Δημήτρης Δανίκας

Ο κορωνοϊός, μία από τις δοκιμασίες της ανθρωπότητας. Συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων. Αλλωστε έχει παρατηρηθεί ότι περίπου κάθε αιώνα εμφανίζεται κάποια πανδημία με σαρωτική μανία. Μερικές φορές αυτές οι πανδημίες προέρχονται από την πολεμική μανία και την κατακτητική απληστία πολλών δυνάμεων. Και της αρχαίας αθηναϊκής πολιτείας.

Ας πούμε για μια οικογένεια από τη Συρία τι είναι χειρότερο; Ο κορωνοϊός που είναι αντιμετωπίσιμος; Και που αν λάβεις τα μέτρα σου, τότε θωρακίζεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου; Ή μπας και είναι απείρως χειρότερος ο πόλεμος; Με βόμβες και πυραύλους να ξεκληρίζουν στα τυφλά χιλιάδες απροστάτευτες οικογένειες; Για ρωτήστε τους και θα με θυμηθείτε.

Η δοκιμασία με τον κορωνοϊό είναι σχετική. Διαφορετικά για τον ρακένδυτο της Αφρικής. Διαφορετικά για τον πρόσφυγα από τη Συρία. Διαφορετικά για τα εκατομμύρια παιδιά στις φαβέλες της Βραζιλίας. Και διαφορετικά για τους Ευρωπαίους. Ολα σχετικά.

Η δοκιμασία είναι μέρος της ανθρώπινης περιπέτειας. Συστατικό στοιχείο και όρος ύπαρξης της ανθρωπότητας. Δοκιμασία προσωπική, υπαρξιακή, οικογενειακή, επαγγελματική, αισθηματική, ψυχολογική, επαγγελματική. Αλλά και δοκιμασία της υγείας μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μη συναντήσεις τουλάχιστον μία μεγάλη δοκιμασία στη ζωή σου.

Σκεφτείτε ακόμα πόσα εκατομμύρια σκοτώνονται στους δρόμους. Πόσοι στον πόλεμο. Από χρήση ναρκωτικών ουσιών. Από στερήσεις και πείνα. Από καρκίνους και εμφράγματα. Και πόσοι οι αυτόχειρες λόγω οικονομικής χρεοκοπίας, συναισθηματικής απελπισίας, αλλά και ευθανασίας. Απείρως περισσότεροι απ’ όσους θα «φύγουν» παρέα με τον COVID-19.

Οι δοκιμασίες είναι μέρος του παιχνιδιού της ζωής. Κανείς δεν μπορεί να τις αποφύγει. Οσο πλούσιος και όσο υγιής. Ουδείς. Η δοκιμασία μοιάζει με crash test. Κάθε οργανισμού. Κάθε ψυχοσύνθεσης. Κάθε ηλικίας. Κάθε φτιαξιάς. Και κάθε χώρας. Θέλεις δεν θέλεις, στο τέλος θα περάσεις από κάποια δοκιμασία.

Θυμάμαι, στο παρελθόν όταν πολυταξιδεμένος φίλος μου είχε ρωτήσει τον Αφρικανό οδηγό του: «Μα γιατί δεν παίρνετε τις προφυλάξεις σας να γλιτώσετε από το AIDS;». Και εκείνος, εντελώς φυσικά, του απάντησε: «Eπειδή εδώ το προσδόκιμο ζωής είναι γύρω στα 40 χρόνια».

Η δοκιμασία συνήθως είναι τυφλή. Και είναι τυφλή επειδή κάθε άνθρωπος είναι φιλοξενούμενος σε αυτόν τον πλανήτη. Επειδή είναι προσωρινός. Επειδή είναι αναλώσιμος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όλοι πρόσφυγες είμαστε. Και κάποια στιγμή, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο θα επιστρέψουμε στη φυσική μας «πατρίδα». Six Feet Under.

Η φύση δεν έχει ηθική. Δεν υπολογίζει ηλικίες, λευκά ή λερωμένα ποινικά μητρώα. Ούτε το χρήμα. Ούτε το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά, τα τόσο μικρά και τόσο αθώα δεν έχουν φταίξει σε τίποτα. Ασε που συνήθως οι αθώοι πληρώνουν το μάρμαρο των ισχυρών και των ενόχων. Οι αθώοι, οι αδύναμοι, οι έσχατοι, οι ευάλωτοι. Η φύση δεν υπολογίζει τίποτα. Θυμώνει, ξεσπαθώνει, καταφτάνει, ορμάει και σαρώνει. Πόσες ψυχές εξολόθρευσε το τσουνάμι στις 26 Δεκεμβρίου του 2004; Περίπου 250.000. Τους κατάπιε σε μια στιγμή.

Αυτονόητη η κατάληξη. Να συμφιλιωθούμε με τις δοκιμασίες μας. Να πορευτούμε με την προσωρινότητά μας. Και να κάνουμε τον σταυρό μας. Που η επιστήμη κάποια στιγμή -και μάλιστα σε χρόνο ρεκόρ- θα ανακαλύψει το εμβόλιο, θα καταπολεμήσει τον κορωνοϊό και η ανθρωπότητα θα επιστρέψει στην κανονικότητά της.

Ας ευχηθούμε, χρονιάρες μέρες που είναι, να επιστρέψει με περισσότερη αυτογνωσία, λιγότερη εγωπάθεια, περισσότερη συνειδητότητα. Να επιστρέψει με τη γνώση ότι οι δοκιμασίες μερικές φορές είναι ωφέλιμες και ευεργετικές. Αυτό για μένα είναι το ιδιαίτερο περιεχόμενο του φετινού Πάσχα!