Δημήτρης Δανίκας

Αν  κάποιος  επεξεργαστεί,  σοβαρά,  τις  αντικρουόμενες απόψεις όλων  των  εμπλεκομένων, τότε  δύο πράγματα  θα κάνει. Το πρώτο να τρελαθεί. Το δεύτερο να «αυτοπορυβοληθεί». Ο πανίσχυρος Σόιμπλε με απειλητικό  ύφος «η Ελλάδα πρέπει να  τηρήσει  τις υποσχέσεις  της». Ο Ρέγκλινγ «η Ελλάδα σε  σωστή κατεύθυνση». Η Λαγκάρντ «το  χρέος δεν είναι  βιώσιμο». Και ο Τσίπρας «δεν πρόκειται να πάρουμε  μέτρα ούτε  για ένα  ευρώ»!

Τι ακριβώς συμβαίνει; Το  γνωστό. Το ίδιο έργο που επαναλαμβάνεται  επί   σειρά  ετών. Κάθε  κυβέρνηση κάτι  κάνει. Αλλά  αυτό  το κάτι  δεν είναι  ικανό  να  βάλει μπρος  την  μηχανή της οικονομίας και  της ανάπτυξης!

Πολλές οι παθογένειες. Μικρές οι   δόσεις για την  θεραπεία  του οργανισμού. Οπως  ας πούμε η  «χελώνα»  των   δικαστικών αποφάσεων.  Οπως το  θέατρο   στην αξιολόγηση  των   δημοσίων υπαλλήλων.  Οπως η τεράστια φαρμακευτική  δαπάνη. Οπως  τα κλειστά  επαγγέλματα. Οπως η ασυλία  των  αγροτών. Κυρίως  των μεγαλο-αγροτών. Οπως οι  σκουριασμένοι  φοροεισπρακτικοί  μηχανισμοί. Οπως  το σταγονόμετρο των αποκρατικοποιήσεων. Οπως η  υπεροχή του μεταπρατικού, αεριτζίδικου κεφαλαίου. Οπως οι   διπλές, τριπλές  συντάξεις. Οπως οι συνταξιούχοι των σαράντα και πενήντα. Οπως ο  υπερτροφικός τομέας των  υπηρεσιών. Οπως η   δυσανάλογη μάζα  των «ελεύθερων επαγγελματιών». Οπως, όπως, όπως!

Ποια η λύση; Φυσικά  το  σοκ. Μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο; Από μονοκαμματικές κυβερνήσεις ποτέ των ποτών. Ούτε φυσικά από τον Κυριάκο  Μητσοτάκη. Ολες οι παρατάξεις κάτω από την ομηρία ποικίλλων  συμφερόντων και   ποικίλλων    συντεχνιών!

Επομένως  δύο  οι λύσεις Η πρώτη ο πέλεκυς μιας  δικτατορίας. Μακριά απ  εδώ. Ο   δεύτερος συναίνεση και  εθνική συμφωνία  για την έξοδο  από το  τούνελ  το καταστροφικό. Μπορεί να συμβεί αυτό; 

Και κάτι ακόμα. Από που  αυτές οι  παθογένειες; Μα φυσικά από το   παρελθόν. Το βαθύ,  μακρινό και  εθνικοπατριωτικό. Ο  Ελληνας θεωρεί  το κράτος  εχθρικό. Οπως ο ραγιάς  στην  διάρκεια της  τουρκοκρατίας. Ο Ελληνας είναι  βαθιά τοπικιστής. Το σπίτι μου, το τσαρδί μου,  το  χωριό  μου.  Μέχρι εκεί. Ο Ελληνας με περιορισμένο  εθνικό    και συνειδησιακό ορίζοντα. Εγώ να μαι καλά και άσε τους άλλους να σφάζονται. Ο Ελληνας με ρίζες  στην αθάνατη κλεφτουριά.  Ο Ελληνας  με την μεταφυσική  της Ορθοδοξίας. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Πάντα η  Αθηνά. Πάντα  ο θεός. Πάντα κάποιος  σωτήρας. Ο Ελληνας με την φαντασιακή ιδεοληψία ότι προέρχεται από τον εκλεκτό,  επιούσιο λαό Ο Ελληνας του εμπορίου, Ο Ελληνας  του ατομικισμού. Ο Ελληνας της μεσιτείας. Ο  Ελληνας ναυτικός!

Κοντά σε όλα  αυτά  ο  εθισμός στον  καταναλωτισμό. Κοντά σε όλα αυτά το χάσμα από Αναγέννηση και Διαφωτισμό. Κοντά σε όλα αυτά η παντελής απουσία ορθολογισμού!

Με απλά λόγια ο «μέσος» Ελληνας πορεύεται με την εξής «σχιζοφρένεια». Ανατολίτης στο αραλίκι. Δυτικός στην   κατανάλωση και την αμφίεση. Και μεταφυσικός  στην ιδεολογία. Αμαρτίες  γονέων παιδεύουσι τέκνα!

Αν   κάποιος πιστέψει ότι μέσα σε πέντε,  δέκα,  είκοσι  χρόνια  αυτός ο  Ελληνας θα καταφέρει να διανύσει την απόσταση που τον χωρίζει από τον Λούθηρο,  την Αναγέννηση, την  βιομηχανική επενάσταση, την εθνική συνείδηση και τον σύγχρονο ευρωπαικό πολιτισμό,  εμένα να  μου πάρεις το κρανίο και να το κάνει κιμά!