Γιάννης Αντύπας

Μεταξύ φίλων και παλαιών γνωστών τα πολλά λόγια είναι περιττά. Δεν επιτρέπω σε κανένα κόμμα να αποφασίζει για το ποιοι είναι φίλοι μου και ποιοι όχι. Από το 1989 μέχρι σήμερα δεν έχασα ούτε έναν φίλο για πολιτικούς/κομματικούς λόγους. Ούτε στο πανεπιστήμιο, ούτε στη δουλειά. Και δεν σκοπεύω να ξεκινήσω τώρα, στα χρόνια της προσωπικής και επαγγελματικής ωριμότητας.

Αντίθετα, η δημοσιογραφία και η πολιτική αποτέλεσαν και για εμένα, όπως και για εκατομμύρια Έλληνες, πεδίο όσμωσης και συνύπαρξης. Με εντάσεις και ανταγωνισμούς, αλλά πάντα με ένα θετικό πρόσημο. Να πάνε τα πράγματα μπροστά. Η Ελλάδα άλλαξε πολύ από το 1989. Προς το καλύτερο πιστεύω. Όμως, όπως συμβαίνει σε κάθε οργανισμό τα κύτταρα του οποίου πολλαπλασιάζονται, εκδηλώθηκαν και καρκίνοι:

Διαπλοκή και διαφθορά στα μεγάλα έργα.
Η φούσκα του χρηματιστηρίου.
Τα golden boys του δημοσίου.
Το τρίγωνο κόμματα- τράπεζες/επιχειρηματίες- ΜΜΕ.
Το πελατειακό κράτος και η εύνοια στους κολλητούς.

Αλλά, επιμένω πως η χώρα συνολικά και για την συντριπτική πλειοψηφικά ακόμη και σε ατομικό επίπεδο, άλλαξε προς το καλύτερο. Και αν κάποιος δεν το πιστεύει ας μιλήσει με κάποιον γείτονά μας από Βαλκανική χώρα. Ας σκεφτεί πώς μεγάλωσε ο ίδιος και πώς μεγαλώνει τα παιδιά του. Πώς ήταν η γειτονιά του και πώς είναι. Μιλώ για τις ίδιες γειτονιές. Όχι για τα νέα προάστια στα οποία γειτονεύουν φίλοι μου που είναι ΣΥΡΙΖΑ και φίλοι μου που είναι αντιΣΥΡΙΖΑ.

Και φθάνουμε στο οικονομικό θέμα. Η αλλαγή βασίστηκε στις δυνάμεις μας; Στα δανεικά; Στις ενισχύσεις της ΕΕ; Η απάντηση είναι και στα τρία. Ξεκινώντας από το τελευταίο, τα χρήματα της ΕΕ δεν έπιασαν όσο τόπο θα μπορούσαν, αλλά σε καμία περίπτωση δεν κατασπαταλήθηκαν χωρίς λόγο. Τα δανεικά μας εγκλώβισαν και η οικονομία και η κοινωνία μας δεν... γυμνάστηκαν όσο έπρεπε.

Το 2009 είχε έρθει η ώρα του απολογισμού. Έπρεπε να κρατήσουμε τα θετικά και να διορθώσουμε τα αρνητικά. Δυστυχώς, δεν το κάναμε. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς δεν κατάφεραν να περπατήσουν σε έναν νέο δρόμο που είχε ανάγκη η χώρα και ορθά οι Έλληνες, για να μη γυρίσουν πίσω, κοίταξαν να δουν τι είχαν στον «πάγκο». Εκεί είδαν έναν νεαρό πολιτικό που υποσχέθηκε την ελπίδα. Και τον κάλεσαν.

Πού να ήξεραν ότι έφερνε μαζί του τις χειρότερες παραδόσεις του τόπου μας. Μετά τους εθνικόφρονες και τους κομμουνιστές, μετά τα μπλε και τα πράσινα καφενεία, ο ΣΥΡΙΖΑ φιλοδοξεί να χωρίσει ξανά τους Έλληνες σε φιλοΣΥΡΙΖΑ και αντιΣΥΡΙΖΑ. Για όσους είναι το σύστημα καταλαβαίνω την επιλογή. Έχουν ανάγκη τον εσωτερικό εχθρό για να δικαιολογούν τα καμώματά τους. Την εξουσία τους.

