Γ. Ι. Πατσόπουλος

Το κορυφαίο δείγμα μιθριδατισμού: οι αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου αλλά και μιας μεγάλης μερίδας πολιτών σχετικά με το σκάνδαλο της γνωστής λίστας που περιφέρεται δυόμισι χρόνια, ενώ άλλα κράτη την έχουν αξιοποιήσει. Συνηθισμένοι από την ατέλειωτη σκανδαλολογία, χάσαμε τα υγιή αντανακλαστικά μας και δεν μας ενοχλεί όσο έπρεπε η τόση προσβολή της αισθητικής μας. Η τηλεοπτική δημοκρατία αφήνει σταδιακά να ξεχαστεί το γεγονός. Συνηθισμένες αδυναμίες του συστήματος, έχουμε σοβαρότερα προβλήματα, πρέπει να πάρουμε τη δόση μας. Αρρωστημένες και παθολογικές αντιδράσεις ενός οργανισμού που δεν μπορεί να φροντίσει για το προφανές: θα χρειαζόμασταν λιγότερα ή καθόλου μέτρα αν φροντίζαμε. Αν είχαμε, αν…

Οι κομιστές, όμως, φοβήθηκαν! Φαίνεται ότι οι περισσότεροι ελεγχόμενοι είναι ανώτεροί τους, ίσως προϊστάμενοί τους, ίσως χρηματοδότες τους, ίσως αλληλοεξαρτώμενοι, ίσως πρόσωπα που δεν ελέγχονται ποτέ, που είναι ψηλότερα από τους νόμους και τις διαδικασίες. Ετσι, οι γνωστοί ληστές για να καλύψουν τις ανάγκες του αδηφάγου Δημοσίου που δημιούργησαν επιμένουν σε αυτό που γνωρίζουν καλά: την περικοπή μισθών, συντάξεων, δώρων, δικαιωμάτων. Στην αθέτηση νομοθετημένων υποχρεώσεων,  στη μη πληρωμή δαπανών, στην καταστροφή των μικροομολογιούχων. Ο,τι είναι πιο βολικό και πανεύκολο. Με τα δύσκολα θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά είναι για τα κορόιδα που θα βάλουν τον εαυτό τους σε τέτοιες δυσκολίες και κινδύνους! Συμπέρασμα: οι λίστες βρίσκονταν κάθε ώρα και στιγμή σε λάθος χέρια. Είναι για άλλους λαούς, δεν είναι για μας! Μας χάλασαν την ησυχία μας, δημιούργησαν προβλήματα, μας έφεραν σε δύσκολη θέση. Καλύτερα να μην είχαν υπάρξει.

 Κάθε σκάνδαλο μπορεί να έχει τις δικαιολογίες του από τους πολιτικούς πρωταγωνιστές, αληθείς ή ψευδείς, είναι θέμα πραγματικό, θέμα αποδείξεων, επίκληση αναρμοδιότητας, άγνοιας, λάθους, μη ενασχόλησης με το θέμα και στην ανάγκη ή μομφή της βαριάς αμέλειας. Η συνειδητή, όμως, μη αξιολόγηση της λίστας τι δικαιολογίες μπορεί να έχει; Καμιά απολύτως! Οι κατηγορίες για κάθε άλλο σκάνδαλο πιθανόν να περιορίζονται στην ανεπάρκεια. Το επίκαιρο φανέρωσε τις προθέσεις, έγινε μόνο από δόλια σκοπιμότητα απόκρυψης στοιχείων. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται με το γνωστό όπλο της αερολογίας και της αοριστολογίας δημιουργώντας σύγχυση με βοηθό την απίθανη γλωσσοπλασία της πλούσιας σε λεξιλόγιο ελληνικής γλώσσας. Τι περιμένουμε από ανθρώπους με μοναδικό προσόν την ικανότητα να διαμορφώνουν τον προφορικό λόγο με εντυπωσιακές συντακτικές πρωτοτυπίες χωρίς σταματημό και χωρίς πρακτικές εφαρμογές!

