Δημήτρης Δανίκας

Καταναλώσαμε άφθονο αλκοόλ. Κοροιδέψαμε με κάμποση σόδα την φουσκωμένη κοιλιά μας. Φρακάραμε ώρες στις εθνικές. Και στο τέλος αποκαμωμένοι επιστρέψαμε με περισσότερα κιλά στον κλεινόν «τάφο» μας!

Αντε παιδιά! Από σήμερα η ρουτίνα και η κρίση θα συντροφεύουν την (εσωτερική) μοναξιά μας. Και κοντά μ αυτή, τη μοναξιά μας εννοείται, θα χασκογελάμε και σαρκαστικά θα λέμε στον διπλανό μας «ποια κρίση και κουραφέξελα, εδώ όλοι μα όλοι πήραν τα όρη και τα βουνά. Εδώ, ακόμα και στην Αθήνα, δεν έπεφτε καρφίτσα. Εγώ ας πούμε πήρα σβάρνα ταβέρνες, εστιατόρια και Bar Restaurants και δεν έβρισκα ούτε σκαμνάκι να κάτσω με την γυναίκα μου»!

Και μετά θα συνεχίζουμε στο ίδιο τροπάρι «καλά μας κάνουν οι ξένοι και οι τροικανοί. Αυτά βλέπουν και μετά έρχονται και χρατς ορμάνε να μας πάρουν ακόμα και τα σώβρακα»!

Και ζήτημα είναι αν κάποιος εξ όλων αυτών, ημών και υμών, έβαλε κάτω το τεφτέρι της μπακαλικής. Είναι ζήτημα αν κάποιοι έκαναν μερικές πράξεις απλής αριθμητικής!

Οπως ας πούμε. Πόσοι να έφυγαν; Και πόσοι σε ξενοδοχεία κατέληξαν; Και πόσοι στα χωριά τους βρέθηκαν; Να πούμε ότι το άθροισμα των «εξοδούχων» ήταν πάνω κάτω ένα εκατομμύριο; Θέλεις ενάμιση εκατομμύριο; Ολοι αυτοί με οχήματα, με τα ΚΤΕΛ, με αμαξοστοιχείες, με καράβια, αεροπλάνα; Ας είναι λοιπόν τόσοι!

Θέλεις επίσης να μετρήσεις όλους αυτούς που έμειναν στο κλεινόν «τάφο» τους και το βράδυ της Αναστάσεως αλλά και ανήμερα αυτής βρέθηκαν με την παρέα τους σε κάποια ταβέρνα; Ας είναι λοιπόν ένα εκατομμύριο κι αυτοί. Πολλούς λέω. Πάρα πολλούς. Ας είναι. Το σύνολο λοιπόν των «εχόντων» και «ψευτο-εχόντων», αυτών που κουτσοβολεύονται ας είναι δύο και μισό εκατομμύριο. Εντάξει;

Ρε μπαγάσα δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι η μισή και πλέον Αττική «σφραγίστηκε» στον «τάφο» της; Δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι η πλειοψηφία όλων αυτών είναι κατηγορίας «ζωντανών ερειπίων»; Και δεν σου πέρασε από το μυαλό σου ότι όχι μόνο δεν έκαναν Ανάσταση. Οχι μόνο μαύρη η λαμπρή τους, αλλά από πάνω εξακολουθούν να πορεύονται στον προσωπικό και οικογενειακό Γολγοθά τους;

Τίποτα δεν κατάλαβες; Ρε συ όλα μα όλα τα διυλίζεις και τα κρίνεις με το προσωπικό σου υποδεκάμετρο; Ολα μα όλα τα συγκρίνεις με τις δικές σου ανάγκες, με το προσωπικό σου βόλεμα, με το ατομικό σου πορτοφόλι, με την δική σου κατάσταση;

Ρε φίλε δεν παίζεσαι. Θέλεις το ένα τρίτο; Ωραία λοιπόν. Το ένα τρίτο των συμπολιτών μας λοιμοκτονεί στα μισοκατεστραμμένο διαμέρισμά του. Το ένα τρίτο μετράει ακόμα και την δεκάρα του. Το ένα τρίτο βουρλίζεται μέσα στην απελπισία του. Το ένα τρίτο διαβάζει για μνημόνιο, ακούει για «κάβα», βλέπει τα αφεντικά της χώρας αλλά και τους επικυρίαρχους της Ευρώπης και στο τέλος, τη στιγμή που πατάει το πλήκρο του τηλεκοντρόλ και κλείνει το χαζοκούτι, ένα πράγμα κάνει. Μετράει τα εναπομείναντα φραγκοδίφραγκα και υπολογίζει πόσα γραμμάρια ψωμί και φέτας θα μπορέσει να εξασφαλίσει την επόμενη ημέρα!

Μετά πέφτει στο κρεβάτι του και πριν κλείσει το φως λέει καθησυχαστικά στην γυναίκα του «Μαρία τα καταφέρουμε, αύριο μαζί με τις φακές θα φάμε και λίγη φέτα»!