Δημήτρης Καμμένος

Τα παιδιά σήμερα όλο και περισσότερο, λόγω του αυξημένου αριθμού διαζυγίων, μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου στην πλειονότητά τους υπάρχει μόνο ένας γονέας κι αυτός συνήθως είναι η μητέρα. Ετσι, πολλά αγόρια μεγαλώνουν χωρίς την εικόνα του ανδρικού προτύπου. Η έλλειψη αυτή προκαλεί σύγχυση σχετικά με το φύλο.

Ο γάμος ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα αποτελεί το θεμέλιο για μια επιτυχημένη οικογένεια και τον καλύτερο τρόπο ώστε να προστατευτούν τα παιδιά, ρυθμίζει την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και εξασφαλίζει την επόμενη γενιά. Η απόδειξη είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοιες οικογένειες (ζουν με τους βιολογικούς γονείς) απέχουν από καταχρήσεις (αλκοόλ, χρήση ναρκωτικών ουσιών κ.λπ.) και δεν παρουσιάζουν άλλου είδους κοινωνικά προβλήματα.

Οπως το έθεσε μάλιστα μια αυθεντία του χώρου, «...η έρευνα σαφώς δείχνει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με δύο παντρεμένους γονείς (διαφορετικού φύλου) είναι λιγότερο πιθανό από άλλα παιδιά να βιώσουν γνωστικά, συναισθηματικά και κοινωνικά προβλήματα, όχι μόνο κατά την παιδική ηλικία, αλλά και κατά την ενηλικίωσή τους». (Paul Amato, The future of children, 2005).
Τα παντρεμένα ανδρόγυνα αποτελούν το καλύτερο πρότυπο για τα παιδιά και παράλληλα το καλύτερο σχολείο για τη μετάδοση των αξιών των δύο ετεροφυλόφιλων γονέων. Στην πραγματικότητα, ο καλύτερος τρόπος για την ανατροφή των παιδιών είναι η φυσική κατάσταση η οποία υπάρχει μεταξύ των δύο φύλων. Μέσω αυτής της κατάστασης το παιδί ανακαλύπτει και συνειδητοποιεί την ταυτότητα του φύλου του.

Ο ετερόφυλος γάμος σέβεται και λειτουργεί ως υπόδειγμα της διαφοράς και της συμπληρωματικότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Αντίθετα, σχέσεις ζευγαριών του ίδιου φύλου προάγουν διαφορετικά μοντέλα, αξίες και συμπεριφορές σε σχέση με έναν ετερόφυλο γάμο.

Τα ζευγάρια του ίδιου φύλου δεν είναι δυνατόν να αποτελέσουν παράδειγμα ανάλογου επιπέδου με αυτό των ετερόφυλων ζευγαριών. Ο λόγος είναι ότι στα ετερόφυλα ζευγάρια η διαφορά και η συμπληρωματικότητα των δύο φύλων είναι εμφανής, σε αντίθεση με τα ομόφυλα ζευγάρια όπου κάνει την εμφάνισή του μόνο το ένα από τα δύο φύλα.

Ο σεβασμός γι’ αυτή τη φυσική συμπληρωματικότητα περιγράφεται από τον καθηγητή Κοινωνιολογίας David Popenoe (Life without father, 1996): «Πρέπει να απορρίψουμε την ιδέα ότι οι μαμάδες μπορούν να γίνουν καλοί μπαμπάδες», ακριβώς όπως πρέπει να αποκηρύξουμε τη ριζοσπαστική φεμινιστική άποψη, ότι «οι μπαμπάδες μπορούν να γίνουν καλές μαμάδες. Τα δύο φύλα διαφέρουν στον πυρήνα τους και το καθένα είναι απαραίτητο - πολιτισμικά και βιολογικά- για τη βέλτιστη ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους».

Συνοψίζοντας, θα ήθελα να εστιάσω στα εξής: Τα παιδιά χρειάζεται να βλέπουν πρότυπα και από τα δύο φύλα, χρειάζεται να γνωρίζουν τους τρόπους με τους οποίους οι άνδρες και οι γυναίκες συνυπάρχουν και συνεργάζονται. Μια ομοφυλοφιλική σχέση δεν μπορεί να παρέχει ένα τέτοιο πρότυπο. Δυστυχώς, σε αυτή την κοινωνική διαμάχη το συμφέρον του παιδιού είναι το τελευταίο πράγμα που λαμβάνεται υπόψη. Στις μέρες μας ο καθένας διεκδικεί τα δικαιώματά του, αλλά λίγοι είναι αυτοί που συνειδητοποιούν ότι εκτός από δικαιώματα υπάρχουν και ευθύνες. Δικαίωμα του κάθε παιδιού είναι να έχει σχέση με τους βιολογικούς του γονείς και ευθύνη της Πολιτείας να το προστατεύσει. Πώς το προστατεύει όμως η Πολιτεία όταν, όπως αναφέρει η αιτιολογική έκθεση, το νομοσχέδιο μεριμνά για την ψυχική και συναισθηματική υγεία του αλλά επιτρέπει ταυτόχρονα σε ένα ζευγάρι να ανατρέφει ένα παιδί όπου τη θέση του πατέρα θα κατέχει μια γυναίκα ή τη θέση της μητέρας ένας άνδρας χωρίς το ίδιο το παιδί να μπορεί να το επιλέξει; Δεν παραβιάζονται θεμελιώδη δικαιώματα του παιδιού όταν από μικρή και τρυφερή ηλικία εκτίθεται σε σοβαρούς ηθικούς κινδύνους που μελλοντικά θα το οδηγήσουν σε λανθασμένες επιλογές;

