Γιάννης Κεσσόπουλος

Μετά την αρχική απόλυτα επιτυχή διαχείριση, τα πράγματα δεν πήγαν κατ’ ευχήν, με αποτέλεσμα την κορύφωση κρουσμάτων και θανάτων στη διάρκεια του Νοεμβρίου, ενώ ακόμη οι ΜΕΘ δεν μπορεί να ανασάνουν με άνεση. Βέβαια, 10 μήνες μετά από το κρούσμα μηδέν πρέπει να επισημάνουμε κάποια πράγματα.

Καταρχήν του κρούσμα μηδέν που νοσηλεύτηκε μερικές εβδομάδες, τώρα μάλλον δεν θα έμπαινει παρά σε ένα κατ’ οίκο περιορισμό και κανείς δεν θα ασχολούνταν με αυτό.
Το πρώτο κύμα ήταν πολύ πιο ήπιο από το δεύτερο -τώρα μοιάζει με παιχνιδάκι...

Η θερινή απόπειρα για άνοιγμα αγοράς και τουρισμού με χαλαρωμένα τα μέτρα προστασίας -όχι κατ’ ανάγκη ευθύνη της κυβέρνησης- ούτε στην αγορά έδωσε ανάσα (πλην ελαχίστων τομέων) ενώ οδήγησε σε αυήξηση των κρουσμάτων.

Η διαχείριση στο δεύτερο κύμα μέχρι στιγμής έχει άνοιξε κλείσε των σχολείων, άνοιξε κλείσε της αγοράς. Ακόμη και τομέων που τήρησαν τα μέτρα προστασίας και θα μπορούσαν να συνεχίσουν με συνεπή τήρησή τους.

Τώρα η κυβέρνηση επιχειρεί να ανοίξει και πάλι τα σχολεία με μια σπουδή η οποία δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί από το μέσο πολίτη. Δεν βρισκόμαστε πια στο 2ο μήνα πανδημίας και γενικού απαγορευτικού που τα παιδιά ήθελαν να πάνε ξανά σχολείο. Βρισκόμαστε στον 10ο μήνα και όλοι είμαστε κουρασμένοι. Παιδιά, γονείς και δάσκαλοι. Κουρασμένοι από το αναγκαίο απαγορευτικό, κυριευμένοι πια από το φόβο του «ελεύθερου σκοπευτή» που λέγεται κορονοϊός.

Εκτιμώ ότι μεγαλύτερη ψυχολογική επίπτωση στους μαθητές και στους γονείς από τα κλειστά σχολεία έχει το άνοιξε - κλείσε, δηλαδή η διαρκής αβεβαιότητα, η οποία αποτελεί εμπόδιο για κάθε προσπάθεια διαμόρφωσης μιας προσωρινής έστω κανονικότητας.

Θα μπορούσα να καταλάβω το μπρος - πίσω ανάλογα με το πώς διαμορφώνονται τα επιδημιολογικά δεδομένα, ως προς τη λειτουργία της αγοράς και ανάλογα με το είδος της επιχείρησης, μιας και είναι αδήριτη η ανάγκη να ανοίξουν τα μαγαζιά, έστω με αυστηρή τήρηση μέτρων. Δεν το καταλαβαίνω ως προς τα σχολεία (σε πολλές χώρες όπως η Αγγλία, η Ολλανδία, η Γερμανία, η Δανία αλλά και η Νέα Υόρκη έκλεισαν ή κλείνονυ τα σχολεία προκειμένου να αντιμετωπίσουν τον αόρατο εχθρό).

Εν ολίγοις εκτιμώ ότι η κυβερνητική προσπάθεια θα έπρεπε να αποσκοπεί σε αυτό: στη διαμόρφωση δηλαδή μιας (σχετικά) σταθερής (προσωρινής) κανονικότητας για την κοινωνία. Πρακτικά αυτό μεταφράζεται σε κλειστά σχολεία και τηλεκπαίδευση για το επόμενο δύσκολο διάστημα (όχι διά παντός), ανοιχτή αγορά με πολύ αυστηρά μέτρα προστασίας.

Σίγουρα δεν θέλουμε να κάνουμε τους προπονητές της κερκίδας, ιδίως σε μια πανδημία που συμβαίνει κάθε 100 χρόνια και άρα είναι a priori δύσκολη η διαχείρισή της. Ως πολίτες παρακολουθούμε τους ειδικούς και προσπαθούμε να κατανοούμε τα δεδομένα και τις κινήσεις. Κάποιες φορές οι αποφάσεις είναι ακατανόητες για τον κοινό νου. Ίσως γιατί οι πιέσεις είναι πολλές και εμφιλοχωρεί το πολιτικό στοιχείο, όπως ίσως έγινε το καλοκαίρι. Και στη διαχείριση μιας τέτοιας κρίσης αυτό δεν είναι καλό. Δημιουργεί παρενέργειες στην ατομική και συλλογική ψυχολογία. Μειώνει την εμπιστοσύνη στην πολιτική. Μαζί με την συνακόλουθη οικονομική κρίση γεννά ένα εκρηκτικό μίγμα με άγνωστες συνέπειες.


*Δημοσιογράφος - Σύμβουλος Επικοινωνίας Δημοτικής Εταιρείας Πληροφόρησης, Θεάματος και Επικοινωνίας Δήμου Θεσσαλλονίκης