Δημήτρης Παφίλας

Δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε τους πολιτικούς στους οποίους η ρήση αυτή ταιριάζει γάντι, διότι επέμεναν να κάνουν δηλώσεις απέναντι σ αυτούς που κάνουν την ζωή να γυρίζει στον Δυτικό κόσμο.  

Τα μαθηματικά, οι αριθμοί και οι μαθηματικές ακολουθίες όμως, είναι συγκεκριμένα πράγματα. Εαν έχεις παραγωγή, εξαγωγές, δαπάνες, εισοδήματα κλπ θα μπορέσεις να τα καταφέρεις σ αυτόν τον δύσκολο και ανταγωνιστικό κόσμο. Η πιο σοβαρή, λοιπόν, είδηση των τελευταίων ημερών είναι φυσικά τα περί μείωσης του χρέους κατά 59 δισ. ευρώ. Εφόσον δεν υπολογιστούν στο συνολικό χρέος η αξία των τραπεζών, τα αποθεματικά του ΤΧΣ κλπ, τότε το χρέος μπορεί να φθάσει στα 255 δισ. ευρώ. Μ αυτά τα νούμερα το χρέος υπολογίζεται στο 141% του ΑΕΠ και μπορεί να υποχωρήσει. Οι αριθμοί αυτοί είναι συγκεκριμένοι και κανένας ούτε καν η  Καγκελάριος Α. Μέρκελ δεν μπορεί να τα αλλάξει.

Ούτε καν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν μπορεί να αλλάξει τα νούμερα- εκτός κι αν κρατικοποιήσει 1-2 τράπεζες.
    
Θα έλθει λοιπόν η Καγκελάριος στην Αθήνα θα κάνει μια δήλωση ψήφου εμπιστοσύνης και αργότερα σ ένα Eurogroup θα δοθεί η επιμήκυνση του ελληνικού χρέους, μ ένα χαμηλότερο επιτόκιο. Για τους ξένους, όμως, ήδη έχει τελειώσει το ελληνικό χρέος.

Το ζήτημα τους, το οποίο θα έπρεπε να είναι το δικό μας θέμα είναι ένα ΑΕΠ  που θα φέρει επενδύσεις, νέες επιχειρήσεις και, κυρίως, νέες θέσεις εργασίας.

Το ζήτημα τους, επίσης είναι να διαφημίσουν την λιτότητα τους και τις αλλαγές ως το πρότυπο απέναντι στο αμερικανικό μοντέλο τυπωμάτος χρημάτων. 

Εμείς όμως με τα δεδομένα που έχουμε και την σημερινή – κατά πάσα πιθανότητα – έξοδος στις αγορές κάνουμε το πρώτο βήμα για να “σπάσουμε” τον  φαύλο κύκλο που δημιούργησαν τα πακέτα δανεισμού απο το IMF και την Ευρώπη.

Θα ακολουθήσουν οι Ελληνικές τράπεζες οι οποίες τώρα οφείλουν να στρέψουν την προσοχή τους στην αγορά. Το σημείο όπου πρόκειται να γυρίσει η οικονομία βρίσκεται κοντά, όσο κι αν δεν μπορούν να πιστέψουν οι πιο αδύναμοι οικονομικά. Ειρωνεία της τύχης ; Ακόμη και όταν μπαίναμε στην κρίση οι πλούσιοι είχαν ειδοποιηθεί μ ένα κλείσιμο του “ματιού” ( φορολόγηση καταθέσεων ), απο τον τότε υπουργό οικονομικών για να φυγαδέυσουν τις καταθέσεις στο εξωτερικό. Αντίθετα, οι πιο αδύναμοι υπέμειναν πικρά και πλήρωσαν δυσανάλογα την κρίση, διότι δεν έχουν δικηγόρους, λογιστές.
 Και, κυρίως, δεν έχουν τα χρήματα.