Κάθε μορφή τεκνοθεσίας και αναδοχής από ομόφυλα ζευγάρια με βρίσκει κάθετα αντίθετο διότι είναι εξ ορισμού αντίθετη με την ευαγγελική διδασκαλία, η οποία θέλει το πρότυπο της οικογένειας να αποτελείται από τον άνδρα και τη γυναίκα και αντιβαίνει στο ήθος και τις παραδόσεις τους λαού μας όσον αφορά τον ιερό θεσμό της οικογένειας αλλά και του γάμου.

Για όσους βιαστούν να χαρακτηρίσουν το άρθρο ομοφοβικό, να ξεκαθαρίσουμε ότι είναι διαφορετικό να δέχεται κανείς τη σεξουαλική ταυτότητα κάποιου ή και τις σεξουαλικές του προτιμήσεις και διαφορετική η τεκνοθεσία.

Δεν λέω ότι κανένας από αυτούς τους γονείς δεν έχει αξία ως προσωπικότητα ή δεν θα πρέπει να είναι ελεύθερος να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει. Λέω ότι είναι λάθος να τοποθετήσεις ετεροφυλόφιλα παιδιά με ομοφυλόφιλους γονείς. Και όσοι ομόφυλοι δεν είναι αρκετά εγωιστές για να θέλουν να αποκτήσουν ένα παιδί το κατανοούν αυτό. Ολες οι επιλογές που κάνουμε στη ζωή μας έχουν επιπτώσεις - και μιλάω τόσο για τους ετερόφυλους όσο και για τους ομόφυλους. Οι συνέπειες ενός ομόφυλου τρόπου ζωής δυστυχώς είναι η μη δυνατότητα τεκνοθεσίας.

Είναι ξεκάθαρο ότι η ελληνική κοινωνία και η πλειονότητα των πολιτών δεν φαίνεται ικανή ή πρόθυμη να αποδεχθεί ως κανονικότητα μια οικογένεια της οποίας οι γονείς ανήκουν στο ίδιο φύλο. Κατά συνέπεια, η αντιμετώπιση μιας τέτοιας οικογένειας στο σύνολό της, ήτοι και των παιδιών, θα είναι αν μη τι άλλο επιφυλακτική. Αυτό αναπόφευκτα δημιουργεί αρνητικό κλίμα ως προς την αποδοχή των παιδιών σε κοινωνικές ομάδες που σχηματίζονται από την αλληλεπίδραση των παιδιών μεταξύ τους. Η κοινωνία μας είναι περισσότερο από ποτέ στο έλεος μιας επιβαλλόμενης ιδεολογίας μεταμφιεσμένης ως «προοδευτικής» που επιχειρεί να αναδιοργανώσει την ανθρώπινη φυλή και κοινωνία για να υπηρετήσει μια νεοφεουδαρχική τάξη πραγμάτων. Η αναδοχή ξεκάθαρα ανοίγει τον δρόμο για την υιοθεσία κάποια στιγμή στο μέλλον.
Το θέμα, όμως, τελικά στο οποίο οφείλουμε όλοι να εστιάσουμε είναι αν τα ορφανά ή εγκαταλελειμμένα παιδιά, αυτές οι ΑΘΩΕΣ ΨΥΧΕΣ, θα βρουν θαλπωρή ή αν θα γίνουν αντικείμενο ανεύθυνης ψηφοθηρίας.

Θα βάλουμε στον βωμό της δήθεν αριστερής, δήθεν προοδευτικής ψηφοθηρίας την αγωνία των ζευγαριών, ετερόφυλων και μη, να υιοθετήσουν ένα παιδί;
Ο νόμος αυτός είναι πολύ χειρότερος από την αλλαγή φύλου στα 15 χρόνια!

Να ενημερώσω τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ότι η υπεύθυνη στάση και η διαφορετική άποψη δεν είναι σκοταδισμός. Σκοταδισμός είναι να ρίχνετε, φασιστικά, στην πυρά του διχασμού όποιον διαφωνεί μαζί σας.