Δημήτρης Παγαδάκης

Αχθοφόρος εμβληματικού πολιτικού ονόματος, σύμφωνα με τις κατά καιρούς δηλώσεις του, έχει αυτοπροσδιοριστεί ως αμεσοδημοκρατης, επαναστάτης του αυτονόητου, αντιεξουσιαστής στην εξουσία. Αποδεκτό. Καθείς με τη διαφορετικότητα και την ελευθερία της σκέψης του μπορεί να αξιολογεί υποκειμενικά τον εαυτό του. Από που κι ως που, όμως, διεκδικεί να γίνονται και οι οποίες απόψεις του σεβαστές; Η προέλευση οποιουδήποτε δεν δικαιολογεί αυτομάτως και τη κρίση του.

Κι όμως. Ο επί μια διετία πρώην πρωθυπουργός, το ζήτησε σε στυλ δαφνηφόρου αυταρέσκειας. Παραμερίζοντας, αν όχι περιφρονώντας, τον οφειλόμενο σεβασμό προς τις αποφάσεις της πλειοψηφίας του κόμματος με το οποίο συμπορεύεται και εκλέγεται χωρίς σταυρό προτίμησης βουλευτής Αχαΐας. Διαφοροποιήθηκε δημόσια, αρνήθηκε να υπερψηφίσει και ζήτησε την απόσυρση ενός νομοσχεδίου στην επεξεργασία του οποίου το κόμμα του είχε συμβάλλει καθοριστικά.

Δεν άρεσαν, προφανώς, στον επί σχεδόν 15ετία πρόεδρο της σοσιαλιστικής διεθνούς οι τροπολογίες που το κόμμα του κατέθεσε, διασφαλίζοντας τα συνταγματικά και τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών. Προτίμησε τις μεγαλοστομίες στη σκιά αναχρονιστικών λαβάρων και ξεπερασμένων αιτημάτων.

Ενδεχομένως, ο και πρόεδρος του ΚΙΔΗΣΟ, δεν βολεύεται στο ΚΙΝΑΛ στο οποίο συμμετέχει. Δεν συναινεί, ίσως, ότι στα πλαίσια της αυτόνομης πολιτικής του αυτό ασκεί προγραμματική αντιπολίτευση δίχως μικρομεγαλισμούς και στείρους αρνητισμούς. Μπορεί ακόμη και να ασφυκτιά για τα μικρά δημοσκοπικά του ευρήματα. Πιθανόν να εκτιμά ότι η τρέχουσα ηγεσία του είναι κατώτερη των περιστάσεων.

Ωστόσο τίποτε δεν τον δικαιώνει όταν σηκώνει μπαϊράκι αναπολώντας και εκφράζοντας μια παρωχημένη λαϊκιστική ρητορεία που αενάως αναφέρεται στη κόντρα με τη "δεξιά". Πόσο μάλλον όταν υπηρετεί το αφήγημα του περί “προοδευτικότητας” εντάσσοντας σε αυτή ένα κραυγαλέο κρατικοσυντεχνιακο παρασιτισμό;
Με τέτοιες απόψεις ευθυγραμμίζονται και τις διακινούν η Μαριλίζα, ο Ραγκούσης, η Τζάκρη, ο Μωραίτης κλπ. Άπαντες πρώην ομοτραπεζοι του, οι οποιοι ανακατεύθηκαν μέχρι πλήρους οσμώσεως με αλλους “μουσαφίριδες” σαν τη Παπακώστα, το Κουίκ, τη Κουντουρά το Παπαγγελόπουλο κλπ σε ένα ιδεολογικοπολιτικό συνοθυλευμα .«Κοκτέιλ» επί το κομψότερο, ΣΥΡΙΖΑ επί το θεσμικότερο.

Στο κόμμα όπου οι εκ του ΠΑΣΟΚ εκπορευόμενοι, πρώην μετανάστες και νυν ριζωμένοι κατάπιαν προσβολές χωρίς καν να “ξινίσουν”. Συμμερίστηκαν ανερυθρίαστα την προσβλητική αναφορά του Φίλη ότι "οι πασόκοι βρωμάνε". Ακόμα και όσοι νηφάλιοι και ¨απολυμασμένοι” εξ΄αυτών φιλοξενούνται πλέον στη Κουμουνδούρου.
Υπό αυτή την οπτική είναι μάλλον παρακινδυνευμένο να ανοίξει ο Γ. Παπανδρέου δίαυλο επικοινωνίας με τους συκοφαντημένους και ταπεινωμένους πρώην συντρόφους του οι οποίοι έπιασαν ασμένως στασίδια στη τρέχουσα αξιωματική αντιπολίτευση. Πόσο μάλλον με τον “ κάθε 100 χρόνια ηγέτη” της Αλέξη Τσίπρα ο οποίος τον παρομοίασε κάποτε “αδίστακτο σαν τον Πινοσέτ” ενώ, παρομοίως, ο Σκουρλετης τον χαρακτήρισε “τοξικό”.

Μπορεί από το ”μαγαζί” του Παππά και του Πολάκη να χειροκροτούν συγκυριακά τις σεβαστές απόψεις του αλλά ο πολιτικός μαζοχισμός περιβάλλει συνήθως με νοσηρότητα τους πρώην “σεβασμιώτατους” κομματικούς αρχηγούς που πήραν τη κάτω βόλτα.

Εκτός πια κι αν ο ανθεκτικός ως κωπηλάτης, ποδηλάτης και δρομέας Γ. Παπανδρέου θαυμάζει τη μοίρα του κυρ Φώτη Κουβέλη. Του τέως αναπληρωτή του Καμμένου στο 'Άμυνας που τον έστειλαν στον Άρειο Πάγο να διαμαρτυρηθεί για το νέο βρώμικο 89, μια και στο ορίτζιναλ ήταν υπουργός δικαιοσύνης!

Από την άλλη, είναι πιθανό ο ΓΑΠ να φαντασιώνεται ότι έχει τα κότσια να κουβαλήσει στις πλάτες του το κάρο της κεντροαριστεράς. Δεδομένου ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δε βλέπει πια ούτε με κιάλι ορίζοντα εξουσίας, μπορεί να επιφυλάσσει για τον εαυτό του το ρόλο του αντίπαλου δέους στην αναμενόμενα μακρόχρονη πολιτική ηγεμονία του Μητσοτάκη.

Μόνο που αυτή η προσέγγιση απαιτεί μοντέρνα πολιτικά εργαλεία. Και τα δικά του φαντάζουν πλέον παλιά, τετριμμένα, ξαναζεσταμένα, κοινότοπα. Δεν αρκεί ο συμβολικά ηθικός χαρακτήρας τους για να λειτουργήσουν. Απαιτείται και καταλυτική αξιοπιστία.

Την ευκαιρία για να την εμπεδώσει του την έδωσε παλιότερα ο λαός. Και αυτός τη κλώτσησε. Επιβεβαιώνοντας ότι η φυσική κληρονομιά δεν ταυτίζεται υποχρεωτικά με την πολιτική κληρονομιά.

Σήμερα μπορεί μεν να θεωρείται αδικημένος από την Ιστορία, αλλά πρώτος ο ίδιος αδίκησε τον εαυτό του. Αναπόδραστα η πολιτική του υστεροφημία δεν χωράει άλλους “προοδευτικούς” πειραματισμούς και καλπάζοντες Δονκιχωτισμούς. Όσο κι αν θεωρεί ότι έχει κλείσει την πόρτα πίσω του σε όλα του τα λάθη, απ' έξω έχουν μείνει και οι, κατ' απαίτηση του, σεβαστές απόψεις του.