Δημήτρης Δανίκας

Η πορεία του διαμορφώθηκε και καθορίστηκε από τις σύνθηκες εκείνης της εποχής του πενήντα και του εξήντα. Και κυρίως από την «κουρελού» του Ελληνικού Κινηματογράφου. Μιας βιοτεχνίας ονείρων. Το υπογραμμίζω αυτό. Βιοτεχνία και καθόλου βιομηχανία. Βιοτεχνία εγχώριας κατανάλωσης!

Γι αυτό, επειδή ήταν βιοτεχνία, γκρεμίστηκε με το πρώτο φύσημα της τηλεοπτικής εικόνας. Και γι αυτό μας αρέσει να βλέπουμε και να ξαναβλέπουμε εκείνες τις ταινίες μόνο από την τηλεόραση. Μικρές διαστάσεις, μικρές επιδόσεις!

Ο Μπάρκουλης υπηρέτησε με συνέπεια την εικόνα του. Το Image. Τον αφρό. Την φωτογραφία του. Ο Μπάρκουλης ο ζεν πρεμιέρ. Ο παρτενέρ ωραίων κοριτσιών. Ο Μπάρκουλης της αισθηματικής κομεντί. Το όμορφο αγόρι με το όμορφο κορίτσι. Ο πρίγκιπας της Σταχτοπούτας. Ο μπριλάντε. Η αρσενική λάμψη. Γι αυτό και το πείραγμα το χαρακτηριστικό-όσο και ειρωνικό- «ψιτ κορίτσια ο Μπάρκουλης»!

Που σημαίνει «κορίτσια προσοχή, Μπάρκουλη δεν θα βρείτε στην καθημερινή ζωή». Που σημαίνει «όνειρα γλυκά». Που σημαίνει «όσα δεν πιάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»!

Ο Μπάρκουλης ήταν μονόχορδος, μονοδιάστατος. Αυτό ήταν και τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Η αρσενική εικόνα του αεράτου, του φινετσάτου, ο αφρός της σαμπάνιας. Οι ερμηνευτικές του κλιμακες περιορισμένες. Γι αυτό πηγαινοερχόταν μεταξύ αισθηματικής κομεντί και φαρσοκωμωδίας ελληνικής. Ομως στο είδος του μοναδικός!

Γι αυτό ήταν απαραιτήτος και στους ρόλους του εξαιρετικός. Ο φακός τον ήθελε, τον γούσταρε, τον υποστήριζε. Ο φακός σε μόνιμο φλερτ μαζί του. Μόνο με την εικόνα του έπειθε για τον ρόλο του. Μόνο με την εικόνα του ξεροστάλιαζαν τα κοριτσόπουλα απανταχού της Ελληνικής γης!

Ο αντίπαλός του, ο Νίκος Κούρκουλος, ένα κλικ «ψηλότερος» από τον Μπάρκουλη. Ο Κούρκουλος κατάφερνε να λειτουργεί και να υπηρετεί δύο διαστάσεις εκ διαμέτρου αντίθετες. Και του ωραίου αλλά (κυρίως) του σκληρού αρσενικού. Ο Κούρκουλος με δραματικές απαιτήσεις. Ο Μπάρκουλης μόνο στον αφρό!

Ετσι κατέληξε αιχμάλωτος της εικόνας του. Αυτό που τον ευεργέτησε αυτό και τον «εξαφάνισε». Οπως και με τον παλιό Ελληνικό κινηματογράφο. Μόλις η βιοτεχνία γκρεμίστηκε, το ίδιο γκρεμίστηκε κι αυτός. Συμβαίνει. Ακόμα και με τους αστέρες του Χόλιγουντ!

Οι παραγωγοί, οι σεναριογράφοι και οι σκηνοθέτες σε εγκλωβίζουν στην εικόνα που σου φτιάχνουν. Στην εικόνα που σου ταιριάζει. Ετσι και δεν διαθέτεις περισσότερες δυνατότητες και ικανότητες, τότε στο τέλος μένεις μετέωρος, ανυπεράσπιστος και άνεργος!

Οι μεγάλοι ερμηνευτές έχουν βάθος και διάρκεια. Το σινεμά, γι αυτούς, είναι το επίκαιρο. Είναι η δημοσιότητα και το χρήμα. Το στήριγμά τους και η μόνιμη σχέση τους είναι το θέατρο!

Ο Μπάρκουλης έλαμπε όσο διαρκούσε η λάμψη του λεγόμενου «εμπορικού» ελληνικού κινηματογράφου. Τα κορίτσια εκείνης της εποχής του χρωστάνε πολλά. Οι παραγωγοί εκείνων των ταινιών του χρωστάνε ακόμα περισσότερα. Ηρθε, έλαμψε, αποσύρθηκε και στο τέλος εγκατέλειψε. Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος «θανάτου». Μια η παρηγοριά. Κάθε φορά που από κάποιο κανάλι θα βλέπω «διακοπές στην Αίγινα» θα λέω «ο Μπάρκουλης είναι όλα τα λεφτά»!