Δημήτρης Παγαδάκης

Πού το πάνε οι Ευρωπαίοι;  Δηλαδή για πού τραβάνε οι Γερμανοί;  Ήδη έχουν σύρει το κάρο της ευρωζώνης στο χείλος του γκρεμού. Τώρα η υπόθεση μυρίζει τσουλήθρα. Δεν το έχουν και πολύ οι δήθεν ενάρετες ελίτ των Βρυξελλών, του Βερολίνου και της Φρανκφούρτης να σπρώξουν τυφλά το «φορτίο» στη άβυσσο.

Αφού προηγουμένως, βέβαια, φροντίσουν να δραπετεύσουν σαλτάροντας με γεμάτες της τσέπες από το άνισα, ασύμμετρα και αντίρροπα επιβαρυμένο βαγόνι που στοιβάζονται οι λοιποί ευρωεταίροι. Αυτό που οι ίδιοι σχεδίασαν συμφεροντολογικά και φόρτωσαν τσαπατσούλικα.

Έτσι κι αλλιώς το ευρωπακέτο έχει φρακάρει από ωμότητα, κυνισμό, δογματισμό. Με το κατακερματισμένο περιεχόμενο να αποκλίνει άγαρμπα, ασταθώς και με διαφορετικές ταχύτητες. Τσάμπα οι φανταχτερές κορδέλες της σύγκλισης, της συνοχής, της αλληλεγγύης.

Η  επιβολή  εξοντωτικής λιτότητας μέσα σε βαθιά  ύφεση θαμπώνει τους τέως πολύχρωμους φιόγκους. Πυροδοτεί κοινωνικές εκρήξεις, ευνοεί την πολιτική αστάθεια, λαβώνει τη δημοκρατία, σφετερίζεται μέρος της εθνικής κυριαρχίας από την ευρωπεριφέρεια.

Απομένει  μόνο το ξεφτισμένο περιτύλιγμα με ακέραιες μόνο τις στάμπες των εθνοτικών κλισέ, της χλευαστικής ρητορείας και της  περιφρονητικής συμπεριφοράς. Ψέματα; Προχθές κιόλας  ήμασταν εμείς ως  οι «τεμπέληδες και μπατχτσήδες»  Έλληνες, χθες οι «παράφοροι και μεθύστακες» Ιρλανδοί, σήμερα οι «μαφιόζοι και λαμόγια» Κύπριοι, αύριο οι «φιγουρατζήδες του μπούνγκα μπούνγκα» Ιταλοί. Και πάει λέγοντας.

Προσβλητικές περιγραφές κατευθυνόμενες από τον ανιστόρητο ηγεμονισμό της Γερμανικής ελίτ και τη νπροτεσταντική ηθικολογία της Μέρκελ. Το κακό είναι ότι υπάρχουν ανά χώρα ντόπιες επικοινωνιακές «κότες», ραγιάδες διαχειριστές και μοιρολατρικά υποταγμένοι πολιτικοί που τις αποδέχονται.

Το χειρότερο, ότι όλοι αυτοί συντονίζονται χορευτικά μέσα στα χαλάσματα. Αυτά που αφήνει στο διάβα του μια ασύμμετρη πολιτική που προχωράει σπασμωδικά, βίαια  και καταστροφικά σαν τη γιγαντιαία μεταλλαγμένη σαύρα της Ιαπωνικής ποπ κουλτούρας, ονόματι Γκοτζίλα.

Μόνο που το «τέρας»  πλέον βιάζεται. Δεν δίνει αβάντζο εννέα μηνών όπως στον ΓΑΠ για να κάνει τη κωλοτούμπα από τα «λεφτά υπάρχουν» στο «σώσαμε τη χώρα» με φόντο το Καστελόριζο. Αντίθετα, ο φαρισαϊκός εκβιασμός και η εκδήλωση μνησικακίας απέναντι στη Κύπρο έγινε σε άκαμπτο τηλεγραφικό στυλ «εδώ και τώρα». Δηλαδή, ή θα αποδεχθείτε την ομηρία σε μια Γερμανοποιημένη ευρωζώνη ή αυτή δεν θα υπάρξει.   

Σε ένα σκηνικό που οι επείγουσες ανάγκες πιέζουν αφόρητα και  ο πολιτικός χρόνος στενεύει οι Γερμανικές νευρώσεις φαίνεται να αλλάζουν το στοίχημα. Από το ποιος θα πρωτοσώσει το κοινό νόμισμα προσανατολίζονται, μάλλον, στο ποιος  θα σπρώξει τον άλλο έξω από το ευρώ.

Μόνο που το Βερολίνο  μοιάζει να αρνείται την ανάληψη ευθύνης για την οριστική διάλυση της ευρωζώνης. Γεγονός που δημιουργεί υποψίες ότι πιέζουν βάναυσα την περιφέρεια ώστε να συμβεί το επιθυμητό «ατύχημα».
 Ενδεχομένως η Γερμανική ηγεσία να  μπλοφάρει πριν τις εθνικές της εκλογές. Γιατί, παρά το... διψαλέο ηγεμονισμό της, είναι μια μεσαία δύναμη σε παγκόσμια κλίμακα που αντλεί το όποιο αυξημένο βάρος ισχύος και  υπερεθνικό της εκτόπισμα της  μέσω της ΕΕ.

Αλλά και πάλι  πώς να εκτιμήσει κανείς τις μύχιες προθέσεις μια χώρας που παλεύει αενάως με τους εσωτερικούς της δαίμονες;  Αυτούς, που ιστορικά την ωθούν τη μια να γίνεται ισοπεδωτικός Γκοτζίλα και κατόπιν να κάνει αυτοκαταστροφικά χαρακίρι στα ερείπια μιας γενικευμένης κόλασης.