Δημήτρης Δανίκας

Κάπως έτσι, εκτιμώ, θα υποδέχτηκε ο Νίκος Κοτζιάς την απειλητική παρότρυνση του Δημήτρη Τζανακόπουλου “όποιος δυσφορεί να κατέβει από το τραίνο”

Επειδή γνωρίζω το άτομο. Οχι δεν υπήρξα ποτέ σύμβουλος, παρακοιμώμενος, κολλητός. Απλώς γνωρίζω αρκετά από τα “ίχνη” του μέχρι τη σημερινή πορεία του

Εξαιρετικά συγκροτημένος. Κάτοχος πολλών πτυχίων. Γερμανικής κουλτούρας. Λάτρης του ορθολογισμού. Συγγραφέας πολλών φιλοσοφικών και πολιτικών πονημάτων. Ενα από τα ελάχιστα λαμπερά αστέρια στην Κουκουέδικη διαδρομή μέχρι το 1990. Καθοδηγητής στην ιδεολογία. Προσωπικός σύμβουλος, στο υπουργείο εξωτερικών επί Γιώργου Παπανδρέου. Ο “γεφυροποιός” στη σχέση Ελλάδας-Τουρκίας

Και πάνω απ όλα ο εμπνευστής και “πατέρας” στη “συμφωνία των Πρεσπών”. Κατά τη γνώμη του, όπως και για την γνώμη πάμπολλων αξιωματούχων των Δυτικών χωρών και της Ατλαντικής συμμαχίας, μέγιστο επίτευγμα και αλησμόνητο κατόρθωμα

Γιατί έτσι ξεπεράστηκαν εμπόδια. Αναβαθμίζεται ο ρόλος της χώρας στα Βαλκάνια. Παραμερίζονται τριβές και αντιπαλότητες με τη γειτονική χώρα. Και ανοίγουν προοπτικές για ένα πρωταγωνιστικό ρόλο της Ελλάδας στη FYROM

Τα επιχειρήματά του με τα οποία υποστηλώνεται αυτή η συμφωνία είναι γνωστά. Πως δηλαδή η Ελλάδα, από τη δεκαετία του ’40 είχε αναγνωρίσει το κρατίδιο «Macedonia». Πως η γλώσσα «Μακεδονική» είχε αναγνωριστεί από το 1977. Πως σε μια διαπραγμάτευση δεν μπορείς να τα κερδίσεις όλα. Και πως η συμφωνία αυτή είναι καλύτερη από την αντίστοιχη που προωθούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης

Η ανάληψη, από τον Αλέξη Τσίπρα, του υπουργείου των Εξωτερικών, αποδεικνύει με τον πιο ηχηρό τρόπο, πόσο σημαντικός, ακόμα και αναντικατάστατος, είναι ο ρόλος του Νίκου Κοτζιά

Ποιος άλλωστε μπορεί να τον διαδεχθεί; Αφήστε καλύτερα. Αλλωστε ο Νίκος Κοτζιάς δεν προέρχεται από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι κομματικό στέλεχος. Δεν ανήκει σε καμία παράταξη. Από μόνος του είναι ολόκληρη παράταξη Δεν δέχεται μύγα στο σπαθί του. Γεγονός που αποδεικνύεται με την παραίτησή του. Που περίπου λέει «μία φορά δεν με θέλετε εσείς, δέκα εγώ»

Και επειδή πίστευε και πιστεύει στις ικανότητές του και την συγκρότησή του, πάντα, όπως και τώρα, διακατέχεται από το σύνδρομο της πραγματική ελίτ, το σύνδρομο υπεροχής και ελιτισμού

Γι αυτό πήρε το καπελάκι του και έκλεισε την πόρτα. Γι αυτό πιστεύει-είμαι σίγουρος γι αυτό-ότι μετά απ αυτόν κάθε αλλος υπουργός Εξωτερικών, θα είναι ερασιτέχνης, αμήχανος και τσαπατσούλης. Και γι αυτό, με το πρόσημα του «ασυμβίβαστου», του «υπερήφανου» και του «αδιαπραγμάτευτού» θα πορευτεί προς το μέλλον ως μια μεγάλη εφεδρεία

Με απλά λόγια. Συμφωνείς, διαφωνείς μαζί του, σημασία έχει ότι έβαλε την σφραγίδα του, υποστήριξε με σοβαρά επιχειρήματα τις θέσεις του, κατέληξε, με τις διαπραγματεύσεις του, σε μια συμφωνία που επί τρεις περίπου δεκαετίες, ταλαιπωρούσε την χώρα, και στην κρίσιμη στιγμή κατέβηκε από το τραίνο αντιγράφοντας τον Ποιητή «Έρχεται η στιγμή να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις»

Είμαι βέβαιος ότι άν κάποιος χάνει απ αυτό το διαζύγιο δεν είναι, πάντως ο Νίκος Κοτζιάς. Αντιθέτως. Και το «τραίνο» το αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο. Και την κομματίλα απέφυγε. Και την πολιτική του επέβαλε. Και την κρίσιμη στιγμή, επερχόμενης της θύελλας και της κυβερνητικής μεταβολής, εκείνος έφυγε πριν από την πανωλεθρία

Οπως έγραψε και στο Tweet «βαθιά να με θάψουν θέλησαν , ξέχασαν ότι είμαι σπόρος» Well Done Nikos!