Δημήτρης Δανίκας

Τα γεγονότα απλά. Ο μαέστρος ζήτησε την συμμετοχή του στο «Αξιον εστί». Ο συνθέτης δήλωσε «καλύτερα μια μέτρια εκτέλεση από μια απαγόρευση». Ο κόσμος προσήλθε κατά χιλιάδες στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Ο Ρουβάς, ύστερα από αδιάκοπες πρόβες , όπως είπε ο μαέστρος, κατάφερε να ενσωματωθεί στο κλίμα του έργου. Και ίσως μερικές δεκάδες ρουβίτσες αποφασίσουν να ξεστραβωθούν ρίχνοντας μερικές ματιές στην Ποίηση του Ουσσέα Ελύτη!

Το γεγονός ότι το όνομα του star είναι το πιο αποδοτικό και καλύτερο «μέσο» για την επιτυχία κάθε καλλιτεχνικού γεγονότος είναι επιβεβαιωμένο από «αρχαιοτάτων χρόνων». Γι αυτό άλλωστε σχεδόν όλοι οι σκηνοθέτες απαιτητικών, καλλιτεχνικών, ταινιών, προσπαθούν να συνεργαστούν με ονόματα του σταρ σύστεμ. Αλλά και γι αυτό αρκετοί «εμπορικοί» stars αναζητούν τέτοιες ευκαιρίες προκειμένου να καταξιωθούν στο καλλιτεχνικό στερέωμα!

Με απλά λόγια μια ευπρεπής, σεμνή και σωστή εκτέλεση ενός μεγάλου έργου από έναν εμπορικό καλλιτέχνη λειτουργεί αμφίδρομα. Και το έργο ωφελείται γιατί μέσω αυτού το νεώτερο κοινό σπεύδει και ανοίγει τ αυτιά του. Αλλά και για τον ίδιο που του δίνεται η δυνατότητα να μετακινηθεί από την Ποπ στο κορυφαίο μουσικό έργο όλων των ελληνικών εποχών!

Αυτή η απλή κοινή λογική εκλαμβάνεται εν Ελλάδι ως κάτι αφύσικο και σχεδόν «εγκληματικό». Ετσι στήθηκε πασαρέλα διαφόρων που έχουν αναλάβει εργολαβικά την προάσπιση των εξαπτέρυγων της σύγχρονης τέχνης. Μια πασαρέλα στημένη από τα Media για ένα προφανή λόγο

Να δημιουργήσουν και έτσι να επωφεληθούν από τον θόρυβο, τον ορυμαγδό και τις ενδο-καλλιτεχικές, ενίοτε προσωπικές, αντιπαραθέσεις, Και έτσι να εκβιάσουν και να αποσπάσουν τηλεθέαση!

Ως εκ τούτου «ρίχνουμε τον Ρουβά στον λάκκο των λεόντων», εμείς τάχα μου παριστάνουμε τους αντικειμενικούς, οι αντίπαλοι τον ξεσκίζουν και οι θεατές από τον καναπέ τους απολαμβάνουν το ξέσκισμα!

Κι έτσι ο κόσμος χωρίζεται στα δύο. Απ εδώ οι καθαρόμαιοι της καθαρής Τέχνης, από εκεί οι λαικιστές, οι χυδαίοι, οι άσχετοι και οι Ρουβίτσες!

Αν τώρα εγώ είμαι και με τον Θάνο Μικρούτσικο και με το «Αξιον εστί» με τον Ρουβά, τότε εκλαμβάνομαι ως «σχιζοφρενής» και χαοτικός!

Ποιοι είναι αυτοί; Μα φυσικά οι αυτόκλητοι θεματοφύλακες της καθαρότητας της Τέχνης. Περίπου όπως οι ακροδεξιοί. Οπως ο Μιχαλολιάκος. Από εδώ οι Ελληνες, από εκεί οι Πακιστανοί. Αυτοί που μοιράζουν διαβατήρια ορθότητας, αξιοσύνης και πιστότητας. Αυτοί που ελέω θεού «γνωρίζουν», «αξιολογούν», «βραβεύουν». Αυτοί που μοιράζουν τον κόσμο σε φέτες, κατηγορίες και που σφραγίζουν την τέχνη σε κουτάκια. Οι Πάππες. Οι επαίοντες. Οι καρδινάλιοι!

 Ετσι σου λένε από εδώ η Ρωμιοσύνη, από εκεί η Ρουβοσύνη. Διάλεξε. Ομως ξεχνάνε μια τρίτη κατηγορία. Η πιο γνωστή και καθιερωμένη στα νεοελληνικά ήθη. Η Νταβατζοσύνη!

Γιατί τα δύο πράγματα που μας έχουν απομείνει ως πεδίο ελευθερίας και δημοκρατίας είναι ο έρωτας και η καλλιτεχνική δημιουργία. Επομένως άντε πήγαινε απ εδώ. Εγώ νταβατζήδες στα προσωπικά μου γούστα δεν βάζω κανένα!