Δημήτρης Δανίκας

Οκτώ νοματαίοι, ανάμεσά τους κι εγώ, περιμέναμε καρτερικά για τα πενήντα euroδάκια. Απασες και άπαντες ψύχραιμοι. Με το κεφάλι ψηλά. Με αξιοπρέπεια. Και που σαι. Μόνο οκτώ!

Αίφνης, τσουπ, τηλεοπτικό συνεργείο ιδιωτικού καναλιού. Ουδεμία σημασία ποιο ήταν. Επειδή όλα σχεδόν τα κανάλια την ίδια δουλειά κάνουν. Ερχονται τέσσερα παλικάρια. Ο ένας με το μικρόφωνο. Ο άλλος με την camera. Ο τρίτος με τα καλώδια. Και ο τέταρτος ως «εργολάβος»

Να σου λοιπόν τα παιδιά. Και χωρίς να ρωτήσουν, έτσι για τους τύπους, αρχίζουν να σκοπεύουν. Με το φακό να σε κοιτάει, να περιεργάζεται, να εξετάζει και να σε διασύρει! Ερήμην!

Οπως περίπου η Ασφάλεια. Σας τους μπάτσους. Να πάρει τα δαχτυλικά σου αποτυπώματα. Οπως συμβαίνει με τους υπόπτους. Που όρθιοι στέκονται μπροστά από μια τζαμαρία και ο αρχιμπάτσος ρωτάει τον μάρτυρα: αναγνωρίζεις κάποιον εξ αυτών; Μπας και αυτός, ο τρίτος στην σειρά, είναι ο δολοφόνος;

Με απλά λόγια. Χωρίς να ρωτήσουν. Χωρίς να ζητήσουν την συγκατάθεσή σου, αρχίζουν να σε σκοπεύουν.

Με απλά λόγια. Μετατρέπεσαι σε κομπάρσο ενός δίλεπτου ρεπορτάζ κάποιου τύπου που θέλει να κάνει το κέφι του. Τάχα μου «αποκαλυπτικό» ρεπορτάζ!

Με απλά λόγια. Μετατρέπεσαι σε παρίας. Γιατί θα σε παρουσιάσουν ως ζωντανό τεκμήριο της εξαθλίωσης των Ελλήνων!

Με απλά λόγια. Εκείνοι κάνουν την δουλειά τους. Εσύ το υποζύγιο. Η φωτογραφία. Ο μαλάκας. Ο εξαθλιωμένος. Ο ζήτουλας!

Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Ομως συγκρατήθηκα. Με γνωρίζουν είπα. Ασε να μην κάνω φασαρία

Ομως η κυρία μπροστά από μένα, εκνευρίστηκε και με ήρεμο αλλά αποφαστικό τόνο στην φωνή της, είπε «σας παρακαλώ μην τραβάτε, δεν έχετε το δικαίωμα»

Εκείνοι τίποτα. Τον χαβά τους για το μεροκάματό τους. Εντεταλμένοι να προσκομίσουν τεκμήρια της ταλαιπωρίας των Ελλήνων

Θύμωσα. Και είπα «δεν θέλουμε, φύγετε, θα σας καταγγείλω, παραβιάζετε τα προσωπικά μας δεδομένα»!

Κάποιος επιχείρησε να κάνει τσαμπουκά. Τον προσπέρασα. Είπα το όνομά μου και τότε εκείνοι έφυγαν. Ενα λεπτό αργότερα, το ίδιο συνεργείο «σκόπευε» την ουρά στο απέναντι υποκατάστημα της «Πειραιώς». Σιγά που θα ίδρωνε το αυτί τους!

Ποια τα συμπεράσματα;

Πρώτο, παραβιάζονται, ασυστόλως, τα προσωπικά δεδομένα. Αυτή και η πρώτη παρανομία!

Δεύτερο, συκοφαντούνται οι πολίτες αυτής της έρμης χώρας. Γιατί περίπου μας εμφανίζουν ως επαίτες, ζήτουλες, εξαθλιωμένους, ταλαιπωρημένους!

Τρίτο, πλαστογραφείται η πραγματικότητα. Γιατί πόσοι ξεροσταλιάζουν σ αυτές τις ουρές; Να σας πω από την εμπειρία μου. Κατά μέσο όρο περίπου από οκτώ έως δέκα. Πόσο περιμένει κάποιος στην ουρά. Ζήτημα δέκα λεπτά. Αφού η διαδικασία είναι απλή και αφού το χρήμα είναι μόνο πενήντα εξήντα για όλο τον κόσμο

Τέταρτο, επιδίδονται σε Γκαιμπελικού τύπου προπαγάνδα. Κι αυτό επειδή κάνουν την τρίχα τριχιά

Πέμπτο διασύρουν τους πολίτες. Αφού δεν λένε κουβέντα για την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετωπίζουν αυτή την τραγική πραγματικότητα. Αφού οι πολίτες που περιμένουν μετατρέπονται σε κομπάρσους της δικής τους, οργανωμένης και σκηνοθετημένης προπαγάνδας. Και το λέω αυτό ανεξάρτητα αν στην κυβέρνηση ήταν ο Σαμαράς η ο Αλέξης

Και το ερώτημα απλό. Ποιος κοροιδεύει, ποιος ο αφερέγγυος, ποιος ο αναξιόπιστος; Μα φυσικά όλοι σχεδόν οι θεσμοί. Μαζί τους και μεγάλη μερίδα της τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Που καθυβρίζει και χλευάζει την κυβέρνηση

Ποια η γνώμη μου; Γύρισε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι! Ομοιος ομοίω αεί πελάζει!