Δημήτρης Παγαδάκης

Άμα δε, βάλει  στην άκρη τα μέλη της μαφιόζικης φαμίλιας της ωμής βίας και του πλιάτσικου, άπαντες είναι αναμάρτητοι. Και αν παραμερίσει αυτή τη νταβατζίδικη συμμορίας που μοίραζε μεροκάματα και χαρτζιλίκια, εργολαβίες και δουλίτσες- όταν δεν έσπαγε τα κεφάλια των αδύναμων μεταναστών και δεν “φρονημάτιζε” όσους της αντιστέκονταν -  σύσσωμοι οι υπόλοιποι είναι σώφρονες, συνετοί, τίμιοι και στοχαστικοί άνθρωποι και επαγγελματίες.

Επιτέλους, τώρα που ξηλώνεται το πουλόβερ του φασιστικού φιδιού και ξεδοντιάζεται το τέρας του ολοκληρωτισμού, η ταλαιπωρημένη ψυχικά και υλικά κοινωνία μπορεί με ηθική ικανοποίηση να κοιμάται ήρεμη και ασφαλής. Καμιά επιπολαιότητα, αφροσύνη, ελαφρομυαλιά δεν θα ταράζει τον μακάριο ύπνο της. Καμιά έκπληξη, αιφνιδιασμός και απορία δεν θα την ενοχλεί πλέον ούτε στο ξύπνιο της.

Δυστυχώς, ένα τέτοιο σκηνικό μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό. Πρώτα απ' όλα γιατί η άγνοια δεν είναι αθωότητα, είναι αμαρτία. Και η ασθενής μνήμη δημιουργεί ευάλωτες συνειδήσεις. Οι  λούμπεν και αποκρουστικές Αδολφάρες ,άλλωστε,  δεν φύτρωσαν ξαφνικά στο νεροχύτη της εγχώριας κομματικής κουζίνας, ούτε έπεσαν από τον φεγγάρι κατευθείαν στη κατσαρόλα με τη σούπα της ντόπιας πολιτικής.

Εδώ, στο τσουκάλι της ακραίας παράνοιας, του κυνικού αυταρχισμού, της μισαλλόδοξης ρητορικής και της τυχοδιωκτικής έντασης  μαγειρεύτηκαν. Εδώ, στη κοιτίδα της δημοκρατίας απέκτησαν οι ρατσιστές επίγονοι του νεοναζισμού  όνομα, πρόσωπο, γραφεία, κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Και, προφανώς, δεν τους ψήφισαν μόνο τα απομεινάρια των μετεμφυλιακών παρακρατικών, ούτε οι εναπομείναντες φαν του Πατακού.                 

Το κακό, ωστόσο, δεν είναι η επιδίωξη πολιτικής κεφαλαιοποίησης από το μπουζούριασμα των φυρερίσκων αφεντικών της εγκληματικής οργάνωσης. Είναι η κομματική ιδιοτέλεια που εμποδίζει την δημοκρατική συμπαράταξη για τη περιθωριοποίηση, την απαξίωση και την απομόνωση της. Χειρότερη, όμως., απ' όλα είναι η άμορφη, πολυμερής, αντιφατική ερμηνεία των δημοκρατικών κομμάτων για τα αίτια του φαινόμενου της φασιστικής απειλής.

Οι μεν επιμένουν να χρεώνουν την βίαια συμπεριφορά της στη διάχυση της αριστερής ανομίας στη κοινωνία . Οι δε συνδέουν άμεσα το πρωτόγονα βάναυση δράση της με τη πολιτική των μνημονίων. Τέλος υπάρχουν και εκείνοι που, ως συνήθως, τα φορτώνουν όλα στο καπιταλισμό και καθαρίζουν από ευθύνες. Πιάστο αυγό του φιδιού και κούρευε, δηλαδή          

Ευτυχώς,  η υποψιασμένη κοινωνία δεν εγκλωβίζεται  σε παλιομοδίτικους βολονταρισμούς,  
 και φευγαλέες αποδράσεις από το ρεαλισμό. Ξέρει πολύ καλά ότι η φλύαρη αδράνεια αποτελεί τη ρίζα όλων των κακών. Αν περίμενε από τους  ρηχούς κομπασμούς της σύνδεσης των δύο άκρων, την εξάλειψη των μνημονίων από τη θριαμβευτική δράση του  λαϊκού κινήματος ή την κατάρρευση του καπιταλισμού για την εξαφάνιση του ολοκληρωτικού τέρατος, τώρα θα μέτραγε και άλλα θύματα.

Στο κάτω κάτω γιατί να μην προηγηθεί ο ποινικός κολασμός της νεοναζιστικής συμμορίας πριν αυτή εκριζωθεί με πολιτικές και θεσμικές πράξεις; Η δημοκρατία δεν είναι κούφιο μνημείο ανεκτικότητας. Αντιπαλεύει τους  εχθρούς της με τα δικά της έντιμα όπλα. Δίχως εκπτώσεις και παρεκτροπές. Με αποτελεσματικά εργαλεία  την ανεξάρτητη δικαιοσύνη και τις αδιάφθορες διωκτικές αρχές.

Είναι, άλλωστε, ευτύχημα που ο κρατικός μηχανισμός και η δικαστική εξουσία διαθέτει  κάποιους θαρραλέους, φωτεινούς Τζεντάι που πυροδότησαν ένα εξέχων πολιτικό γεγονός με τη δρομολόγηση της πάταξης των νεοναζιστών και τη κάθαρση των θυλάκων ανοχής τους μέσα στο κράτος. Και θα είναι ευχή για τη χώρα να διαλύσουν ταυτόχρονα και την ομίχλη της τόσης αθωότητας που έχει πέσει και κοντεύει να τη πλακώσει.