Φρίξος Δρακοντίδης

Πως μετά από πολλά χρόνια που η τουριστική κίνηση στην Ελλάδα ακολούθησε αυξητική πορεία, εκτιμάται ότι μπορεί να κλείσει το τρέχον έτος με μείωση ακόμη και κατά 10%, σε σχέση με το 2018 με τις προγραμματισμένης αεροπορικές θέσεις από το εξωτερικό, σε σχέση με πέρυσι, να παρουσιάζονται μειωμένες κατά 6,7% ή κατά 1,2 εκατομμύρια θέσεις λιγότερες.

Οι ξενοδόχοι ανησυχούν, οι καταστηματάρχες γκρινιάζουν. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με τους τουρίστες. Ο Γερμανός παραγγέλνει μια χωριάτικη διά του τέσσερα και αυτό ήταν. Δεν γουστάρει να πληρώσει για κυρίως, ούτε καν για έξτρα ορεκτικό. Έχει δώσει 200 ευρώ τη βραδιά για δίκλινο, όχι στη Μύκονο αλλά κάπου στην Λακωνική Μάνη και έχει γεμίσει την μπάκα του με ένα βασιλικό πρωινό.

Ο Έλληνας από την άλλη ζορίστηκε ακόμη και να φύγει για λίγες μέρες. Που να τα βρει τα 150 και 200 ευρώ για δωμάτιο και δη στους δημοφιλείς προορισμούς;
Για τα νησιά μας δε ούτε λόγος να γίνεται.

Αναφέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Τριμελής οικογένεια έδωσε τον Ιούλιο του 2017 για δωμάτιο σε ξενοδοχείο τριών αστέρων στο Κουφονήσι, 110 ευρώ και την αμέσως επόμενη χρονιά, την ίδια χρονική περίοδο, το ίδιο ακριβώς δωμάτιο χωρίς να έχει υποστεί ανακαίνιση είχε τιμή πόρτας 240 ευρώ τη βραδιά.

Πέρυσι στο ίδιο νησί, σε εστιατόριο κοντά στο λιμάνι δυο ομελέτες και ένα μουσακάς κόστιζαν 17 ευρώ. Φέτος η ίδια παραγγελία κοστίζει 40 ευρώ.

Την ίδια στιγμή μαθαίνω ότι στην Αττάλεια της Τουρκίας και στην Χουργκάντα της Αιγύπτου έβρισκες επτάνυχτα πακέτα διαμονής με 500 ευρώ σε πεντάστερα ξενοδοχεία με το πρωινό να συμπεριλαμβάνεται στη τιμή.

Όλα δείχνουν λοιπόν πως το πάρτι τελειώνει καθώς οι γειτονικές αγορές κρίνονται σαφώς πιο ανταγωνιστικές από τη δική μας. Όσο καιρό η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Τυνησία και το Μαρόκο είχαν κατεβάσει ρολά, είτε λόγω της πολιτικής αστάθειας, είτε εξαιτίας του φόβου των τρομοκρατικών επιθέσεων, ήταν όλα μέλι-γάλα καθώς η Ελλάδα απορροφούσε ένα μεγάλο κομμάτι των Ευρωπαίων τουριστών και όχι μόνο.

Από του χρόνου όμως τα δεδομένα θα είναι πολύ διαφορετικά και οι δικοί μας οφείλουν να το κατανοήσουν προτού είναι αργά ακολουθώντας τουλάχιστον τον “χρυσό” κανόνα: Η τιμή να συμβαδίζει με την ποιότητα του προϊόντος και των παροχών.