Φοίβη Παρασκευά

Σε άλλη χώρα ευρωπαϊκή ή μη, θα είχε σαφέστατα πέσει η κυβέρνηση. Τι άλλο μένει να δούμε εκτός από καμμένες περιουσίες και αποκαϊδια από αντιεξουσιαστές που λειτουργούν μόνο και μόνο για να θολώνουν τα νερά μιας χώρας που είναι ξέφραγκο αμπέλι και ακυβέρνητο πλοίο; Ο καπετάνιος, δηλαδή ο πρωθυπουργός καγχάζει και γελάει με το κατόρθωμά του, Γύρω του φωνές και σιωπή απορημένη για το θράσος και τα καμώματά του. Είναι ολοφάνερο ό,τι κερδίζει χρόνο. Κάτι σαν τον Νέρωνα που γύρω του όλα καίγονται κι αυτός απτόητος μοιάζει να απολαμβάνει αν όχι να ηδονίζεται από την καταστροφή.

Ελλάδα η ψαροκώσταινα που μόνο αδικείς και λές ψέματα. Η καρέκλα τα παίζει όλα για όλα. Ο χρόνος τρέχει αδυσώπητα, το πορτοφόλι του λαού αδειάζει, ο κόσμος αναστανάζει και ο πρωθυπουργός γελάει μόνος του, περιμένοντας το τέλος. Ποιο τέλος; Το τέλος έχει κι αυτό με τη σειρά του ένα άλλο, κι ένα άλλο, κι ένα άλλο ακόμη. `Ενα τέλος που δεν έχει τέλος γιατί απλά δεν τελειώνει. Πάνω από όλα η Ελλάδα. Ο ηγέτης και η καταστροφή.

Διαχρονικά να το πάρουμε το θέμα. Ποιος ηγέτης στο παρελθόν νοιάστηκε για την χώρα αυτή καθεαυτή; Ποιος την πόνεσε περισσότερο; Ποιον ενδιαφέρει κάτι άλλο εκτός από το χρήμα, τις μίζες, το βόλεμα και το συμφέρον; Γιατί, αυτό, το συμφέρον δεν είναι του διπλανού αλλά το δικό σου. `Ετσι απλά. Και βαφτίζουμε αντιεξουσιαστές, τους τοποθετούμε σε μέρη γνωστά για να θολώνουν τα νερά, να’χει να ασχολείται ο κοσμάκης. Μα πόσο βλάκες μας περνάτε λοιπόν; Ολα σικέ, όλα για τον σκοπό, το κόμμα και την περιφρόνηση. Που είναι το κράτος; Που είναι οι πολίτες; Που πήγαν οι άνθρωποι; Ο καπετάνιος ξέρει να οδηγεί ανάλογα με το φεγγάρι. Ο Πρωθυπουργός ξέρει να αποχωρεί ανάλογα με αυτά που συμβαίνουν; Η ασφάλεια θεωρείται πολυτέλεια για τους λίγους σε ένα ρημαγμένο τοπίο.

`Ολα γύρω να γκρεμίζονται και αυτός να χαμογελάει. Ο άνθρωπος δεν πιάνεται από πουθενά. Τα έχει οργανώσει όλα έτσι ώστε να είναι ό μόνος επιζών ανάμεσα σε στάχτες και αποκαϊδια. Μετρά τον χρόνο. Και ο χρόνος του μετρά μόνον για τον ίδιο. Πόσο μοναχικό να είσαι πρωθυπουργός της Ελλάδας! «Είμαι ο καλύτερος, λέει ο ίδιος στον εαυτόν του και με ζηλεύει η αντιπολίτευση», σκέφτεται. Ακόμα και ο Ράν Ταν Πλαν του Λούκυ Λούκ, έχει περισσότερη ενσυναίσθηση. Τέλος πάντων, όταν δεν σε θέλουν, δεν σε θέλουν, έτσι απλά. Σήκω και φύγε Νέρωνα του τίποτα! Ψεύτη, φιλόδοξε, υποκριτή, ιδεολόγε του κενού και του τίποτα που μόνος σου τα λές, μόνος σου τα ακούς, αλλά ξέχασα πόσο δεν ιδρώνει το αυτάκι σου.

`Εχω κι άλλα για σένα φυλαγμένα. Που έκανες και κάνεις ολόκληρο θέμα για το αν θα φορέσεις γραβάτα ή όχι, για να μας το παίξεις δήθεν ιδεολόγος και απελευθερωμένος. Τόσο μα τόσο γελοία κατάσταση. Αυτό που δεν έχεις κάνει ακόμα είναι να πάρεις το μικρόφωνο και να το παίξεις ροκ σταρ σαν τον Ερντογάν. Μόνο που στην Τουρκία εκτός από μαντήλα στο κεφάλι της γυναίκας, υπάρχει κράτος, υπηρεσίες που λειτουργούν, άψογα τελωνεία και εθνική κατά τα άλλα ταυτότητα. Ακόμη, οικειοποίηση της έννοιας ελευθερία και δημοκρατία, αξίες που γέννησε ο τόπος μας, κάποτε. `Αραγε, σήμερα αυτά ισχύουν; Ιδού η απορία...