Δημήτρης Δανίκας

Οταν αυτή η μικροπολιτική εξαντλείται σε ζητήματα εσωτερικής κατανάλωσης, έχει καλώς. Ας πούμε ότι έχει καλώς. Οταν όμως έχει να κάνει με σχέσεις εξωτερικής πολιτικής και με την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια αλλά και την παρουσία μας στη διεθνή σκηνή, ε, τότε η χώρα καταντάει μια απίστευτη, απροσμέτρητη γελοιότητα.

Προσφάτως δύο νάρκες υπονομεύουν την αξιοπιστία μας.
Οταν, ας πούμε, ο Τσίπρας επέστρεψε από την Ουάσινγκτον με τη συμφωνία του ενός δισεκατομμυρίου και κάτι ψιλά για την αναβάθμιση των F-16, όλοι έπεσαν πάνω του να τον φάνε. Βάζω στοίχημα ότι το ίδιο θα συνέβαινε αν στη θέση του ήταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Ο λαϊκισμός χτύπησε κατακόκκινο. Τα επιχειρήματα εναντίον της αναβάθμισης αποτελούν τον ορισμό του λαϊκισμού. «Μα, εσύ, ο αριστερός, κόβεις από τις συντάξεις για να τα χώσεις στον Αμερικανό τον καρχαρία; Ντροπή!».

Τι συμβαίνει τώρα που ο ψευτοσουλτάνος ακονίζει τα σαγόνια του; Μα, φυσικά το ανάποδο. Η κριτική και ο σχολιασμός καταλήγουν στο ακόλουθο επιχείρημα: «Η κυβέρνηση δεν έχει φροντίσει η χώρα να θωρακιστεί εξοπλιστικά ώστε σε παν ενδεχόμενο να αντιμετωπίσουμε τον Οθωμανό εχθρό».

Τι είναι αυτό; Σκέτος, απλοϊκός, συμφεροντολογικός, κοντόφθαλμος καιροσκοπισμός. Οι ίδιοι άνθρωποι πορεύονται όπως τους βολεύει. Πότε εναντίον και πότε υπέρ εξοπλισμών. Η ευτέλεια δεν έχει σταματημό.

Πάμε στη δεύτερη νάρκη. Με τους οκτώ Τούρκους που μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα ζήτησαν άσυλο από τις ελληνικές αρχές.

Τι λέγαμε τότε; Φυσικά, τα ίδια θα λέγαμε κι αν στη θέση του Τσίπρα ήταν ο Μητσοτάκης. Λέγαμε και σχολιάζαμε λοιπόν: «Τσίπρα, μην τους δίνεις, κάτω τα χέρια από αυτά τα παλικάρια». Τι έκανε ο Τσίπρας; Αρχισε τις κουτοπονηριές. Τις γνωστές νεοελληνικές κουτοπονηριές. Από τη μια υποσχόταν στον Ερντογάν ότι συντόμως θα τους παραδώσει. Και από την άλλη ροκάνιζε χρόνο με πρόσχημα την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και των θεσμών: «Τι να κάνω, Ταγίπ; Αν παρακάμψω τους θεσμούς, θα με πάρει και θα με σηκώσει».

Τι έπρεπε να γίνει; Να παραδώσει τους οκτώ Τούρκους αξιωματικούς; Οχι, αλλά η Τουρκία στα χαρτιά είναι «σύμμαχος και φίλη» χώρα. Μακάρι να είχαν γκρεμίσει τον ψευτοσουλτάνο οι οκτώ αξιωματικοί που κατηγορούνται ότι συμμετείχαν στο πραξικόπημα. Εμείς όμως με αυτές τις νεοελληνικές κουτοπονηριές ανάψαμε φιτίλι για αυριανή προβοκάτσια εκ μέρους της Τουρκίας.

Πράγμα που έγινε. Και, όπως μαθαίνω, αν και αδυνατώ να το διασταυρώσω, οι Τούρκοι ήταν εκείνοι που παραβίασαν τη μεθοριακή γραμμή και έτσι έπιασαν στα πράσα τους δύο δικούς μας στρατιωτικούς. Ετσι τους αιχμαλώτισαν και έτσι τους φυλάκισαν. Και έτσι, με το ίδιο ύφος και με τα ίδια λόγια, απαντάει ο ψευτοσουλτάνος: «Τι να κάνω, ρε παιδιά; Πρέπει να σεβαστώ τις διαδικασίες της Δικαιοσύνης και τους θεσμούς της Δημοκρατίας».

Πράγμα που σημαίνει ότι είτε οι δύο στρατιωτικοί θα παραμείνουν επ’ αόριστον πίσω από τα σίδερα της φυλακής. Είτε θα αναγκαστούμε να τους ανταλλάξουμε, γεγονός άκρως ταπεινωτικό για τη χώρα. Τους θέλετε πίσω; Φέρτε τους οκτώ να τους ανταλλάξουμε με τους δύο.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Διασυρμός, εσωστρέφεια, σήψη, ευτέλεια, μικροπολιτική και επικοινωνιακός ορυμαγδός. Ολα μα όλα θυσιάζονται στον βωμό του μικροσυμφέροντος. Αυτός είναι και ο καλύτερος σύμμαχος του Ταγίπ Ερντογάν. Με τέτοιο πολιτικό προσωπικό είναι θαύμα που η Σωρρακώσταινα στέκεται ακόμα στα πόδια της.