Δημήτρης Δανίκας

Και τους πολιτικούς κατηγόρησες. Και με τη φαντασία σου όλους τους προδότες να τους κρεμάσουν εκεί ψηλά σκέφτηκες. Και μετά από δέκα ημέρες είδες και έμαθες. Και από τότε σ’ έναν εφιάλτη βρέθηκες.

Από την τουρκική ακταιωρό η πρώτη σφαλιάρα στον «Νικηφόρο» έπεσε. Και η Ελλάδα μαζεύτηκε. Και οι γκρίζες ζώνες με την ημισέληνο κοκκίνισαν. Κι εσύ το ξανασκέφτηκες. Και την άλλη ημέρα δεύτερη σφαλιάρα έπεσε. Κι εσύ μαζεύτηκες. Γιατί κανείς, όπως εσύ, δεν αποφάσισε. Και κανένα συλλαλητήριο δεν οργανώθηκε.

«Θα σου κόψουμε τα ποδάρια» διάβασες. Θα μας κόψουν τα ποδάρια έτσι και τολμήσουμε να προσεγγίσουμε τα Ιμια. Κι έτσι κόντυνες. Κι έτσι βουβάθηκες. Και την απειλητική ανάσα του Τούρκου στον σβέρκο σου αισθάνθηκες. Και μια σκέψη σε καταπλάκωσε. Κι αν συμβεί; Κι αν η τρέλα του Σουλτάνου είναι τόσο ανεξέλεγκτη και τόσο εχθρική; Κι αν ορμήσει; Κι αν ο τρελοσουλτάνος στην πλατεία Συντάγματος καταφέρει να στρατοπεδεύσει;

Και μετά μια τρίτη σφαλιάρα ακούστηκε. Ακόμα πιο μεγάλη. Ακόμα πιο δυνατή. Ακόμα πιο εφιαλτική. Μια σφαλιάρα από κάποιον άγνωστο σε σένα Τουρκαλά έπεσε. Μια σφαλιάρα που σε συρρίκνωσε. Γίγαντας η Τουρκία και μύγα η Ελλάδα διά στόματος Γιγίτ Μπουλούτ. Θα μας λιώσουν στη στιγμή, σκέφτηκες. Και πάλι ανατρίχιασες. Και στη σκέψη μιας πολεμικής ανάφλεξης, έστω στιγμιαίας, ανατρίχιασες. Τώρα; Στα χειρότερα;

Και μια σκέψη προσωρινά σε ανακούφισε. Μα φυσικά οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί και οι Ισραηλινοί. Μα φυσικά όλοι αυτοί οι εχθροί. Μα φυσικά οι ιμπεριαλιστές, οι τοκογλύφοι και οι κακοί. Αυτοί έχουν τη δύναμη και τα «εργαλεία» να λοβοτομήσουν την τρέλα του Ταγίπ. Μόνο αυτοί.

Και μετά τον Κώστα Σημίτη σκέφτηκες. Και μετά τον εαυτό σου θυμήθηκες. Τότε, πάλι με τα Ιμια, που για το «ευχαριστώ» τον χλεύαζες. Τότε που με ένα τηλεφώνημα στον πλανητάρχη η κατάσταση ηρέμησε. Ενα τηλεφώνημα στον ιμπεριαλιστή. Σ’ αυτόν που κάποτε απειλητικά του φώναζες «Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών». Σ’ αυτόν που τώρα εσύ ο Μακεδονομάχος τον εκλιπαρείς γονυπετής.

Και τότε το ξανασκέφτηκες. Και τους Σκοπιανούς θυμήθηκες. Και τότε λιγάκι αναθεώρησες. Και τότε τους μέτρησες. Και τότε συνειδητοποίησες. Μα τι είναι όλοι αυτοί; Μια μπουκιά είναι. Ξυπόλητοι είναι. Ρακένδυτοι είναι. Παραπεταμένοι είναι. Φοβισμένοι είναι. Αν εγώ για τον Τούρκο είμαι μύγα, άλλο τόσο για μένα τον Ελληνα είναι μύγα αυτοί οι Σκοπιανοί. Και δεν μπορεί εγώ ο γίγαντας να τρέμω στην ιδέα μιας μύγας που θέλει να παριστάνει πως είναι συγκάτοικος μαζί μου στο οικόπεδο της Μακεδονίας.

Κι αν τους εγκαταλείψω στη μοίρα τους; Κι αν η Αλβανία, η Βουλγαρία τους διαμελίσουν; Κι αν έτσι χάσω το όχυρό μου προς το βόρειο σύνορό μου; Κι αν παραμείνουν έτσι με την ίδια, τη σημερινή ονομασία ως FYROM, δηλαδή ως Μακεδονία; Κι αν από το πείσμα και την επιμονή μου να μου τα δώσουν και να τα αλλάξουν όλα, στο τέλος εγώ θα έχω ανοίξει κι άλλο μέτωπο, κοντά σ’ αυτό το σημερινό, το ανελέητο, το τουρκικό;

Και τότε προσγειώθηκες. Και τότε στον καθρέφτη κοιτάχτηκες. Και τότε στο είδωλό σου φώναξες. Αυτός είναι ο πραγματικός εχθρός. Οχι ο Σκοπιανός, αλλά ο Σουλτάνος, ρεεεεεεεε! Αυτός ο απρόβλεπτος, ο ανεξέλεγκτος, ο παρανοϊκός!