Δημήτρης Δανίκας

Ο Τσίπρας π. Χ εκμεταλλεύεται  τα μπλόκα  των αγροτών. Ενθαρρύνει, πλαγίως, τις διαμαρτυρίες των  ελεύθερων  επαγγελματιών.  Η οργή των συνταξιούχων είναι το βούτυρο στο  ψωμί του!

Γιατί; Μα επειδή όλες αυτές, οι τεράστιες κοινωνικές ομάδες, είναι  τα δικά του επιχειρήματα έναντι των δανειστών.  Η λογική απλοική. Το επιχείρημα στο τραπέζι του «κουαρτέτου» πέφτει  ως εξής: Τι να κάνω κι εγώ ο καψερός;  Δεν τους βλέπετε; Ολοι στους δρόμους. Θα με πάρουν με τις πέτρες. Και μετά; Μετά τι; Θα έρθει  ο  Κυριάκος. Ωραία! Ε και; Θα κάνει τα ίδια και χειρότερα!

Μα τι  θέλετε επιτέλους; Να μας κάψετε όλους; Να   κατεβάσουμε τα τεθωρακισμένα του Παττακού για να επιβάλουμε  τα   δικά σας μέτρα; Αυτό θέλετε;

Ταυτόχρονα, με  αιλουροειδή  περιστροφή  180 μοιρών, αφήνει να διαρρέουν ακριβώς  τα εντίθετα. Προς όλες τις διαμαρτυρόμενες κοινωνικές ομάδες. Λέγοντας, περίπου, το εξής:

Μα τι να κάνω; Να αναγκαστώ  να  βγάλω  την  χώρα από την ευρωζώνη; Να   φέρω την Δραχμή; Να  καταστραφούμε; Να καταλήξει η  σύνταξη  στα  διακόσια  ευρώ;  Δεν  τους βλέπετε όλους αυτούς τους  δανειστές;  Δεν καταλαβαίνουν Χριστό! Βάλτε πλάτη να  σωθούμε. Δύο  βήματα πίσω ένα εμπρός. Λυπηθείτε τα παιδιά  σας. Λυπηθείτε  τις νέες γενιές. Ελεος! Κι  εγώ πιστεύω ότι τα μέτρα είναι  δυσβάσταχτα και  απάνθρωπα. Αλλά τι μπορώ  να κάνω; Κι άλλες  διαπραγματεύσεις; Οσο  δεν καταλήγουμε  σε οριστική  αξιολόγηση τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος  χρεοκοπίας της χώρας!

Με την ίδια  αιλουροειδή  τακτική και η Νέα Δημοκρατία. Από τη μια  δεν ενθαρρύνει-δημοσίως-τους αγρότες. Από την άλλη, πλαγίως και υπογείως,  τους σπρώχνει  στα κεραμίδια. Είναι και δεν είναι μαζί τους!

Εχει μεγάλη σημασία  αυτή η αμφισημία. Γιατί  έτσι, ροκανίζεται η  δημοτικότητα του Τσίπρα.  Αλλά και  γιατί έτσι ο Κυριάκος  δεν   βιάζεται να πάρει  την κυβερνητική εξουσία. Επειδή γνωρίζει άριστα, ότι  τα μέτρα πρέπει να ληφθούν. Πάση θυσία!


Ταυτόχρονα  η Νέα  Δημοκρατία  με το  νέο, εκσυγχρονιστικό προφίλ  του Κυριάκου, «παρεμβαίνει» ως πειστικό εναλλακτικό «χαρτί»  εξουσίας. Προς τους δανειστές. Εμείς οι αξιόπιστοι. Εμείς οι επαγγελματίες. Εμείς οι αυθεντικοί ευρωπαιστές!

Εν ολίγοις  το πολιτικό παιχνίδι καταλήγει κάπως έτσι. Η Νέα Δημοκρατία ευελπιστεί ότι ο Τσίπρας θα πάρει τα μέτρα. Οτι ο Τσίπρας θα λουστεί  την   κριτική και  την οργή της κοινωνίας. Οτι  ο ΣΥ.ΡΙΖ. Α  όπου να ναι   τελειώνει.  Η αριστερή παρένθεση που έλεγε και ο  Σαμαράς!

Ετσι όταν έρθει στην εξουσία  δεν θα έχει ανάγκη να πάρει ακόμα χειρότερα μέτρα. Ο Τσίπρας  θα έχει κάνει την βρώμικη   δουλειά. Ετσι ο Κυριάκος  θα καταφθάσει να νοικοκυρέψει τα πράγματα. Να  διαχειριστεί την καθαρή και  λιγότερο επώδυνη  δουλειά!

Που καταλήγουν όλα αυτά; Μα φυσικά  στην   γνωστή και  «προαιώνια»  παθογένεια της Νεοελληνικής Σουλτανίας. Να «φάει» ο ένας τον άλλο.  Οπως ο Σαμαράς τον Γιωργάκη. Οπως ο Τσίπρας τον Σαμαρά. Και όπως τώρα ο Κυριάκος τον Αλέξη!

Γιατί  φίλοι μου,  ο εχθρός δεν βρίσκεται στο Βερολίνο και στις Βρυξέλες. Ο  εχθρός είναι μέσα μας.  Δίπλα μας. Στην ακινησία μας.  Στην ανοησία μας.  Στο κόμμα μας. Και στον  φιλοτομαρισμό μας!