Δημήτρης Δανίκας

Με αφορμή τη μονιμότητά τους. Με αφορμή την τζάμπα μαγκιά τους. Με αφορμή τα σκουπίδια και την μπόχα. Με αφορμή όλα αυτά που συκοφαντούν των εργαζομένων τα ιερά και τα όσια!
Ανεξάρτητα αν εξακολουθούν ή αν έχουν επιστρέψει. Αν τα σκουπίδια έχουν παραμείνει ή αν τα έχουν μαζέψει. Γιατί πολλών λογιών τα άχρηστα, τα απορρίμματα, τα ανώφελα, τα επικίνδυνα και τα δηλητήρια!

Ας πούμε, «σκουπίδι» η μονιμότητα. Επειδή διαστρέφει τη λαϊκή και εργασιακή ταξικότητα. Επειδή εσύ της πελατείας. Ο άλλος της ανασφάλειας και της καθημερινής «τρομοκρατίας»!
Επειδή μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, αλλά ο μισθός πάντα πέφτει. Επειδή ακόμα η μονιμότητα λόγο σε κανέναν δεν δίνει. Αφεντικό είναι εκείνη. Ετσι, ο κατώτερος μετατρέπεται σε αρχηγό. Ο ασήμαντος υποδύεται τον σημαντικό. Ο άσχετος τον σχετικό. Ο τεμπέλης τον τρελαμένο Θανάση Βέγγο τον γνωστό!

Ετσι πολλές φορές συμβαίνει ο άριστος, ο συνειδητός, ο πρόθυμος και ο συνεπής να τρώει πόρτα χωρίς καμία στοιχειώδη λογική. Ετσι το «σκουπίδι» της μονιμότητας καταβροχθίζει κάθε ίχνος αξιοσύνης και αξιοπρέπειας!

Ετσι το «σκουπίδι» της βολής χαράζει τη γραμμή της κοινωνικής, διαφορετικής ζωής. Με το θράσος του μόνιμου μισθού και από το πόστο ενός λειτουργήματος καθοριστικού, κουμαντάρει την αγωνία και το πορτοφόλι όλων όσοι δεν κατάφεραν ή δεν ήθελαν να καταλήξουν «σκουπίδια» στα «απορριμματοφόρα» τα δημόσια!

Ο μονιμάς στη βιλάρα. Ο κάθε απλός ιδιωτικός υπάλληλος στην «παράγκα» του. Ε, λοιπόν, πώς είναι δυνατόν αυτοί οι δυο να είναι από το ίδιο «χωριό»; Είναι παράλογο και εξωφρενικό να πιστεύει ο ταλαίπωρος του μόχθου ότι η δική του ομάδα αίματος είναι ακριβώς η ίδια με την ομάδα εκείνου του μικρού σε γνώση αλλά σε ασφάλεια και βεβαιότητα «μεγάλου»!

Επομένως, η μονιμότητα σχηματίζει από μόνη της γρανιτένια διαχωριστική γραμμή. Ενα τείχος τόσο μεγάλο και τόσο απροσπέλαστο που μπροστά του το φράγμα που ύψωσαν οι σύντροφοι οι Σοβιετικοί να μοιάζει με τραπουλόχαρτα πάνω σε άμμο παραλιακή!

Επομένως ο μονιμάς εντελώς συνειδητά σε κοροϊδεύει κανονικά. Γιατί εκείνος είναι της «γνωριμίας», της «πελατείας» και της κομματικής κολακείας. Εκείνος, προκειμένου να διατηρήσει τα προνόμιά του, ξερογλείφει τα κομματικά αφεντικά του. Και επειδή έχει απολέσει την αξιοπρέπειά του, γι’ αυτό εκδηλώνει προς εσένα τη βαθιά αντιπάθειά του. Ετσι εσύ ο πονοκέφαλός του. Εσύ ο μισητός εχθρός του. Εσύ το καθημερινό εμπόδιό του!

Και κάτι ακόμα που συνήθως το ξεχνάμε. Ο πλουτοκράτης, ο μεγαλοφοροφυγάς, ο μαικήνας, ο ζάπλουτος και κάθε «καρχαρίας» που καταβροχθίζει ό,τι βρει μπροστά του. Ολοι αυτοί με όνομα, επώνυμο και διεύθυνση κανονική. Ολοι αυτοί στη λίστα την άγραφη αλλά τόσο ορατή!
Ομως με τους άλλους τι γίνεται; Με όλους αυτούς που παριστάνουν τους φτωχούς, τους προλετάριους, τους αριστερούς και τους προοδευτικούς; 

Γιατί αν είναι έτσι, αν πράγματι είναι με τους απλούς εργαζόμενους αλληλέγγυοι και αν πονάνε με τα φραγκοδίφραγκα του μισθού των άλλων, τότε ένα πράγμα μένει προκειμένου να αποδείξουν την αληθινή, αυθεντική μαγκιά της ταξικότητάς τους:

Μα φυσικά να απαιτήσουν εδώ και τώρα την απαλλαγή τους από τη μονιμότητά τους. Και ταυτόχρονα να απαιτήσουν την αξιολόγησή τους. Γιατί αλλιώτικα στον αγώνα για τα σκουπίδια πρέπει να είσαι μαζί μου. Ομως στη μονιμότητα εγώ απ’ εδώ, εσύ απ’ εκεί. Εγώ ο πονηρός, εσύ ο μακάκας ο «νεκρός»!