Δημήτρης Παγαδάκης

Δεν έχει τα ζόρια μιας ανασφαλούς διακυβέρνησης. Δεν βαρύνεται από παλιές και πρόσφατες αμαρτίες της εξουσίας. Δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής, να έχει διαπλακεί με οικονομικά και εξωθεσμικά κέντρα. 

Συμπεριλαμβανομένης της κοινωνικής ευαισθησίας που επιδεικνύει, διαθέτει ένα ακόμα πλεονέκτημα. Δείχνει να  συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να απέχει ή να αγνοεί τις διεργασίες που ξετυλίγονται στα πλαίσια της ευρωπαϊκής  κοινότητας. Φάνηκε με τη συμμετοχή του προέδρου του στο διεθνές φόρουμ του Κόμο.

 Κυρίως, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης μοιάζει να έχει ξεκολλήσει από το ρόλο του πολιτικού κομπάρσου και αυτοπροτείνεται πλέον ως πόλος εξουσίας. Μεγάλη πρόοδος για τον άλλοτε μικρό και ασταθή κοινοβουλευτικά Σύριζα όπου ξεφύτρωναν εντός του, και προς εσωτερική κατανάλωση, αξεκαθάριστα τα ζιζάνια των ιδεολογικών παρεκκλίσεων.

 Τότε που στην πολιτική του έκφραση ανθούσε ρητορικά η παλαιοαριστερή διεκδικητική άνεση με γαρνιτούρα τη κινηματική διαμαρτυρία. Ωστόσο, τα ριζοσπαστικά αυτά αντανακλαστικά φαίνεται να ξεθύμαναν πια, δεδομένης και της επίσκεψης Τσίπρα στην μοναστική πολιτεία του Άθω.  

Να δεχθεί, λοιπόν, ο τυχαίος ψηφοφόρος ότι η Κουμουνδούρου με τον αέρα των Ευρωεκλογών οδεύει ραγδαία, αν όχι προς ανακατεύθυνση, τουλάχιστον προς μια ρεαλιστικότερη προσαρμογή και ανασύνθεση της πολιτικής της. Μιας πολιτικής συντονισμένης στην επίδειξη συμπόνιας και απροϋπόθετης εξύμνησης των αθώων θυμάτων του ΕΝΦΙΑ, των απολύσεων στο Δημόσιο, των αδιαφανών αποκρατικοποιήσεων. 
'Έστω κι αν ενίοτε ελλοχεύει ο οίστρος της απαίτησης να «διαλυθεί το ΝΑΤΟ», η κατεύθυνση προσανατολίζεται στη διόρθωση αβελτηριών και αδικιών που έχει φορτώσει στους ώμους της κοινωνίας η πενταετής επιμονή στη λιτότητα. 
¨Όσο όμως κι αν περισσεύει η δημιουργική ευρωέξαψη στη λίμνη της Λομβαρδίας ή ο ευσεβής ρεμβασμός στο περιβόλι της Παναγίας, τόσο πιο επιτακτική προβάλει η ανάγκη εκπόνησης και κοινοποίησης ενός ρεαλιστικού οικονομικού προγράμματος από το βήμα τη ΔΕΘ. 
Και από εδώ αρχίζουν τα βάσανα. Γιατί φαντάζει εύκολο να κωπηλατεί κανείς προς το μέλλον χωρίς να ζυγίζει τη βάρκα και να μετρά τα κουπιά. Το δύσκολο είναι να αποφύγει το ναυάγιο. Το δυσκολότερο να μη πνιγεί δίχως σωσίβιο.     

 Να μην εκπλαγεί, οπότε, κάθε πολίτης αν ο Σύριζα ακολουθήσει στη Θεσσαλονίκη  την πεπατημένη του αόριστου ευχολογίου περί πάταξης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Πολύ απλά, έτσι, θα  διακηρύξει και τη δική του αμηχανία να διαχειριστεί με παλιά εργαλεία τα καινοφανή προβλήματα της χώρας. 
Το κυρίαρχο, όμως, είναι να απαντήσει ποιο θα είναι το εναλλακτικό του σχέδιο στη περίπτωση που οι Ευρωπαίοι εταίροι και δανειστές του αρνηθούν μια  νέα αναδιαπραγμάτευση με δραστική μείωσή του χρέους, συνδεδεμένου μάλιστα με ρήτρα ανάπτυξης.
Προφανώς, τέτοιο δεύτερο πλάνο η ηγεσία του κόμματος δεν διαθέτει, ούτε αχνοφαίνεται πως θα εκπονήσει. Αρκείται με ισχυρές δόσεις βολονταρισμού στην φαντασίωση ενός ευρωπαϊκού «σχεδίου Μάρσαλ» που θα τελεσφορήσει υπέρ της Ελλάδας. 
Με αυτό το τρόπο, όμως, δεν ενισχύεται το κύρος και η σοβαρότητα ενός  κόμματος που έχει ανάγκη  να καταστεί διαρκής αξιόπιστη πολιτική δύναμη, πέρα από τα προσωρινά αποτελέσματα της εκάστοτε κάλπης.  Οι σκληρές αλήθειες είναι, άλλωστε, εκείνες που δυναμώνουν το συλλογικό φρόνημα. Όχι οι χρησμοί, τα ευοίωνα όνειρα και οι αισιόδοξες προβλέψεις. 
Εξάλλου αν η πολιτική διεξαγόταν με όρους κια τεχνικές μαντείας, τότε δεν θα απαιτούταν η καλλιέργεια προσδοκιών και εμπιστοσύνης για τη συσπείρωση της κρίσιμης εκλογικής μάζας που θα επέτρεπαν στο Σύριζα να κυβερνήσει. Γιατί αν στη  Κουμονδούρου διέθεταν μια γυάλινη σφαίρα για τα μελλούμενα τότε ακόμα και οι ντελιβεράδες που θα περνούσαν από εκεί θα γνώριζαν τα επόμενα νούμερα του Τζόκερ και το όνομα του θαμμένου στην Αμφίπολη.