Δεν χρησιμοποιούν τους ελεγκτικούς μηχανισμούς για τέτοια θέματα. Ολοι παριστάνουν τον αυστηρό και τον άτεγκτο, αλλά όταν πρόκειται για λίστες ως διά μαγείας αλλάζουν πρόσωπο. Βρίσκονται σε αμηχανία. Δεν μπορούν να λειτουργήσουν τα συστήματα, οι νόμοι, οι διαδικασίες. Αυτά ισχύουν μόνο για τους μικρούς σχετικά φορολογουμένους, σε αυτούς εξαντλείται όλη η αυστηρότητα των νόμων, γι’ αυτούς αλλάζουν κάθε τρίμηνο. Οι άρχοντες είναι πάνω από τους νόμους. Μόνο με αυτούς οι πολιτικοί έχουν εκλεκτικές συγγένειες, όχι βέβαια με τους ψηφοφόρους τους. Δεν χρειάζονται καν την αλλαγή ή τις εξαιρέσεις. Απαλλάσσονται από την πρακτική της εκτελεστικής εξουσίας. Σε μόνιμη αγωνία βρίσκεται ο φορολογούμενος πολίτης. «Για να γεμίσουν το χρόνο τους και να δείξουν ότι κάτι γίνεται μόνο με εμένα και με τους όμοιούς μου θα ασχοληθούν». Είναι καθολική η πεποίθηση: οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ασχολούνται μόνο με τους μικρούς: νόμιμους ή όχι, μικροπαραβάτες, μικροφοροφυγάδες. Ακόμα και με τους ευλαβικά συνεπείς, αν κάνουν κάποιο λάθος ή βρεθούν σε αμφισβήτηση λόγω πολυνομίας.
Αυτοί δεν έχουν σπουδαίες άμυνες, δεν διαθέτουν επιρροές, είναι πιο πολλοί, με συνέπεια ο καθένας μεμονωμένα να αντιδρά ασθενέστερα, βοηθούν στο τηλεοπτικό παιχνίδι, γίνονται πιο αντιπαθείς στους τηλεθεατές γιατί είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ο λαός πιστεύει ευκολότερα τις τυχόν παραβατικότητές τους γιατί τις αντιμετωπίζει ο ίδιος καθημερινά. Ο βολεμένος ψαράς που δεν μπορεί να πιάσει καρχαρίες κυνηγάει τις μαρίδες μέχρις εξαφανίσεως, σε πείσμα κάθε κανόνα της φύσης. Σε πείσμα ακόμα και της πρακτικής αριθμητικής.
Η παθολογική λογική του προβληματικού και άρρωστου οργανισμού: αντί να φροντίζει για τα έσοδα που είναι νομοθετημένα αλλά θέλουν κάποιο αγώνα να εισπραχθούν, προσπαθεί να μειώνει συνεχώς τα έξοδα που υποτίθεται ότι ελέγχει και ξεχνάει μόνιμα ότι οι μικροί σχετικά φορολογούμενοι που βάλλονται δεν είναι δυνατόν με διαρκώς μειωμένα έσοδα να πληρώνουν συνεχώς και υψηλότερα φορολογικά βάρη. Η απόλυτη επικράτηση της προκρούστριας νοοτροπίας.

Οι κομιστές της λίστας θυμίζουν αρχαία ελληνική τραγωδία; Ισως και σε σαιξπηρική εκδοχή: σύγκρουση καθηκόντων! Το συμφέρον της χώρας και η αξιοποίηση της λίστας ενάντια στην υποχρέωση προς φίλους και επώνυμους μεγαλοκαταθέτες. Και οι έχοντες το δίλημμα πολιτικοί δεν έπεσαν στο αμάρτημα να προδώσουν τους δικούς τους, στην ουσία τον εαυτό τους. Οι ίδιοι αισθάνονται ίσως ότι έπραξαν το πρέπον για τα δικά τους ήθη, αφού το αίσθημα της αυτοσυντήρησης είναι πάνω από την πατρίδα τους! Το θλιβερό της ιστορίας είναι ότι οι περισσότεροι απ’ αυτούς θα «γιορτάσουν» επιδεικτικά πιο πολύ από μας την επέτειο του ’40 και θα εξυμνούν υποκριτικά τους αγνούς αγωνιστές που έβαλαν πάνω απ’ όλα την πατρίδα.