Δημήτρης Χ. Παξινός

Γιατί είναι γνωστό ότι οι εργολάβοι κατασκευαστές του οδικού δικτύου δεν χρησιμοποιούν τα απαραίτητα υλικά για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους, μέρος των οποίων θα εισρεύσει στα κομματικά ταμεία.

Γι’ αυτό παρατηρείται συχνά η διάβρωση ετοιμοπαράδοτων οδών, για τις οποίες πληρώνονταν και πληρώνονται εσαεί διόδια. Υποτίθεται για να βρίσκονται σ’ ένα ασφαλές επίπεδο. Και όμως! Έτσι η κλιματική αλλαγή επιτείνει το πρόβλημα, στην οποία με το κατάλληλο όνομα (Γηρυόνης) φορτώνουμε όλα τα δεινά της κακομεταχείρισης και κακοδιαχείρισης των οικονομικών του κράτους. Μπαζώνουμε τα ρέματα, κατασκευάζουμε κατοικίες, δίνουμε ρεύμα, αποχέτευση και μετά τους καλούμε να το νομιμοποιήσουν, καταβάλλοντας ένα ποσόν καθόλου ευκαταφρόνητο.

Το ίδιο επαναλαμβάνεται κάθε δύο ή τρία χρόνια για να εισπράξει το κράτος χρήματα και αντί να τα χρησιμοποιήσει για υποδομές τα σπαταλά, άσκοπα για πελατειακές σχέσεις. Χρόνια και χρόνια κρατά αυτή η ιστορία. Κατάλοιπα λένε της Τουρκοκρατίας.

Η αλήθεια όμως είναι πως ό,τι παραλάβαμε από τους Τούρκους, με μεγάλη ευλάβεια το διατηρούμε, θάλεγα ως κόρη οφθαλμού και το μπαξίσι και το χαράτσι και το ρουσφέτι ιδιαίτερα. «Σφάξε με αγά μου να αγιάσω» εξακολουθεί να είναι η πολιτιστική μας ταυτότητα.

Όλοι σχεδόν οι πολιτικοί μας λένε για τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους για να μην υπάρξουν ξανά καταστροφές και ανθρώπινα θύματα από τα ραγδαία καιρικά φαινόμενα. Αυτά αυτοδιαψεύδονται όμως οικτρά. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι υποδομές είναι ίδιες, κακότεχνες και ελαττωματικές. Τα ίδια αφεντικά που έκαναν κουμάντο εξακολουθούν να κάνουν.

Οι εργασιακές συνθήκες, οι συνθήκες της ζωής αλλάζουν προς το χειρότερο και η Ελλάδα, ως χώρα υποτελής, υπογράφει συνθήκες με τις ΗΠΑ, παραχωρεί βάσεις, χωρίς να μας λέει τι πήραμε ως αντάλλαγμα. Ούτε κάν την εγγύηση ότι θα μας προστατεύσουν σε περίπτωση εισβολής της Τουρκίας. Χωρίς «δούναι και λαβείν», όπως σε κάθε συμφωνία αμφοτεροβαρή.

Έτσι λοιπόν πορευόμαστε χωρίς πυξίδα σταθερή, χωρίς προσανατολισμό, παρά μόνο με συνεχείς παραχωρήσεις και την ευχή του απευκταίου.

Με γιορτές και πανηγύρια και χωρίς αυτοσυνειδησία, που χρησιμοποιείται τελευταία όλο και περισσότερο. Λές και η αυτογνωσία έρχεται μόνη της ως εκ θαύματος και δεν χρειάζεται χρόνος ικανός και διδακτικός να πραγματωθεί, δίνοντας το καλό παράδειγμα οι ταγοί της κοινωνίας. Μας κατηγοριοποιούν όμως με ψεύτικες ιδεολογίες και μας κρατούν αλυσοδεμένους, σαν την σπηλιά του Πλάτωνα, να μην γνωρίζουμε τα βασικά, να μη διακρίνουμε το αληθινό φώς από το σκοτάδι, να ζούμε σε ένα κόσμο σκιών, που εύκολα μας διαφεντεύουν και μας κατευθύνουν. Μας θέλουν έρμαια των ορέξεών τους για να παίζουν το παιχνίδι της μαζοποίησης – παγκοσμιοποίησης.

Δεν έκαναν τίποτα ή μάλλον πολύ λίγα για να αποκτήσουν την απαραίτητη γνώση, την επάρκεια γνώσης και προβληματισμού για το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε σαν λαός, σαν μεμονωμένα άτομα. Όλα υποχωρούν μπροστά στην απληστία της εξουσίας και του κέρδους. Γι’ αυτό οι ίδιες δομές και τα ίδια άτομα κυβερνούν τον τόπο όλα αυτά τα χρόνια.

Και οι φωτεινές εξαιρέσεις που έλαμψαν και μαζί τους η χώρα, δεν είχαν και τόσο καλό τέλος. Ήταν, λίγο πολύ, μπροστά από την εποχή τους. Η αλήθεια όμως είναι μισή. Η άλλη μισή ήταν ότι δεν ήθελαν, οι θύτες, να χάσουν όσα είχαν αποκτήσει. Αυτοί ήταν οι Κηδεμόνες της νεόκοπης χώρας.

Το ίδιο εξακολουθούν και σήμερα. Μόνο που η απληστία είναι ύβρις προς τα θεία, αλλά και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και έχει κακό τέλος κι’ αυτή.

Μένει όμως η ανακολουθία να μας κατακλύζει και να μας απομονώνει από τα δρώμενα. Μας κάνουν να απέχουμε κι’ αυτό τους ευχαριστεί. Είμαστε δέσμιοι αυτών των πολιτικών; Όχι όσο σκεφτόμαστε, προβληματιζόμαστε, εμβαθύνουμε και αναζητούμε το καλλίτερο. Ποιο είναι αυτό; Η απεξάρτησή μας από τα δεσμά μας, η ελεύθερη σκέψη και το επίκεντρο των αναζητήσεών μας που πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Ουτοπία; Τότε δεν υπάρχει μέλλον, δεν υπάρχει ελευθερία, παρά μόνο υποταγή. Δεν πιστεύω όμως σε κανόνες υποταγής, που τους διαμορφώνουμε εμείς οι ίδιοι με την συμπεριφορά μας.

Δημήτρης Χ. Παξινός - Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών