Δημήτρης Δανίκας

 Τον ακαταπόνητο, ακατάβλητο, μόνιμο και μαχιτικό   αφεντικό  των  συνδικαλιζόμενων  εργαζομένων στην   δημόσια  τηλεόραση: “’εμπαινε Καλφογιάννη έμπαινε”!

Και “μπήκε”. Εδώ  που τα λέμε  έχει “μπει” προ πολλών  ετών. Και τον Διονύση   Τσακνή “έδιωξε”. Και  άφθονα  γκολ  στην εστία της ΕΡΤ έριξε.  Να μην πω την  τουλούμιασε. Την  φλόμωσε!

Η  παραίτηση του Διονύση Τσακνή  είχε προαναγγελθεί. Από τη στιγμή που   συμφώνησε να αναλάβει  την προεδρία του ιδρύματος.  Η παραίτηση είχε  σχεδόν “κανονιστεί”.  Η παραίτηση ήταν αναμενόμενη. Πως λέμε “ένας κούκος δεν φέρνει την  Ανοιξη”; Και πως λέμε “άλοθι”; Και πως λέμε “μύγα μες στο  γάλα”; Κάπως έτσι

Ο  Τσακνής είναι πασίγνωστος. Ο Τσακνής είναι καταξιωμένος. Ο Τσακνής  βγάζει το  ψωμί του με τα τραγούδια και τις εμφανίσεις του.  Ο Τσακνής  δεν έχει ανάγκη την ΕΡΤ. Αντιθέτως. Η ΕΡΤ έχει ανάγκη τους Τσακνήδες. Ομως μονίμως.  Από  την ίδρυσή της,  εκεί εκεί στην τρίτη  εθνική!

Επειδή μονίμως λειτουργεί ως βραχιόνας  της εκάστοτε  κυβερνητικής εξουσίας. Επειδή, πολιτικά  καθοδηγείται  από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία.  Επειδή οι προσλήψεις  γίνονται με κομματικά κριτήρια. Και με αδιαφάνεια.  Επειδή το ¨’ιδρυμα” είναι φορτωμένο από  πλήθος  “πελατείας” όλων, σχεδόν των παρατάξεων. Επειδή είναι η μικρογραφία της μεγαλύτερης παθογένειας που  ροκανίζει κάθε ίχνος  δημιουργίας,  αξιοκρατίας, αντικειμενικότητας και  διαφάνειας.  Επειδή από το παρελθόν κολυμπάει σε  ωκεανούς σκανδάλων.  Επειδή λειτουργεί κόντρα   σε όλα  τα κριτήρια. Οπως ανταγωνισμός. Οπως ποιότητα. Οπως αμεσότητα. Οπως ¨ουδετερότητα”. Οπως οικονομική αποτελεσματικότητα. Οπως, όπως, όπως, όπως

Η ΕΡΤ χωρισμένη, κομμένη, στα δύο Μισή αλληθωρίζει προς την θεαματικότητα. Μισή αλληθωρίζει προς την ποιότητα. Μισή στον πολιτισμό. Μισή  προς την Eurovision και το  Mudial. Μισή προς την επικαιρότητα. Μισή προς  την   ψυχαγωγία!

Εν τέλει  τι ακριβώς είναι η ΕΡΤ; Το  πτυελοδοχείο  κάθε κυβενητικού αξιωματούχου. Το άσυλο   των «παιδιών μας». Ο αγωγός  κυβερνητικής προπαγάνδας. Το εφαλτήριο  των «γνωριμιών μας». Το προσωπικό  γραφείο  Δημοσίων Σχέσεων κάθε υπουργού και κάθε..Καρανίκα. Το προπύργιο  του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού. Το «γήπεδο»  κάθε Καλφογιάννη. Το ανθυποεπίπεδο κάθε «δικού μας παιδιού», ακόμα κι αν αυτός είναι άτομο υποβαθμισμένο.  Και πάνω απ  όλα είναι η  μεγάλη εικόνα  της νεοελληνικής αγκυλωμένης γραφειοκρατίας!

Εμείς την πληρώναμε και την πληρώνουμε. Εμείς  την περιφρονούμε. Εμείς δεν την βλέπουμε. Εμείς την ανεχόμαστε.   Εμείς την προσπερνάμε. Εμείς την  χλευάζουμε. Εμείς οι  εθισμένοι,  εξαρτημένοι, παραδομένοι!

Εθισμένοι από το ρέμπελο και  ξεχαρβαλώμενο  δημόσιο. Εξαρτημένοι από την παγιωμένη ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει. Οποιος κι  αν έρθει. Και παραδομένοι στην μοίρα   !

Ο  Καλφογιάννης μπαίνει και κάθε απαιτητικός θεατής βγαίνει. Ο  Καλφογιάννης μπαίνει και κάθε ίχνος αξιοπιστίας και αξιοκρατίας  φεύγει. Ο  Καλφογιάννης  μπαίνει και ο  κάθε  Τσακνής βγαίνει. Αυτοί ήμαστε. Αυτό  το πράγμα ανεχόμαστε. Αυτό πληρώνουμε. Αυτή η δημόσια, τηλεοπτική εικόνα, είναι η  σφραγίδα μας. Εκεί, εκεί στου Καλφογιάννη  την Αφρική!