Γιάννης Αντύπας

Άσχημο πράγμα η συνήθεια. Γιατί δείχνει συμβιβασμό, παραίτηση, σκοπιμότητα (σ.σ. μετά από 43 χρόνια πιστεύω πως πρόλογος για το Πολυτεχνείο και τα γεγονότα κατά τις επετείους του δεν χρειάζεται).

Συμβιβασμό με κάτι ή κάποιους που δεν θέλεις να αντιμετωπίσεις. Αλλά, ποιοι τα σπάνε πλέον στο Πολυτεχνείο. Είναι τα αναρχικά παιδιά της κοινωνίας μας; Τα οργισμένα νιάτα; Φοβάμαι πως όχι. Τι δε θέλουν να αντιμετωπίσουν οι αρχές;

Παραίτηση. Από την ευθύνη που έχεις, ως κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση, να προστατεύεις τη ζωή και την περιουσία (δημόσια και ιδιωτική) των πολιτών.

Σκοπιμότητα. Πίσω από την ανοχή πολλές φορές κρύβεται το άλλοθι για άλλους συμβιβασμούς, την παραίτηση (του στυλ που να μπλέκουμε τώρα) και άλλες σκοπιμότητες.

Γιατί ο λαός έχει ανάγκη από θεάματα; Ή γιατί κάποιοι, πολύ συγκεκριμένοι, έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους θεάματα (α) για να διατηρούν τον μύθο τους, (β) να κάνουν τις άλλες τους δουλειές, (γ) να κρατούν μακριά από τα νέα τους σπίτια τις φλόγες;

Σε κάθε περίπτωση, μετά και την περιπέτεια της Αριστεράς στην εξουσία και τους ύμνους των στελεχών της στο ρόλο των ΗΠΑ, πιστεύω ότι έχει έρθει η ώρα να προχωρήσουμε σε ένα νέο κόνσεπτ εορτασμού.

Γιατί η συνήθεια κυρίες και κύριοι είναι επικίνδυνο πράγμα. Απαξιώνει, διαστρεβλώνει, αλλοιώνει τις ανθρώπινες σχέσεις. Πόσο μάλλον τις μνήμες γεγονότων που καθημερινά απομακρύνονται από κοντά μας.

Προσωπικά θα ήθελα ένα κόνσεπτ εορτασμού που δε θα ήταν στο πλαίσιο εμείς- εσείς. Οι καλοί και οι κακοί. Που δε θα έδινε βάρος στις ευθύνες των άλλων (ΗΠΑ), αλλά στις δικές μας. Στις ευθύνες όλων μας για το μέλλον, με βάση τα μαθήματα του παρελθόντος.

Για να δείξουμε ότι δεν έχουμε συμβιβαστεί ή παραιτηθεί και ότι δεν έχουμε άλλες σκοπιμότητες. Η ιστορία είναι μάθημα, όχι επάγγελμα. Με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη γενιά του Πολυτεχνείου, τις πολιτικές νεολαίες, τους γνωστούς- αγνώστους, τα κυκλώματα που απολαμβάνουν το ιδιαίτερο καθεστώς των Εξαρχείων και τις αρχές.