Δημήτρης Παγαδάκης

Παρότι, όμως, σπάνιο, τόσο από μέγεθος όσο και από σύνθεση,το πάνελ του ντιμπέιτ που συγκρότησαν σε κρατικό κανάλι δεν πρόσφερε συγκινήσεις στους ανυποψίαστους, ούτε έκανε σοφότερους τους πιο καλοπροαίρετους των τηλεθεατών. 

Όχι πως οι συμμετέχοντες δεν ήταν αξιοπρεπείς, προοδευτικά συνεπείς, μεταρρυθμιστικά μετριοπαθείς, ήπια συγκεντρωμένοι  στην ανάδειξη της ιδεολογικής και πολιτικής ταυτότητας που έχουν στο μυαλό τους για τη παράταξη τους. Κάθε άλλο. Άπαντες με καλές προθέσεις  έκαναν φιλότιμες προσπάθειες ώστε  να ενσαρκώσει ο καθένας τη προοπτική ανάκαμψης του πολιτικού χώρου που αυτοπροσδιορίζεται ως ενδιάμεσος μεταξύ φιλελεύθερης Δεξιάς και λαϊκιστικής Αριστεράς.  

Εξάλλου το εκλογικό σώμα στο οποίο απευθύνονται δεν ζητάει από κανένα τους να ξεπεράσει τον εαυτό του ή να μεταλλάξει το προφίλ του. Πόσο μάλλον να τους μεταδώσει τις γνώσεις του για τα βαθύτερα μυστικά του αχανούς σύμπαντος; Η απαίτηση του συγκεκριμένου, ρεαλιστικού κοινού επικεντρώνεται στη παραγωγή πειστικής πολιτικής στις φουρτούνες των καιρών.

 Ενισχυτικό, όμως, της φυσιογνωμίας του καθενός θα ήταν, που και που, να αναβοσβήνει από πάνω του ένα φωτοστέφανο υπέρβασης. Όχι σαν εικονοθηρικό εφέ ή σκηνοθετημένη αγιογραφία αλλά ως υπενθύμιση πολιτικής διαδρομής, ιστορικής ευθύνης, προσωπικής ακεραιότητας. Ωστόσο καθείς   οφείλει να επωμιστεί το κόστος της προβολής τους μαζί με μια ολοκληρωμένη ατζέντα πολιτικών προτάσεων για τη δημιουργία κεντροαριστερού πόλου.
 
Έτσι κι αλλιώς, η αφοσίωση εκάστου των εννέα υποψηφίων στα ιδεολογικά προτάγματα του χώρου,  τα ένσημα προϋπηρεσίας στην ευρύτερη παράταξη και ο όποιος βαθμός στη κομματική επετηρίδα, δεν αρκούν. Συνήθως αυτά αποτελούν ατού χρήσιμα μόνο για την υστεροφημία τους. Αναμφίβολα λαμβάνονται υπ όψιν ως αρετές αλλά δεν είναι καθοριστικές για την εκλογή τους.

Βασικό-τι τα θέλετε;- κριτήριο της αδιαμεσολάβητης επιλογής του ηγέτη ενός πολιτικού χώρου από τους πολίτες είναι η πραγματική ή υποτιθέμενη ικανότητα του να τον οδηγήσει πολύ κοντά ή στη κατάκτηση της εξουσίας. Με αυτό το γνώμονα αποφασίζει η λαϊκή βούληση ώστε να δώσει νομιμοποιητική εντολή εμπιστοσύνης στον αρχηγό μιας παράταξης. 

Με δυο λόγια ο κόσμος της λεγόμενης Κεντροαριστεράς αναζητά το αυθεντικό δυναμικό πρωταγωνιστή της επόμενη μέρας.  Δεν ψάχνει για επικεφαλή της παράταξης μια πελαγωμένη φιγούρα που περιφέρει εξωραϊσμένα την αμηχανία της για το ποιες πολιτικές συνεργασίες κρίνονται “φυσιολογικές” και ποιες κομματικές συμμαχίες θεωρούνται “βέβηλες”.    

Υπό την ανάγνωση των αξιώσεων των ταγμένων ψηφοφόρων του χώρου,  η “κάθοδος των εννέα”  για την διεκδίκηση της ηγεσίας του νέου πολιτικού φορέα θα μπορούσε να προσομοιάζει με το ηθικό φορτίο και την ιδεολογική παραμυθία που προσέφερε η ομότιτλη νουβέλα του συγγραφέα Θανάση Βαλτινού. 

 Από την οπτική, όμως, της τηλεοπτικής δημοκρατίας η αίσθηση που μετέφεραν ατομικά και αντάμα οι καναλιζαρισμένοι υποψήφιοι δεν έθετε υποθήκες συγκρότησης  μιας μεγάλης αφήγησης για τη Κεντροαριστερά. Ενδεχομένως, στο επόμενο και τελικό ντιμπέιτ να αντιληφθούν ότι πρόκειται για αναμέτρηση και όχι για δημοσιοσχεσίτικη εκδήλωση με εκατέρωθεν αβρότητες . 

Μόνο αν ανάψουν τα αίματα, αν ανασύρει έκαστος τα όποια όπλα υπεροχής του και καταθέσει, αν έχει, τη δική του πολιτική και προγραμματική πλατφόρμα  τότε θα  μεταδοθεί στους ψηφοφόρους εκείνη η αναγκαία δόση αδρεναλίνης , ώστε να σηκωθούν από το καναπέ και να προσέλθουν μαζικά στις κάλπες. Γεγονός που τρέμει η τρέχουσα συγκυβέρνηση. Ειδάλλως, “όλοι ΠΑΣΟΚ είμαστε, να ζήσουμε να το θυμόμαστε”...