Γ. Ι. Πατσόπουλος

Ακόμα και διεθνή δικαστήρια δημιουργήθηκαν με αυτόν τον τίτλο. Δικαιώματα της μειοψηφίας, κάθε περιθωριακής ομάδας, του απεργού, της διαφορετικότητας, των φυλακισμένων, των ταραχοποιών, των καταληψιών, των πάσης φύσεως συναθροιζόμενων, των διαφωνούντων με τα πάντα, των δυσαρεστημένων, των ανικανοποίητων.

Ολοι μιλούν, συχνότατα πλέον, σχεδόν μόνο για κατάχρηση εξουσίας. Η κατάχρηση δικαιώματος, αρχαιότατη θεσμική πρόβλεψη κοινωνικής ισορροπίας, τόσο συχνότερη στην πράξη, τείνει να καταργηθεί ειδικά στον δημόσιο βίο. Οπως και μια άλλη πανάρχαια έννοια: το δημόσιο συμφέρον, που υποχωρεί και αυτό από την πίεση των πάσης φύσεως αρνητών της ισορροπίας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, τη βάση της κοινωνικής ζωής.

Φυσική συνέπεια της τάσης αυτής είναι οι αρνητές του εμβολιασμού για την αντιμετώπιση της πανδημίας να θεωρούν δικαίωμά τους την άρνηση και παρέμβαση στην προσωπική τους ελευθερία, την επιμονή του κράτους για την καθολικότητά του. Το δίκαιο θα ήταν με το μέρος τους βέβαια αν η ασθένεια δεν ήταν μεταδοτική. Οταν όμως μιλάμε για τη συγκεκριμένη πανδημία με τη μεταδοτικότητά της, ιδιαίτερα της τελευταίας μετάλλαξης, τότε τα «δικαιώματα» ή η «ελευθερία», η «προσωπική επιλογή» και όλες οι ωραίες έννοιες δεν είναι δυνατόν να τεθούν υψηλότερα από το δημόσιο συμφέρον, κοινώς από την υγεία του κοινωνικού συνόλου.

Οι δήθεν ιδεολόγοι αρνητές βέβαια δεν απομονώνονται οικειοθελώς, ούτε αρνούνται την ιατρική φροντίδα αν τυχόν ασθενήσουν από τον ιό, ούτε κάμπτονται οι απαιτήσεις τους για κοινωνική φροντίδα. Αν τα έκαναν, η εμμονή τους θα ήταν μεν λάθος, αλλά τουλάχιστον θα είχε ηθική βάση και σεβασμό, όπως κάθε δογματική πίστη. Οπως είναι, όμως, γνωστό, η «αρχή της συνέπειας» είναι για τους ηλίθιους:
«Ναι μεν δεν εμβολιάζομαι, αλλά δεν βλάπτω κανέναν γιατί ζω απόλυτα απομονωμένος».
«Αν τυχόν μολυνθώ, δεν θα απασχολήσω τον κρατικό μηχανισμό ή τις ΜΕΘ».

Συνακόλουθα έχουμε αναζωπύρωση των συνταγματολογούντων: «Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός είναι αντισυνταγματικός» γιατί παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα. Με την ίδια λογική ό,τι είναι υποχρεωτικό για την πρόοδο της χώρας είναι αντισυνταγματικό mutatis mutandis, όπως λένε οι σκαπανείς της νομικής επιστήμης: η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, η υποχρεωτική φοίτηση στην κατώτατη και μέση εκπαίδευση, ο εμβολιασμός για τις παιδικές ασθένειες, η απαγόρευση στον μεθυσμένο να οδηγεί κ.ο.κ. Αγαπητοί συνταγματολογούντες, «εκ του προχείρου», το Σύνταγμα δεν χρειάζεται ερμηνεία, χρειάζεται ανάγνωση. Τα άρθρα τα σχετικά με το δημόσιο συμφέρον είναι πάνω απ’ όλα. Αφήστε το ήσυχο: μην το παρερμηνεύετε για να δικαιολογήσετε τον αρνητισμό σας, τον λόγο ύπαρξής σας, γιατί διαφωνείτε με τον κοινό νου! Που τελικά, δυστυχώς, «δεν είναι τόσο κοινός όσο κοινώς πιστεύεται».

Θαυμάστε παράδειγμα δημοκρατικού δικαιώματος μειοψηφίας: σε εργοστάσιο με 500 περίπου εργαζομένους, οι 10 είναι αρνητές του κορωνοϊού και του εμβολιασμού. Από την εργατική νομοθεσία δεν προβλέπεται ούτε νόμιμη απόλυση, ούτε υποχρεωτική αργία, ούτε κάποιο μέτρο που να προστατεύει αποτελεσματικά τους υπόλοιπους 490 εκτός από το εβδομαδιαίο και όχι βέβαιο και ασφαλές self-test, που υποτίθεται ότι κάνουν μόνοι τους οι αρνητές.

