Δημήτρης Δανίκας

Θυμίζω εν τάχει. Εκτός από το Κομμουνιστικό Κόμμα. Αριστερός ο προσανατολισμός του ΠΑΣΟΚ. Με αριστερά συνθήματα ο μακαρίτης Ανδρέας μάντρωσε εκατοντάδες χιλιάδες ΕΑΜίτες, ΕΛΑΣίτες και ΕΔΑΐτες!

Αριστερόστροφος και ο προσανατολισμός του Ευάγγελου Βενιζέλου. Ως κεντροαριστερός. Αριστερών προδιαγραφών και η ρητορική του Φώτη Κουβέλη. Με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι ναι μεν αριστερός, αλλά καθόλου κομμουνιστικός. Δηλαδή της «Δημοκρατικής Αριστεράς». Αριστερά αλληθωρίζει και ο Σταύρος Θεο­δωράκης. Αφού η σημειολογία του Ποταμιού παραπέμπει στο γνωστό αριστεροκομμουνιστικό «το ποτάμι της Ιστορίας δεν γυρίζει πίσω».

Αριστερών προδιαγραφών -εκτός από τα εθνικά θέματα- και η ρητορική της Ραχήλ Μακρή.
Εν ολίγοις. Αν εξαιρέσουμε τη σκληροπυρηνική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας και φυσικά τη φασιστική πρακτική της Χρυσής Αυγής, σχεδόν άπαντες σταυροκοπιούναι μπροστά σε κάποια από τα εικονίσματα της Αριστεράς. Παράδειγμα ο ανεξάρτητος βουλευτής Γιάννης Μανώλης. Παράδειγμα η ιδεολογική κατεύθυνση της λαϊκής Δε­ξιάς. Οκτώ στους δέκα πολιτικούς, βουλευτές και πολιτευτές ακουμπάνε, αναφέρονται, συγχρονίζονται με κάποια από τα κεφάλαια και κάποια από τα αιτήματα της Αριστεράς!

Ενα από τα μεγαλύτερα παράδοξα στην ευρωπαϊκή ιστορία. Αν μάλιστα υπολογίσει κανείς την άτακτη υποχώρηση των αριστερών ευρωπαϊκών κομμάτων, το γκρέμισμα του τείχους, την κατεδάφιση του υπαρκτού σοσιαλισμού και τη συνακόλουθη άνοδο των εθνικιστικών ιδεών και ρευμάτων, ε, τότε το ελληνικό αριστερό παράδοξο σκαρφαλώνει στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες. Οι λόγοι πολλοί.

«Κολλημένος στα ίδια τα λάθη/και να σέρνομαι/να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη/και ν’ ανασταίνομαι»

Ενας και βασικός η κατ’ εξακολούθηση άρνηση της κυρίαρχης οικονομικής ελίτ να ολοκληρώσει τους στόχους της κι έτσι να οργανωθεί και να καθοδηγήσει την κοινωνία ως «εθνική αστική τάξη». Κακοφορμισμένη από τη μεταπρατική της πρακτική και διαρκώς κρατικοδίαιτη και διαπλεκόμενη. Ετσι εγκατέλειψε ολόκληρο το πεδίο δράσης στον αριστερό και κομμουνιστικό αντίπαλο πόλο!

Παράδειγμα εξωφρενικό; Η διαπίστωση του Πολ Πόρτερ, απεσταλμένου του προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν, στην περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου. Οποιος γκουγκλάρει και διαβάσει τη σχετική έκθεση θα μείνει εμβρόντητος. Ο,τι λέει ο αρχικαπιταλίστας Πολ Πόρτερ, τα ίδια πάνω-κάτω λέει και υπογραμμίζει ο Δημήτρης Μπάτσης, ένας από τους τέσσερις εκτελεσμένους μαζί με τον Νίκο Μπελογιάννη, στο βιβλίο του «Η βαριά βιομηχανία στην Ελλάδα».

Ενός κακού μύρια έπονται. Η μεταπρατική, κρατικοδίαιτη ελίτ, παρέα με την πολιτική, προσομοιάζει με την εγχώρια τουρκοαλβανική της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Με προύχοντες, προεστούς και κοτζαμπάσηδες. Με απλά λόγια και από αρχαιοτάτων χρόνων, όλοι αυτοί αρνήθηκαν και αρνούνται πεισματικά να εκσυγχρονιστούν και να μεταρρυθμιστούν. Ετσι το αίτημα για την ανάπτυξη της παραγωγής, και εν γένει της προόδου, κατέληξε και αναδείχτηκε από την Αριστερά.

Ετσι η Αριστερά στην Ελλάδα ήταν και ακόμα παραμένει συνώνυμο της προόδου, της παραγωγικής ανάπτυξης, της κουλτούρας, της εθνικής αυτοτέλειας και της πατριωτικής συνείδησης. Εν ολίγοις, ο ελληνικός αριστερός λόγος είναι περίπου ταυτόσημος με τον αντίστοιχο της «φωτισμένης» ευρωπαϊκής Δεξιάς.

Δηλαδή το κενό από την απουσία «εθνικής αστικής τάξης» καλύφθηκε από τις διάφορες ποικιλώνυμες παραφυάδες της Αριστεράς. Που σημαίνει ότι ο σκληρός οικονομικός και κρατικοδίαιτος πυρήνας της καπιταλιστικής Δεξιάς τροφοδότησε την ύπαρξη και την άνοδο των αριστερών ιδεών!

Επομένως, και για να ολοκληρώνω, όλοι αυτοί, πλην των αυθεντικών κομμουνιστών, που αναφέρονται στην Αριστερά ή που ο λόγος τους αποτελείται από αριστερά δάνεια, όπως ας πούμε οι Συριζαίοι του Αλέξη Τσίπρα, κατά βάση υποδύονται τον αριστερό, αλλά είναι ολότελα συστημικοί. Απλώς επιθυμούν, ανεξάρτητα αν το καταφέρουν ή όχι, να εξοφλήσουν ετεροχρονισμένα γραμμάτια μιας ολοκληρωμένης εθνικής τάξης που ουδέποτε υπήρξε εν Ελλάδι. Να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να είχαν κάνει οι κρατικοδίαιτοι κοτζαμπάσηδες!
Οσο για τους κομμουνιστές, ένας στίχος του Μάνου Ξυδούς, τραγουδισμένος από τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, τους ταιριάζει:

«Κολλημένος στα ίδια τα λάθη/και να σέρνομαι/να ζητάω βοήθεια απ’ τη λάσπη/και ν’ ανασταίνομαι».