Δημήτρης Δανίκας

Εν διαστάσει Ελληνες και κοινή λογική. Από ενάρξεως Απελευθερωτικού Αγώνα. Και από τότε σε διαρκή αντιπαλότητα. Ασυμφιλίωτοι εχθροί!
Τα παραδείγματα πολλά. Ενα εξ αυτών ακούει στο όνομα «πανεπιστημιακό άσυλο». Που εκλαμβάνεται ως πρόσημο «αριστερό» και «προοδευτικό». Στην πραγματικότητα, σκέτος, αχαλίνωτος και αθεράπευτος παραλογισμός!

Ας πούμε. Ουδείς δύναται να δρασκελίσει το κατώφλι οποιουδήποτε πανεπιστημιακού ιδρύματος. Ανά την υφήλιο. Μόνο καθηγητές, διοικητικό προσωπικό και σπουδαστές. Με την επίδειξη ταυτότητας. Εκεί, λοιπόν, η ανταλλαγή γνωμών, οι διαξιφισμοί ιδεολογικών επιχειρημάτων και η ζύμωση θεωριών αφορούν σε διδάσκοντες και διδασκομένους. Μόνο αυτό!
Εν Ελλάδι το «άσυλο» αφορά στη διακίνηση ναρκωτικών, στον χαβαλέ πέτσινων αναρχοαυτόνομων και στο μπάχαλο των μπαχαλάκηδων. Αντε και των άστεγων. Τα γκρεμίζουμε όλα, αρπάζουμε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και ό,τι άλλο βρούμε μπροστά μας και τον λογαριασμό τον πληρώνουν οι φτωχοί φορολογούμενοι!
Αρκεί να ρωτήσετε συντρόφους του ΚΚΕ να σας πληροφορήσουν αν μπορούσαν να δρασκελίσουν το κατώφλι του θρυλικού πανεπιστημίου της Μόσχας «Λομονόσοφ». Ούτε ο μακαρίτης ο Χαρίλαος Φλωράκης. Κανείς! Ετσι και τολμούσες να περάσεις από την πόρτα άνευ ταυτότητας σε μπουζουριάζανε στο φτερό!

Και κάτι ακόμα. Επειδή διαισθάνομαι μειδιάματα από τον Αδωνη Γεωργιάδη, και επί Νέας Δημοκρατίας το ίδιο συνέβαινε. Η ασυλία με το μπάχαλο ερωτευμένοι σαν πιτσουνάκια. Και επί πράσινης «σοσιαλδημοκρατίας». Πάντα. Καταλάβατε, κύριε Κώστα μου, κύριε Γαβρόγλου μου;
Αλλο παράδειγμα. Παραβίασης, κατ’ εξακολούθηση, της κοινής λογικής. Ο ανταγωνισμός. Η αξιολόγηση. Δηλαδή οι άριστοι, οι καλύτεροι, οι πρώτοι. Η ανταγωνιστικότητα είναι «εντοιχισμένη» στα κύτταρα του ανθρώπινου είδους. Ανά τους αιώνες. Παντού και πάντα. Ανευ ανταγωνιστικότητας το ανθρώπινο είδος θα είχε ενταφιαστεί με τους πρωτόγονους των σπηλαίων. Γκα γκα ου α. Εκ της ανταγωνιστικότητας -και μάλιστα του χειρότερου, του πολεμικού «είδους»- απολαμβάνουν οι Ελληνες περισσότερα και καλύτερα από πληθυσμούς του Τρίτου Κόσμου. Εκ της ανταγωνιστικότητας στην έρευνα προχωρούν η επιστήμη, η τεχνολογία και η Ιατρική. Απλά πράγματα.

Πώς να το κάνουμε, δεν είμαστε όλοι το ίδιο. Και μάλιστα, θα έλεγα ότι οι κοινωνίες που ενθαρρύνουν τους άριστους και που στη συνέχεια αυτοί αναλαμβάνουν σπουδαία πόστα, αυτές οι κοινωνίες είναι και οι πιο αναπτυγμένες και οι πιο θωρακισμένες. Οι άριστοι κουβαλάνε το «κάρο». Οι άριστοι είναι το εφαλτήριο κάθε μεγάλης οικονομίας. Και όσο καλύτερη είναι η οικονομία τόσο περισσότερα λεφτά υπάρχουν να καλύψουν τις ανάγκες του κοινωνικού κράτους και την ασφάλεια των φτωχών και των αδυνάμων!

Γιατί, λόγου χάρη, η Ελλάδα βρέθηκε να τραμπαλίζεται στο χείλος του γκρεμού; Μα επειδή παντού, από το κράτος μέχρι ακόμα και τον ιδιωτικό τομέα, κυριαρχούσαν οι μέτριοι και οι ασήμαντοι. Γι’ αυτό! Μια κυριαρχία που εξασφαλιζόταν με τη διαμεσολάβηση της διαπλοκής, της κομματικής πελατείας και της διαφθοράς. Καμία σημασία η πραγματική αξία. Μοναδική αξία η γνωριμία, το φακελάκι, το δάχτυλο στο μέλι, η μίζα. Μόνο αυτά!

Και τέλος, κάτι σχετικά με την ευαγγελική ρήση «οι έσχατοι έσονται πρώτοι». Οι «έσχατοι», επειδή καταπιεσμένοι, επειδή πληβείοι, επειδή απλοί εργαζόμενοι, επειδή αιρετικοί (για το καθεστώς), επειδή φτωχοί. Κι όμως, απ’ αυτούς τους «έσχατους» προκύπτουν πάντα οι μεγάλοι ανανεωτές, τα αστραφτερά μυαλά, οι καινοτόμοι και οι ήρωες. Από τους «έσχατους» προκύπτουν οι άριστοι. Γιατί είναι γνωστό και διαχρονικά πιστοποιημένο: Ο δύσκολος και βασανιστικός ανήφορος σε στέλνει στην κορυφή. Ο γλυκός κατήφορος στον πάτο!