομολογεί η Μέρκελ κυνικά – το πιθανότερο είναι να γίνουμε η Βουλγαρία του Αιγαίου.

Είναι η συνεισφορά του Γιώργου και της τρόικας  στην Ιστορία. Γενικά μέχρι τώρα τα πράγματα πήγαιναν μπροστά. Για παράδειγμα, η ιστορική κίνηση, υπαγόρευε μέχρι  τώρα πώς μπορεί να γίνει μία χώρα όπως η Βουλγαρία, σύγχρονη ευρωπαϊκή  χώρα. Τώρα, οι νέες μαίες της Ιστορίας, επιχειρούν την αντίθετη πορεία. Πώς, δηλαδή, μπορεί να γίνει μία χώρα της ΕΕ, σαν την Βουλγαρία της  εξαθλίωσης, του χαμηλού μεροκάματου  και του ανύπαρκτου κράτους –  κοινωνικού και άλλου.

Είναι σαν η μαμή να μην προσπαθεί να βγάλει το παιδί, αλλά να το βάλει πάλι μέσα. Γιατί  το «ανεπιθύμητο παιδί», που κακώς  γέννησε η Ιστορία, είναι οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των  τελευταίων 130 ετών.

Γι’ αυτό, δυστυχώς το θέμα δεν είναι απλά η κατάργηση  της εθνικής συλλογικής σύμβασης – που ζήτησαν προ ημερών με ύφος δικτάτορα- και η συνεπακόλουθη  μείωση των μισθών.

Οι τροϊκανοί και οι φιλελεύθεροι ανά τον κόσμο, προσπαθούν να ξαναγράψουν, στις πλάτες της Ελλάδας, την Ιστορία.