Φώφη Γιωτάκη

Η αποχή από τις κάλπες προσέγγισε το 60% αλλά και όσοι προσήλθαν στα εκλογικά τμήματα φρόντισαν να στείλουν ηχηρά μηνύματα στα κόμματα εξουσίας. Η κυβερνητική παράταξη έχασε 13 ποσοστιαίες μονάδες από τις διπλές εκλογές του 2023 και το (τότε) κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ο ΣΥΡΙΖΑ) δεν κατάφερε να κρατηθεί στα εκλογικά ποσοστά της προηγούμενης χρονιάς.

Από τότε μέχρι σήμερα οι πολίτες συνέχισαν να στέλνουν ηχηρά μηνύματα (συμμετέχοντας στα γκάλοπ) και να προειδοποιούν τα κόμματα που στις προηγούμενες εκλογικές φάσεις εμπιστεύτηκαν, με ή χωρίς βαριά καρδιά, ότι στον «επόμενο τόνο» μπορεί να καταλήξουν στην «αποχή» ή να κινηθούν διαφορετικά. Από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, η Νέα Δημοκρατία έχει καταγράψει ουκ ολίγες φορές ποσοστά ισχνότερα από αυτά των ευρωεκλογών (δηλαδή έχει μετρηθεί αρκετά κάτω από το 28%) και έχει δει να χάνει το στόχο μιας νέας δυναμικής επανεκκίνησης μέσω του κυβερνητικού ανασχηματισμού. Το ΠΑΣΟΚ παρά την ( «στιγμιαία» τελικά) ανοδική τάση του Νοεμβρίου (μετά από τις εσωκομματικές κάλπες) αδυνατεί να βρει το φρένο προς την κάθοδο- έχασε τη δεύτερη θέση και εξακολουθεί να βλέπει από απόσταση την πλάτη της Πλεύσης Ελευθερίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να βουλιάζει σε αδύναμα μονοψήφια ποσοστά, ενώ η Νέα Αριστερά βλέπει να την προσπερνά το Κίνημα Δημοκρατίας (το κόμμα Κασσελάκη).

Ακόμη και αν σήμερα ακούγεται «περίεργα», οι πολίτες άρχισαν να χτυπούν καμπάνες στα κόμματα εξουσίας αρκετά πριν από τις ευρωεκλογές και σίγουρα όχι χωρίς αιτία. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις απαιτούσαν από τη Νέα Δημοκρατία στροφή στην κυβερνητική πολιτική και αλλαγή στο «ύφος» διακυβέρνησης- και στα δύο χρόνια από την τραγωδία των Τεμπών την έσπρωξαν απότομα και την έστειλαν μπροστά στον καθρέπτη της να δει το αποτύπωμά της μέσω της απογοήτευσης, του θυμού και της οργής τους. Η αντίδραση δεν αφορούσε μόνο τα «Τέμπη» αλλά και την ακρίβεια, τη μείωση της αγοραστικής τους δύναμης, την κατάσταση στα νοσοκομεία, τις άνισες μάχες με τα προβλήματα της καθημερινότητας, τη λειτουργία του κράτους, την απομάκρυνση από τους στόχους που ο καθένας και η καθεμιά βάζει για τη ζωή του. Η αντίδραση έδειχνε ότι αδειάζει η κλεψύδρα της υπομονής αλλά και της προσμονής.

Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον άπειρο χρόνο ούτε άπειρες ευκαιρίες για να επιχειρήσει να ανακτήσει έστω ένα τμήμα του χαμένου εδάφους. Και η αντιπολίτευση δεν μπορεί να πείσει ότι έχει εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης με αυτές τις εικόνες που παρουσιάζει σε καθημερινή βάση. Στην «καταλληλότητα για πρωθυπουργός» αυτός που κερδίζει με άνεση είναι ο «κανένας», ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετράει σημαντικές απώλειες και η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναπτύσσει ταχύτητα, που όσο κι αν το ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα την χαρακτηρίζουν συγκυριακή, δεν μπορούν να την αμφισβητήσουν. Το 2027 είναι πολύ μακριά αλλά και πολύ κοντά- υπό την έννοια ότι οι πολιτικοί συσχετισμοί που διαμορφώνονται και αλλάζουν στη συνθήκη της ταχύτατης κινούμενης άμμου αποκαλύπτουν και τα όρια (της δυναμικής) των κομμάτων εξουσίας, σήμερα και ενδεχομένως και αύριο. Είναι προφανές ότι ένας κρίσιμος σταθμός θα είναι η φετινή Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης, όπου εκεί εκτός από την κυβερνητική παράταξη θα μετρηθούν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Οι πρώτες φθινοπωρινές εικόνες και οι δημοσκοπικές μετρήσεις θα εμφανίσουν τη δυναμική των κομμάτων πριν από την, επί της ουσίας, τελευταία στροφή προς τις εθνικές εκλογές.