Δημήτρης Παγαδάκης

Στην αρχή ήταν υποψία. Μήπως η κλιμακούμενη ανατροπή των άλλοτε σταθερών της καθημερινότητας υπονομεύει τη νοητική υγεία μερίδας των πολιτών; Οταν, όμως, τέλειωσαν τα ερωτήματα, πρόβαλε ασφαλής η βεβαιότητα. Το τρένο σάλταρε από τις ράγες. Και σε μια εκτροχιασμένη πορεία εκτοξεύονται από τα παράθυρα συναισθηματικές αποσκευές και ψυχικά αποθέματα. Μαζί τους εκσφενδονίζονται μολότοφ, μάρμαρα, βρισιές αλλά και γιαούρτια, καφέδες, κέρματα, καρέκλες, μούντζες. Στόχοι, οι συνήθεις γνώριμοι. Μαγαζιά και σινεμά, πολιτικοί και διαιτητές, εσχάτως και τραγουδιστές. Δράστες οι συνήθεις άγνωστοι. Βολικά κρυμμένοι στο μπούγιο, πρόθυμα καλυμμένοι από τις γενικεύσεις, ανακουφιστικά τακτοποιημένοι στο πολυτελές σακ βουαγιάζ μιας περιττής ανεκτικότητας. Το σημαντικό δεν είναι αν πρόκειται για πυρήνες από υστερικούς χούλιγκαν, ευαίσθητους ιδεολόγους ή εύθικτους πατριώτες. Ούτε αν οι ακραίες κινηματικές ομάδες τους συμπληρώνονται από ρέστους πλιατσικολόγους, παρακρατικούς ή μπαχαλάκηδες των βορείων προαστίων. Σημασία έχει ότι η κυνική αδιαφορία των πολλών κάνει την τυφλή επιθετικότητα κάθε ετερόκλητης μειοψηφίας να μοιάζει συλλογική δράση.

Υποτίθεται ότι οι αγανακτισμένοι τζαμπατζήδες που την έπεσαν στη συναυλία στο Ιλιον δεν στρέφονταν κατά του προσώπου του καλλιτέχνη αλλά εναντίον όσων συμβολίζει. Την υποκριτική, δηλαδή, υμνολογία της φτωχολογιάς που δικαιώνει προκλητικά τους μεταπολιτευτικούς μηχανισμούς ευημερίας. Αυτούς που κατάντησαν τη χώρα και τον λαό στο σημερινό χάλι. Προφανώς μέσα στη σύγχυσή τους δεν συνειδητοποίησαν καν ότι τα νταηλίκια τους κατά του «ερμηνευτή-συμβόλου του κατεστημένου» το ίδιο προσχηματικά ήταν. Γιατί με τη μηδενιστική έφοδό τους ταυτίστηκαν εξίσου προκλητικά με όσους υποψιάζονται, εντοπίζουν και συνήθως φαντασιώνονται εχθρούς ώστε να μείνουν εκτός κάδρου οι πραγματικοί δυνάστες της κοινωνίας. Ωστόσο, οι ισοπεδωτικές αγέλες που χτυπάνε το σαμάρι για να τη γλιτώσει ο γάιδαρος δεν χαμπαριάζουν από ψιλά γράμματα. Τους αρκεί η επιβράβευση της κάθε σέχτας που σπεκουλάρει πάνω στο μίσος και την αυτοδικία. Βολεύονται με την κολακεία εκείνων που στη δική τους πλάτη ψωμίζονται πλουσιοπάροχα από το σύστημα.

Δυστυχώς, μερτικό στην ενοχή για τους τραμπουκισμούς έχει και τμήμα του λαϊκού ακροατηρίου που εθίστηκε στην παθητικότητα του «έλα, μωρέ, και τι έγινε;». Μια μερίδα πικραμένων μικρομεσαίων που έφτασε να δελεάζεται από το ανατριχιαστικό σάλπισμα της τσαμπουκαλεμένης αγριότητας. Και φτωχοποιημένη, φοβισμένη, θυμωμένη στρέφεται στην ωμή, απειλητική, ακραία ρητορεία και δράση των καρεκλοεκτοξευτών παρά στη συμπόνια προς τον βαλλόμενο διπλανό της. Για το βύθισμα στη θολούρα δεν είναι δική της όλη η ευθύνη. Οσο όμως παραμένει ξέπνοη και απόμακρη, αναπόφευκτα θα εισπράξει και η ίδια τους κεσέδες της ντροπής. Μέχρι την επόμενη βαρβαρότητα. Οταν θα είναι πια αργά, όχι μόνο για παραπονεμένα λόγια αλλά και για ψυχοφάρμακα.