Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η Λαγκάρντ απευθύνθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητώντας την έγκρισή του για να αναλάβει την προεδρία της ΕΚΤ από την 1η Νοεμβρίου. Ανέφερε βέβαια ότι μιλάει ακόμα ως γενική διευθύντρια του ΔΝΤ, αλλά το μήνυμα είναι σαφές: η ΕΚΤ θα υποστηρίξει τη μείωση των πλεονασμάτων, κάτι που ζητούν η κυβέρνηση, όλοι οι ανεξάρτητοι οικονομολόγοι παγκοσμίως, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση.

Υπό αυτή την έννοια, η αντιπολιτευτική γραμμή που υιοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ την επομένη της δήλωσης για μείωση των πλεονασμάτων ότι «εδώ το ζητεί η Λαγκάρντ, αλλά όχι ο Μητσοτάκης» δεν έχει βάθος. Είναι το ίδιο ανούσια με την κριτική ορισμένων από τη Νέα Δημοκρατία ότι η κυβέρνηση Τσίπρα έχει την ευθύνη για το 3,5% επειδή εκείνη το συμφώνησε.

Η αλήθεια είναι ότι ουδείς πρωθυπουργός ήθελε υψηλά πλεονάσματα, αλλά όλοι αναγκάστηκαν να τα δεχθούν διότι επιβλήθηκαν εκβιαστικά από τους δανειστές, σε αντίθεση με κάθε οικονομική λογική, και μάλιστα εν γνώσει τους ότι θα δημιουργήσουν ύφεση.

Η αντιπαράθεση στην Ελλάδα όμως δεν ξεπέρασε το επίπεδο της πολιτικής σκιαμαχίας τη στιγμή που οι δηλώσεις Λαγκάρντ ανέδειξαν -για ακόμα μία φορά- την εγκληματική υποκρισία και τους πολιτικάντικους, οπορτουνιστικούς χειρισμούς που έχουν γίνει από τους δανειστές στο ελληνικό ζήτημα.

Είπε, για παράδειγμα, η επόμενη πρόεδρος της ΕΚΤ, εν είδει απολογίας, ότι το ΔΝΤ στην τελευταία φάση των ελληνικών μνημονίων, το 2018, είχε εκφράσει την αντίθεσή του στα υψηλά πλεονάσματα και είχε ζητήσει να γίνει νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους ώστε να μη χρειάζονται πλεονάσματα μεγαλύτερα του 1,5%-2% για την αποπληρωμή του. Εκείνο που δεν εξήγησε όμως είναι γιατί δεν επέμεινε στη θέση αυτή, αλλά αντιθέτως υποτάχθηκε στη βούληση του Βερολίνου και τελικά έκανε πίσω αποδεχόμενη τον οικονομικό παραλογισμό των υψηλών πλεονασμάτων που πνίγουν την οικονομία.

Δεν είναι μόνο αυτό. Προ μηνών, το ΔΝΤ παραδέχθηκε επισήμως ότι ήταν «λάθος» να μην επιμείνει το 2010 στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, «λάθος» που έγινε... σκοπίμως για να διασωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που κατείχαν ελληνικά ομόλογα. Ηταν μάλιστα το 2010 η κυρία Λαγκάρντ που, ως υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας, πίεζε εναντίον του κουρέματος εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των γαλλικών τραπεζών. Το ΔΝΤ έχει παραδεχθεί επίσης ότι ήταν λάθος η επιβολή υπερβολικής λιτότητας στην Ελλάδα.

Τελικά, ας μας εξηγήσουν: τι έκανε σωστά το ΔΝΤ στην Ελλάδα; Και, βέβαια, δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες τους ούτε οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης που υπέγραψαν τις αποφάσεις, ούτε η Κομισιόν, η οποία υποτίθεται ότι είχε την τεχνοκρατική ευθύνη να εντοπίσει τα «λάθη» και την πολιτική ευθύνη να τα αποτρέψει.

Εχει σημασία ότι η κυρία Λαγκάρντ ανέφερε: «Δεν θέλω να ανοίξω το κουτί της Πανδώρας για το ποιος έκανε τι στο ελληνικό πρόγραμμα». Διατύπωση που θα μπορούσε να σημαίνει: «Αφήστε τις ευθύνες μου έξω από τη συζήτηση γιατί θα μιλήσω κι εγώ για τις ευθύνες της Ευρωζώνης».

Τα ελληνικά κόμματα, όμως, αντί να επιδίδονται σε μεταξύ τους επουσιώδεις αντιπαραθέσεις, θα έπρεπε να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία για να θέσουν το ευρύτερο ζήτημα: η Ελλάδα πλήρωσε και συνεχίζει να πληρώνει τις αστοχίες και τα «λάθη» του ΔΝΤ, της Κομισιόν και των κυβερνήσεων της Ευρωζώνης. Ηρθε λοιπόν η ώρα όχι μόνο να διορθωθούν τα λάθη (με μικρότερα πλεονάσματα), αλλά και να αποζημιωθεί η Ελλάδα για το κόστος που υπέστη εξαιτίας των λαθών.

Αυτή η συζήτηση δεν πρέπει να κλείσει προτού ανοίξει. Ούτε ξεπλένονται οι ευθύνες της κυρίας Λαγκάρντ και όλων των άλλων με μια επιδερμική λεκτική παραδοχή.
Ας ανοίξει το κουτί της Πανδώρας για να βρεθεί ο καθένας ενώπιον των ευθυνών του.