Δημήτρης Δανίκας

Δεν πρόκειται να  σας ταλαιπωρήσω με το περιεχόμενό της, ούτε με το σχόλιο και  την  σημειολογία της.  Είμαι βέβαιος ότι όλα αυτά   σας  αφήνουν παγερά αδιάφορους. Τέλος πάντων

Αυτό  που  με άφησε άφωνο και  αποσβολωμένο. Αυτό που  με κεραυνοβόλησε  και  που με εξόργισε.   Σα να  βλέπω μπροστά μου να κακοποιείται και στη  συνέχεια να  δολοφονείται μικρό παιδί,  είναι ο χώρος, η κατάντια,  η υποσαχάρια και τριτοκοσμική μιζέρια. Η αθλιότητα, τα σκουπίδια, η χωματερή, η πλήρης,  η απόλυτη   η   σχεδόν οργανωμένη  εγκατάλειψη!

Γιατί η δράση  των πιτσιρικάδων (παιδιά μικρών ηλικιών, εγκαταλειμμένα κι αυτά)  ξετυλίγεται  εντός του Ολυμπιακού χωριού. Δέκα  χρόνια μετά την τέλεση του νεοελληνικού «θριάμβου» των Ολυμπιακών  Αγώνων!

Θεέ μου, είπα από μέσα  μου. Τι είναι αυτό που βλέπω!  Ξεχερσωμένα  χωράφια. Σκουριασμένα σίδερα.  Πισίνες  σε  ολοσχερή κατάρρευση. Ενα απέραντο πεδίο που ούτε  κοπρόσκυλα καταδέχονται να ξεφορτώσουν το  ψιλό και το  χοντρό  τους!

Κάποιος  εκ των παρισταμένων  είπε  αυθορμήτως «κάθε  τσιμεντοκολώνα κόστισε  όσο και μια μεζονέτα  των Βορείων Προαστίων». Ετσι ακριβώς!

Να σε πιάνει η  ψυχή σου. Να σε κυριεύει το θυμικό  σου. Να χάνεις κάθε ίχνος ψυχραιμίας και στοιχειώδους νηφαλιότητας. «Απειρα»  δισεκατομμύρια   σπαταλήθηκαν.  Εκατοντάδες θησαύρισαν. «Απειρα» λεφτά, από τον δημόσιο κορβανά, εξαερώθηκαν. Και ουδείς έδωσε λογαριασμό.  Ουδείς μέχρι στιγμής  γνωρίζει ακριβώς  προς τα που «πέταξαν»  τόσα  ευρώ!

Ομως το  χειρότερο,  σχεδόν το «προδοτικό» είναι ότι  όλα  αυτά εγκαταλείφθηκαν  στις ορέξεις του  χρόνου, των  σκουπιδιών, της αχρηστίας και της παροιμιώδους  ελληνικής  αφασίας!

Τα μεγάλα  αξιωμάτα πορεύονται με μεγάλες αμοιβές,  μεγάλες δόξες, μεγάλες ευθύνες αλλά και μεγάλες συνέπειες. Με βαριές  τιμωρίες.  Με  αλύπητες καμπάνες, Σκεφτείτε μόνο το   απλό  και Γαλλικό. Επειδή ο  Φιγιόν  διόρισε την  γυναίκα  του και εκείνη  ως αργόσχολη αποταμίευσε κάμποσα χιλιάρικα,  ο Φιγιόν λοιπόν διασύρθηκε,  γκρεμίζεται και  προς την παραίτηση  σύρεται. Απ όλους. Και  κυρίως από τους δικούς του. Από το κόμμα  του!

Εδώ, στην υποσαχάρια Ελληνο-Κολομβία ουδενός ιδρώνει το αυτί του.  Διορίζουν, ακόμα  και το υπηρετικό τους προσωπικό χωρίς την παραμικρή τιμωρία. Συνηθίσαμε. Ελα μωρέ πως κάνεις έτσι! Απαντάει ο  διπλανός  σου. Σάμπως πρώτη η τελευταία φορά  γίνεται  αυτό.  Πάντα τα ίδια!

Οταν  ένα σύστημα δεν αυτοκαθάρεται.  Οταν ουδείς, πλην του Τσοχατζόπουλου  που  τον έπιασαν  κότσο, δεν κάθεται  στο σκαμνί της  δικαιοσύνης. Οταν  ουδείς εισαγγελέας  δεν  σκαλίζει  τον φάκελο  των  Ολυμπιακών  αγώνων. Οταν ολόκληρο  το πολιτικό προσωπικό πορεύεται ακλόνητο και τάχα μου καθαρό.  Οταν  η κοινωνία ακολουθεί με τη  σιωπή των αμνών. Οταν, όταν, όταν  ε  τότε  ιδού  μια από τις βασικές αιτίες που έφτασε η χώρα  στο γκρεμό!

Κάθε  τραγωδία  τελειώνει με λύτρωση και κάθαρση. Κάθε  φόνος έχει  τον  δολοφόνο του.  Κάθε  αρνητική, καταστροφική πράξη εμπεριέχει το  τίμημα  το σκληρό. Εδώ τίποτα. Εδώ άκρα του τάφου σιωπή. Εδώ κάτω από το χαλί. Εδώ ο  αθώος παρέα με τον  φονιά. Εδώ η λήθη, η ανοχή, η κατ  εξακολούθηση παραβατικότητα και   διαφθορά, είναι τόσο μα τόσο  πολύτιμα και «πατριωτικά». Κάποιος  μου είχε πει «δεν είναι   τα δανεικά  αλλά το  γεγονός ότι όλα  αυτά τα  δισεκατομμύρια τα σπαταλήσαμε στις Ρωσίδες, τα νυχτερινά κέντρα, στο  τίποτα»!