Φτάσαμε στο σημείο η δημοκρατική κυβέρνηση να ικετεύει (κυριολεκτικά) τους αρνητές να εμβολιαστούν, προσβάλλοντας τη νοημοσύνη και τις ευαισθησίες του μεγαλύτερου τμήματος του λαού. Αρκετά εκατομμύρια του Δημοσίου ξοδεύτηκαν σε διαφημίσεις για τον εμβολιασμό, αντί να κηρυχθεί υποχρεωτικός και να τονιστεί ως καθήκον κάθε πολίτη. Στην ίδια περίεργη κατεύθυνση και η Εκκλησία του χριστιανισμού που ενδιαφέρεται για τη μεταθανάτια ζωή των πιστών της περισσότερο από την παρούσα. Αντί να παροτρύνει σωστά τους εκκλησιαζόμενους, φοβάται να τους δυσαρεστήσει μήπως χάσει την πελατεία της. Σαν τους πολιτικούς.

Εκτός από τα άλλα, η στάση των ανεμβολίαστων αρνητών υποκρύπτει και το κοινωνικό αδίκημα της αχαριστίας (στην αρχαία Ελλάδα ήταν ποινικό αδίκημα τιμωρούμενο με εξορία). Αντί να ευγνωμονούμε τους σκαπανείς της επιστήμης που εργάστηκαν σκληρά και τις κυβερνήσεις που φρόντισαν την επάρκεια σε εμβόλια, σαν τα κακομαθημένα μικρά παιδιά αρνούμαστε, δεν μας αρέσει, χτυπώντας τα πόδια στο έδαφος.

Φαντάζεστε, εσείς οι «ιδεολόγοι» της πλάκας, πόσοι άνθρωποι στην Ινδία και σε άλλες χώρες χρειάζονται και παρακαλούν για αυτά τα εμβόλια που εσείς αρνείστε; Φαντάζεστε πόσοι άνθρωποι απεβίωσαν πριν την ώρα τους από τη μεσαιωνική πανώλη και την ισπανική γρίπη, άλλες εποχές, δήθεν ρομαντικές; Αντί να είστε ευγνώμονες που ζείτε στη σύγχρονη εποχή της τόσο αξιοθαύμαστης προόδου της επιστήμης και ειδικά της ιατρικής, παριστάνετε τους «ήρωες». Ας σεβαστούμε και την Ιστορία: ο Παστέρ δοκίμασε το εμβόλιο για μόλυνση από λυσσασμένο σκύλο το μακρινό 1885 με τεράστια επιτυχία. Ευτυχώς που δεν τον εμπόδισαν οι τότε διστακτικοί.

Είναι πολύ απογοητευτικό να βλέπει κανείς πολίτες να αρνούνται ένα τόσο εύκολο, χρήσιμο και αναγκαίο καθήκον. Σκεφτείτε τι θα γίνει αν χρειαστεί η Πολιτεία να ζητήσει από τους κακομαθημένους «δικαιωματιστές» συμμετοχή σε κάποια από τα δύσκολα καθήκοντα με μεγάλο κόστος.

Οι εκλεγμένες από την πλειοψηφία κυβερνήσεις, δυστυχώς, αποδέχονται χάριν ψηφοθηρίας, δήθεν «δημοκρατικής ευαισθησίας», να μας κυβερνάνε οι εκάστοτε μειονότητες που φωνάζουν και τις απασχολούν περισσότερο από την ήσυχη και νομοταγή πλειονότητα. Προφανώς γιατί «δημοκρατία είναι ένα σύγχρονο πολίτευμα και η πλειοψηφία νομίζει ότι κυβερνάει χαρίζοντας δικαιώματα και καταργώντας καθήκοντα σε κάθε μειονότητα που απλώς διαφοροποιείται, πράττοντας το αντίθετο για τον εαυτό της».

Αγαπητοί νομοθέτες και πολιτικοί: απαλλαγείτε από το σύμπλεγμα της αντιστρεφόμενης δημοκρατίας. Αναστήστε και αναβαθμίστε την έννοια του καθήκοντος που διαχρονικά κράτησε τις κοινωνίες ενωμένες και όρθιες. Το καθήκον πηγάζει από την παιδεία του πολίτη, το προβλέπουν οι νόμοι και τα συντάγματα. Διαφορετικά το λυκόφως του καθήκοντος στις αγαπημένες σας μειονότητες θα τις αναβαθμίσει σε «δημοκρατικότερες» της Δημοκρατίας.