Δημήτρης Παγαδάκης

Εικόνα Αγριας Δύσης. Γεμάτα εξάσφαιρα, κουρνιαχτός σε ξερούς χωματόδρομους, γύπες στη στέγη κατεδαφισμένου μπαρ, διάτρητες από σφαίρες ταμπέλες που δεν υποδέχονται κανέναν ξένο. Παρακμή. Τίποτε άλλο. Το ψυχολογικό προφίλ των πρωταγωνιστών και ο ηθικός κώδικας των ηρώων αμελητέος. Καμία τύψη και καμία μετάνοια. Μόνο σύγκρουση, κόντρα, μονομαχία. Αν το σκηνικό φέρνει στην Ιπποκράτους, δεν φταίνε τα γουέστερν. Και αν η πλατεία ερημώνει και η γαλαρία αδειάζει, δεν φταίει μόνο η πλοκή.

 Με το φάντασμα του κυβερνητικού παρία να το στοιχειώνει, το ΠΑΣΟΚ αλλάζει υπόσταση. Από δοχείο ασταθούς υδράργυρου μεταλλάσσεται σε μηχανή φυγοκέντρισης που διαχωρίζει τα μίγματα. Από εδώ λαθρεπιβάτες, λομπίστες, δηλωσίες, από εκεί ιντριγκαδόροι, τσάμπα μάγκες, λικβινταριστές.

Δεν τους φορτώνει κανείς ξένος αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Μόνοι τους τα λένε οι μεν στους δε στην Κοινοβουλευτική Ομάδα. Ποια συνοχή και ποια σύγκλιση; Σκέτο σκορποχώρι. Και κενό. Αραίωσαν οι παλιοί, χάθηκαν οι «κηπουροί», απομακρύνθηκαν οι μεταρρυθμιστές, την κοπάνησαν οι συνδικαλιστές, πήραν δρόμο οι κεντροαριστεροί, αποχωρούν ένας-ένας νεοπαπανδρεϊκοί, παλαιοπαπανδρεϊκοί, εκσυγχρονιστές. Εξαφανίζεται σχεδόν η πρώτη ύλη ενός κόμματος που είναι οι άνθρωποι, ο λόγος, η δημόσια παρουσία του. Απομένουν κάποια στελέχη σαν κάκτοι στην έρημο. Δίχως, όμως, συντονισμό με τη δυναμική της κοινωνίας.

Δυστυχώς, η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Και στην πολιτική. Η συρρίκνωση της επιρροής του εξουδετέρωσε μαζί με κάθε άλλο αντανακλαστικό και το ένστικτο κομματικής επιβίωσης. Ο νέος πρόεδρος, αφού κέρδισε την ηγεσία από τον εαυτό του, δεν ξεκαθάρισε τη σχέση του ούτε με τους προηγούμενους ούτε με τους αμέσως πιο πριν. Με το πληθωρικό στυλ και τον λεκτικό μαξιμαλισμό του έσπρωξε κάτω από το χαλί τις εσωκομματικές διαφορές χωρίς να αποσαφηνίσει και να συνθέσει όσα απαιτεί η συγκυρία. Κυρίως, όμως, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία, δείχνει να μη χωράει στο στενό κοστούμι του σημερινού ΠΑΣΟΚ.

Αποτέλεσμα, να ραντίζει με μπόλικες νευρώσεις τη στριμωγμένη κομματική ζαρντινιέρα και τελικά να της καταφέρει πλήγμα αξιοπιστίας με τους άγαρμπους χειρισμούς του στο στικ της Λαγκάρντ.

Η ωμή αλήθεια είναι ότι το ΠΑΣΟΚ, που κατανάλωσε περισσότερη Ιστορία απ’ όση μπορούσε να χωνέψει, σηκώνει τώρα ανώφελη σκόνη. Γι’ αυτό, είναι πλέον αργά και για ρήξεις και για πλασματικές εκτονώσεις. Οσο για το πέταγμα του γαντιού του προέδρου στους απείθαρχους, μοιάζει με τη φράση του σερίφη Γουάιατ Ερπ: «Οσο είμαι ο νόμος εδώ κανένας παράνομος δεν θα διαβεί την κόκκινη γραμμή». Τότε ο τζογαδόρος «Ντοκ» Χολιντέι του απαντά: «Συμφωνώ, θα επαναλάβω την ίδια ατάκα στον επικήδειό σου». Ολα αυτά στο γουέστερν «Αίμα στον πράσινο βάλτο». Πιο φτυστό στο σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν γίνεται.