Δημήτρης Δανίκας

Κατά βάθος  επιθυμούμε και το ένα και  το άλλο! Παράδειγμα; Μα φυσικά  η σχέση μας  με την  Ευρώπη. Από  τη μια  να μας χαρίζουν τα δανεικά. Από  την άλλη να  παραμένουμε  στην  ευρωζώνη. Από  τη μια να γίνουν  δεκτές οι δικές μας απαιτήσεις.  Από  την άλλη να απολαμβάνουμε τα πλεονεκτήματα του  σκληρού νομίσματος!

Ξέρουμε τι  ψηφίζουμε;  Φυσικά. Πάντα με γνώμονα  τις  υποσχέσεις.  Ενώ εκ πείρας γνωρίζουμε  ότι κάθε πολιτικός υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια. Λογικό. Αυτό  το  όπλο  του επαγγέλματός του. Να είναι αρεστός. Να  καλλιεργεί  αυταπάτες. Να διηγείται  παραμύθια  για «μικρά παιδιά». Να  νανουρίζει  τις ανησυχίες μας. Να επαγγέλλεται τον επίγειο  παράδεισο!

Γνωρίζουμε  την έκταση και το βάθος  της πραγματικότητας; Των  δεδομένων; Των αντιφάσεων; Των παιχνιδιών; Των συγκρούσεων; Των συμφερόντων; Αμφιβάλλω!  Συνήθως προτάσσουμε και  βολευόμαστε με θεωρίες  συνωμοσίας. Οπως, λόγου χάριν,  ότι η Ελλάδα είναι μικρή  χώρα.  Φυσικά. Ομως και  η Δανία είναι ακόμα μικρότερη. Οπως, λόγου  χάριν,  ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε πειραματόζωο  των   δανειστών. Μπορεί.  Ομως και  η Πορτογαλία θα μπορούσε να γίνει πειραματόζωο. Οπως λόγου  χάριν, ότι οι  δανειστές  σχεδιάζουν να μας αρπάξουν τις περιουσίες μας. Να  καταβροχθίσουν κάθε σπιθαμή  δημόσιας και ενδεχομένως  ιδιωτικής περιουσίας. Ισως. Ομως ουδείς ιδιοκτήτης, ακόμα  και  εκείνος  που  διαθέτει μόνο μία καλύβα, ούτε  αυτός μπορεί να  την   χάσει και να την ξεπουλήσει αν ο ίδιος  δεν  το θελήσει!

Αντιλαμβανόμαστε  την   σχέση  των πολιτικών με τους πολίτες;  Σχεδόν καθόλου.  Συνήθως πολιτικός είναι τρία πράγματα  μαζί.  Ανεξάρτητα  αν  έχει εκλεγεί με  τις δικές μας ψήφους. Τρία πράγματα λοιπόν.  Αυτός που  θα   μας βολέψει. Κάτι σαν Γραφείο ευρέσεως εργασίας. Αυτός που είναι κωλοτούμπας. Δηλαδή  άλλα λέει και άλλα κάνει. Και αυτός που είναι διεφθαρμένος,  διαπλεκόμενος και μερικές  φορές προδότης!

Συνειδητοποιούμε όμως ότι έτσι απαξιώνουμε τον εαυτό μας; Την αξιοπρέπειά μας; Την όποια συνειδητότητά μας; Τον  ρόλο μας; Και ότι έτσι  «σκοτώνουμε» το μέλλον  των παιδιών  μας; Φυσικά όχι! Κάθε  πολιτικός, εκ προοιμίου, είναι διεφθαρμένος, φιλοτομαριστής και προδότης. Πάει τέλειωσε!

Καταλαβαίνουμε  τότε τι σημαίνει αυτή η μεταφυσική  γνώμη  που έχουμε  για τους πολιτικούς;  Καθόλου. Και είναι άκρως βολικό αυτό.  Και σ αυτή  την μεταφυσική  γνώμη  εδράζονται οι  εσωτερικές παθογένειες της Νεοελληνικής   Ιστορίας. Γιατί;

Πρώτο επειδή αποφεύγουμε-και έτσι διαφεύγουμε-να απαντήσουμε, με πραγματικά δεδομένα, τι κόσμο   θέλουμε. Που  σημαίνει ότι μέσα στην  ευρωζώνη ισχύει μόνο η  θέληση  του ισχυρού. Τουτέστιν  του Βερολίνου. Και που σημαίνει ότι  αν θέλουμε να  φύγουμε  τότε στο εθνικό  νόμισμα  θα καταλήξουμε. Είσαι; Οχι! Αμ  τότε πως γίνεται  χωρίς  πόνο, δάκρυα και αίμα, να  αλλάξεις αυτή την έρμη  την  πατρίδα; Δεν γίνεται!

Δεύτερο, επειδή  αρκετοί   εξ ημών και υμών, στην  δική τους μικροκλίμακα, κάμουν ότι και  οι πολιτικοί  στην  χώρα. Φοροδιαφεύγουν ασυστόλως.  Αποσύρουν τα λεφτά τους από τις τράπεζες. Δεν  πληρώνουν  τις ασφαλιστικές εισφορές  των ανθρώπων που έχουν στην  δούλεψή τους. Και πάντα  πορεύονται και  σκαρφαλώνουν μέσω γνωριμιών!

Και τρίτο και  χειρότερο. Επειδή άνθρωποι με  συνειδητότητα  ραδικιού βαυκαλίζονται με την ιδέα  ότι για όλα  μα όλα   φταίνε οι  ξένοι και  οι   Ελληνες πολιτικοί. Αγνοώντας ένα  βασικό κανόνα. Οσο   ατελείς  είναι οι πολιτικοί άλλο τόσο είμαστε κι εμείς!

Με απλά  λόγια. Δεν είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Τσίπρας, ο Θεοδωράκης,  ο Κουτσούμπας. Το  καρκινογόνο  κύτταρο   πρώτα  φυτρώνει  στο δικό μας  το κεφάλι!