Δημήτρης Παγαδάκης

Απολύτως κατανοητή. Υπάρχει μερίδα ανθρώπων που νιώθει  αμήχανη  στη δημόσια θέα ενός βίαιου θανάτου. Που αποστρέφει το βλέμμα στη  ζωντανή  σύνδεση  με το γυάλινο βλέμμα του Σαντάμ  μπροστά στη κρεμάλα.

Που φρικάρει  απέναντι στις σοκαριστικές σκηνές με τους σπασμούς των δηλητηριασμένων από τα χημικά αθώων παιδιών στη Συρία. Σεβαστή ακόμα και η προσπάθεια εκείνων των απρόθυμων θεατών να απωθήσουν από τη σκέψη τη περατότητας του καθενός μας.

Απολύτως, όμως, ακατανόητη είναι η στάση όσων δεν θεωρούν  ταμπού τη κοινή θέα του αίματος των αθώων. Εκείνων των ψύχραιμων που δεν δυσκολεύονται να το αντικρίσουν. ούτε αρνούνται να μιλήσουν για αυτό. Κι όμως, επιθυμούν υποκριτικά να  ενταφιάσουν σε  σαρκοφάγο τη κληρονομιά της φρίκης.

Που θέλουν να μουμιοποιήσουν ένα αφυπνιστικό ντοκουμέντο. Να  χτίσουν μέσα στη  σιωπή την οπτικοποιημένη καταγγελία της δολοφονικής φασιστικής βίας. Να διατηρήσουν στο καταψύκτη  του ατομικού πένθους ότι αποτελεί χρέος να παραδοθεί στη κοινωνία και να διαδοθεί στη συλλογική μνήμη.

Στη περίπτωσή τους δεν υπάρχει  κριτήριο εκλογίκευσης. Δεν άλλοθι ξεφτισμένης πολιτικής ορθότητας, κοντή μνήμη, ούτε καν θεμιτό ανταγωνιστικό κίνητρο. Μόνο νοσηρή γκρίνια και μεμψιμοιρία στα όρια της διαστροφής. Πασπαλισμένη με βρώμικες στάχτες ντροπής.

Γιατί, με τη καρικατούρα της λογικής τους η δημοσίευση της φωτογραφίας στο “Ριζοσπάστη” του 1936 της μαυροφορεμένης μάνας που  μοιρολογά τον σκοτωμένο γιο της, δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες της ενημέρωσης.

Με το ίδιο ακροβατικό συλλογισμό τα πρωτοσέλιδα  «Αυγής» και «Βήματος» του 1963 με τον δολοφονημένο από το παρακράτος Γρηγόρη Λαμπράκη, προσέβαλλαν κατάφωρα τους κανόνες δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Και με τον υστερικό κυνισμό τους μάλλον το άψυχο κορμί του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά στο εξώφυλλο της “Ελευθεροτυπίας” το 1985, υπονόμευε τις πανανθρώπινες αξίες.

Δυστυχώς, ένας αχταρμάς προσχηματικών ιδεολογημάτων τείνει πλέον να παρασύρει τμήμα της κοινής γνώμης σε κρεσέντο καταπραϋντικού εξωραϊσμού. Επιδιώκει να διαμορφώσει ένα ελαφρόμυαλο τυφλοσούρτη που θα ερμηνεύει το συναίσθημα σαν εξελικτικό αναχρονισμό , τη συγκίνηση σαν μια πάθηση του νου, την αγανάκτηση σαν υποκατάστατο του εστέτ γούστου.

Το χειρότερο είναι ότι στο  ίδιο φετιχοποιημένο τσουβάλι που στοιβάζονται χαζοχαρούμενοι λούζερς, ξινισμένοι βολεμένοι, καθεστωτικοί καθωσπρεπιστές και  παραληρηματικοί φανφαρόνοι, επιχειρείται να στριμωχτούν σκεπτόμενοι και αξιοπρεπείς πολίτες.

Στόχος να αποτελέσουν άπαντες τα μέλη ενός αφελούς οπερετικού θιάσου  που θα παπαγαλίζει μελιστάλαχτα μηνύματα υποτιθέμενης συμπονετικής ανθρωπιάς αντί του ωμού ξεσκεπάσματος του θανατολάγνου ολοκληρωτισμού. Ωστόσο, η ζωή δεν είναι το προβλέψιμο λιμπρέτο μιας μοιρολατρικής πλοκής ανάμεσα σε καλοκάγαθους, κακούς και ακόμα χειρότερους.

Είναι, ευτυχώς, η ίδια η πραγματικότητα που με τη τραγικότητα της αδειάζει τους απονήρευτους  πολιτικοποιημένους και τους ευκολόπιστους απολιτίκ, οι οποίοι στο όνομα μιας  δήθεν ευαισθησίας αβαντάρουν άθελά τους το βάναυσο φασιστικό ασκέρι που θέλει να κρύψει το αίσχος του.

Και είναι το ιστορικά συγκλονιστικό πρωτοσέλιδο του εν ψυχρώ δολοφονημένου Παύλου Φύσσα να υπενθυμίζει σε όσους αυτάρεσκους καλόμαθαν στην εύκολη καταγγελία, την αδιάφορη εθελοτυφλία και την άγρα πελατείας σε θολά νερά, ότι η ντόπια νεοναζιστική βία δεν φύτρωσε ξαφνικά πλάι τους σαν άνθος του κακού, ούτε έπεσε από τον φεγγάρι.