Δημήτρης Δόλλης

Έως σήμερα θεωρείται από τις μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις που αντιμετώπισε η διεθνής κοινότητα.
Κατά την διάρκειά της, παρουσιάστηκε μετακίνηση μεγάλου αριθμού ανθρώπων, η οποία με την σειρά της επέφερε πολέμους και αλλαγή καθεστώτων στην περιοχή. Οι επίσημοι αριθμοί μιλούν για 3 εκατομμύρια πρόσφυγες που έφυγαν από την Ινδοκίνα (υπολογίζεται ότι ο αριθμός τους ήταν μεγαλύτερος των 4 εκατ.). Μόνο από το Βιετνάμ, στην αρχή της κρίσης, έφυγαν προς χώρες της Ασίας 800.000 άνθρωποι.
Αρχικοί προορισμοί ήταν το Χονγκ-Κονγκ, η Ινδονησία, η Σιγκαπούρη και η Ταϊλάνδη. Στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στην Αυστραλία και στην αμερικανική Ήπειρο, σε άκρως επικίνδυνες συνθήκες, διασχίζοντας μεγάλα τμήματα του Ειρηνικού.
Από τα 3 εκατ. που μετακινήθηκαν, οι 500.000 - ύστερα από πολλές συμφωνίες και συντονισμό υπό τον ΟΗΕ- επέστρεφαν στις πατρίδες τους.
Οι υπόλοιποι βρέθηκαν:
1.287.000 στις Η ΠΑ, 320.000 στο Βιετνάμ (κυρίως από το Λάος και την Καμπότζη), 263.000 στην Κίνα, 220.000 στην Ευρώπη (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία), 202.000 στον Καναδά και 185.000 στην Αυστραλία και μικρότεροι αριθμοί σε άλλες χώρες.
Η όλη οργάνωση και εκτέλεση του όλου σχεδίου κράτησε περίπου 7 χρόνια.
Χρειάστηκαν μεγάλες προσπάθειες για να αποδεχθεί η διεθνής κοινότητα, ιδίως οι πλουσιότερες χώρες- πως πρέπει να μοιραστούν τις ευθύνες τους για το μεγάλο αυτό πρόβλημα που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ινδοκίνα, πρωτίστως στο Βιετνάμ. Με μια μεγάλη προσπάθεια τα καταφέραμε, το ίδιο μπορούμε να κάνουμε και σήμερα.


Αυτή την ώρα η Ελλάδα και η Ευρώπη βιώνουν τα αποτελέσματα του περιφερειακού πολέμου (regime change), τους διωγμούς των πληθυσμών και τις απάνθρωπες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Η αναποτελεσματική διαχείριση της κρίσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση μας αναγκάζει να αναζητήσουμε άλλους τρόπους διαχείρισης της προσφυγικής και της οικονο- μεταναστευτικής κρίσης. Αποτυχία διαχείρισης του προσφυγικού, θα σημαίνει κυριαρχία φόβου, ξενοφοβίας, ρατσισμού και τελικώς την επικράτηση φασιστικών πολιτικών.

Έπειτα από πολλές συζητήσεις με χειριστές παρόμοιων προβλημάτων απ' όλο τον κόσμο, ανθρώπους που έχουν μεγάλη εμπειρία στην διαχείριση κρίσεων, με βάση και την δική μου εμπειρία, τόσο στην Αυστραλία (από την μεγαλύτερη έως σήμερα προσφυγική κρίση της δεκαετίας του '80) όσο και στην Ελλάδα, από την διαχείριση της κρίσης στην Λιβύη αλλά και άλλων παρόμοιων υποθέσεων κατέληξα σε μία πρόταση για την αντιμετώπιση της προσφυγικής κρίσης:


Η Ελλάδα να προτείνει μια Διεθνή Διάσκεψη για το προσφυγικό, με την συμμετοχή ή υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ.
Να προταθεί η Ελλάδα ως ο τόπος διεξαγωγής της Διάσκεψης.
Η όλη προετοιμασία και διοργάνωση να γίνει με την συμμετοχή της Κομισιόν, του αρμοδίου Επιτρόπου για την Μετανάστευση.
Να οριστεί συντονιστής της όλης προσπάθειας Διεθνοποίησης του προβλήματος.
Η Διάσκεψη ΑΠΟΣΚΟΠΕΙ στο να διεθνοποιήσει το ζήτημα, χωρίς να πάψει να είναι πρωτίστως ευρωπαϊκό.

Αποσκοπεί επίσης να αναδείξει το μέγεθος του προβλήματος, για το οποίο δεν ευθύνεται επ' ουδενί η Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι δέχεται πυρά από συγκεκριμένες ευρωπαϊκές χώρες, για την δήθεν μη φύλαξη των συνόρων της.
Είναι μια σαφώς ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ, ώστε να φανεί πως η χώρα και η κυβέρνησή της αναζητούν τρόπους για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της κρίσης, την εξεύρεση πόρων, στη βάση της διεθνούς εμπειρίας.
Η πρόταση αξιοποιεί την εμπειρία για την ανάληψη και των ευθυνών και του συντονισμού από την διεθνή κοινότητα, από παρόμοιες κρίσεις (όπως της δεκαετίας του 80 σε Ινδοκίνα- Ειρηνικό).
Οι λόγοι της διεθνοποίησης είναι οι εξής:
α. Η κρίση στην Μέση Ανατολή και στην Βόρειο Αφρική δεν προκλήθηκε αποκλειστικά με ευθύνη της Ευρώπης.
β. Οι επιπτώσεις δεν πρέπει να βαρύνουν μόνο τα ευρωπαϊκά κράτη.
γ. Εντός της Ευρώπης, οι επιπτώσεις πολύ περισσότερο δεν πρέπει να βαρύνουν τις χώρες με την μεγαλύτερη εγγύτητα όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, τώρα ή στο άμεσο μέλλον.
δ. Μέ την διεθνοποίηση επίσης, χάνεται και ο πιεστικός λόγος των ευρωπαϊκών χωρών
που αντιδρούν στην ανάληψη των ευθυνών τους και στον επιμερισμό των βαρών.
ε. Με την διεθνοποίηση του προβλήματος των προσφύγων, διαμορφώνεται διαφορετικό
κλίμα και σε ό,
τι αφορά την επίλυση των πραγματικών αιτιών της κρίσης.
Σε κάθε περίπτωση η ελληνική πρωτοβουλία, θέτει πολλοί περισσότερους «παίκτες» προ των ευθυνών τους και καθιστά την Ελλάδα, παράγοντα διευθέτησης κρίσεων στην περιοχή

Δημήτρης Δόλλης, πρώην υφυπουργός Εξωτερικών