Για τους υπόλοιπους αδυνατώ. Σιγά το κόμμα και τα πρόσωπα για τα οποία θα χάσω φίλους:

Υποσχέθηκε ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Τα εφάρμοσε. Καλύτερα από κάθε άλλον (στο σκέλος που αφορά στους δανειστές).
Υποσχέθηκε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. Τον αύξησε.
Υποσχέθηκε ότι θα αποκαταστήσει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ψήφισε μισθούς Βουλγαρίας.
Υποσχέθηκε ότι θα αποκαταστήσει τις συντάξεις. Έκοψε μέχρι και το ΕΚΑΣ από τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Είπε «όχι» στο δημοψήφισμα. Έκανε κωλοτούμπα. Είναι πλέον διεθνής όρος και έχει δίπλα του τη φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα.

Και η λίστα δεν έχει τελειωμό: Η περίφημη διαπραγμάτευση του 1ου εξαμήνου του 2015 μας κόστισε τριάντα δισ. ευρώ (σύμφωνα με τους ίδιους), συνεχίστηκε η πρακτική των μετακλητών, επιχειρήθηκε και επιχειρείται ακόμη να δημιουργηθεί φιλικό σύστημα ΜΜΕ (διχάζοντας δυστυχώς και φίλους απ' ότι βλέπω), οι δουλειές μοιράζονται με τις πρακτικές (σ.σ. νόμιμες) που χρησιμοποιούσαν και κάποιοι από τους προηγούμενους κοκ.

Ειλικρινά, μακάρι να μπορούσα να είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μου το επιτρέπει ο ίδιος με τις επιλογές του και απ' ότι καταλαβαίνω δεν το θέλουν και τα στελέχη του, τα οποία, επαναλαμβάνω, θέλουν τον άλλον, τον εσωτερικό εχθρό για να τρέφονται και να δικαιολογούν τα καμώματά τους. Ειλικρινά ΣΥΡΙΖΑ φίλοι μου δεν καταλαβαίνετε γιατί δε μπορώ να είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ; Εκτός κι αν κι εσείς έχετε ανάγκη να έχετε κάποιον απέναντι;

Τι είναι η φιλία για εσάς; Facebook που χωρά μόνο... 5000; Και που για να αποκτήσεις νέους θα πρέπει να διαγράψεις τους παλιούς; Ειλικρινά δε μπορώ να είμαι φίλος σας αν δεν είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ειλικρινά αν δεν είμαι με τον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει υποχρεωτικά να είμαι με τους... καρκίνους του παρελθόντος; Δεν έχω δικαίωμα να είμαι με τις καλές παραδόσεις και τις καλές πρακτικές που υπήρξαν; Ή να είμαι απλά ο Γιάννης; Με τα δύο «ν», ο φίλος σας.

Γιατί είχαμε και καλές πρακτικές. Είχαμε και καλές στιγμές. Άπειρα τα θετικά παραδείγματα, αλλά δεν είναι η ώρα. Μια φράση μόνο: Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε αντιΣΥΡΙΖΑ, μόνο φίλοι! Γιατί, δεν αξίζει να χαλάσουμε τη φιλία μας για κάποιους που δεν πέτυχαν ό,τι υποσχέθηκαν. Κώστας Καραμανλής, Γιώργος Παπανδρέου, Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας δεν μπόρεσαν να λύσουν το πρόβλημα.

Και το γεγονός πως ως ένα βαθμό το κληρονόμησαν είναι εν μέρει δικαιολογία. Γιατί το συνέχισαν, το μεγάλωσαν και τώρα το συνεχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οπότε, αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι θα πρέπει να επιτρέψουμε ο ένας στον άλλον συμπάθειες, αδυναμίες, προτιμήσεις και συμφέροντα. Να μαλώσουμε για το ποιος στο παρελθόν έκανε περισσότερα καλά και περισσότερα κακά. Αλλά, όχι και να χαλάσουμε τη φιλία μας. Όχι να ενοχοποιεί ο ένας τις επιλογές του άλλου.

Γιατί θα πρέπει να συνεργαστούμε στο παρόν και το μέλλον, έστω και μέσα από τη σύγκρουση, για να επαναφέρουμε τη χώρα και την κοινωνία μας στο μονοπάτι της προόδου. Εκτός κι αν ο στόχος είναι να απαλλαγούμε από τους ενοχλητικούς που ξέρουν το παρελθόν μας; Για να μπορούμε να πουλάμε «φιλία» στους νέους κυβερνώντες. Στα αλήθεια φίλοι μου θέλετε να μοιράσετε και εσείς σανό στους πολίτες;

ΥΓ. Αν το τίμημα για να αποκτήσω νέους φίλους από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να κάνω πως δε βλέπω τους νεκρούς στο Μάτι, μου αρκούν και οι φίλοι που έχω. Δεν απορρίπτω νέες φιλίες, αλλά θα περιμένω να ανοίξουν τα Μάτια τους...