Δημήτρης Δανίκας

Πριν από 65 χρόνια. Τον φλογερό Αύγουστο του 1949. Στις βουνοκορφές του Γράμμου και του Βίτσι. Οταν ο Εθνικός Στρατός υπό την ηγεσία του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου πήρε φαλάγγι μερικές δεκάδες χιλιάδες ρακένδυτους του Δημοκρατικού Ελληνικού Στρατού υπό την ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη.

Τους πήραν φαλάγγι με την αμέριστη συμπαράσταση Αμερικανών στρατιωτικών «συμβούλων» και άφθονου πολεμικού υλικού. Προερχόμενου από τις αποθήκες του αμερικανικού Πενταγώνου. Καθώς και με την «πειραματική» χρήση μερικών βομβών Ναπάλμ που στο διάβα τους κατάκαψαν ανθρώπους, ζώα, δέντρα, τα πάντα!

Ποια η αιτία της ταπεινωτικής και συντριπτικής ήττας; Μα φυσικά ο συσχετισμός δυνάμεων. Από δω καμιά εικοσαριά χιλιάδες κομμουνιστές. Από κει καμιά διακοσαριά χιλιάδες οργανωμένος, τακτικός στρατός. Από ’δω μερικές χιλιάδες λιανοντούφεκα - αρκετά εξ αυτών προερχόμενα από Αλβανία, Γιουγκοσλαβία και Ρωσία. Από κει το αμερικανικό Πεντάγωνο.

Κοντολογίς, η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος έπραξε σαν να υπηρετούσε εντολές των εχθρών. Κοντολογίς, ο Ζαχαριάδης λειτούργησε ως πράκτορας βρετανικών και αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών. Κοντολογίς, «πού πας, ρε Καραμήτρο, ξυπόλητος στ’ αγκάθια;».

Εκείνος ο Eμφύλιος τελείωσε. Με τα χείριστα αποτελέσματα και άπειρες τραγικές συνέπειες.
Ομως οι μικροί εμφύλιοι συνεχίζονται. Τα παραδείγματα πολλά. Και καθημερινά.

Θύματα ενός μακρόσυρτου εμφυλίου οι εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι.

Θύματα του ίδιου εμφυλίου οι χιλιάδες αυτόχειρες από τους χρεοκοπημένους μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Θύματα του ίδιου εμφυλίου τα εκατομμύρια των νοικοκυραίων που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνειά τους.

Θύματα του ίδιου εμφυλίου και όσοι πάσχουν από την ανίατη ασθένεια της κατάθλιψης.

Θύματα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που δεν ξέρουν τι θα τους ξημερώσει. Θύματα και οι συνταξιούχοι που κάθε βράδυ στις οκτώ στέκονται άφωνοι και ανήμποροι μπροστά στο χαζοκούτι αναμένοντας από τα τηλεοπτικά δελτία την εκφώνηση της θανατικής καταδίκης τους.

Θύματα και οι αριστούχοι της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν στα ξένα.

Θύμα και η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Θύμα της πανδημίας του φόβου, του τρόμου ενός αβέβαιου, θεοσκότεινου μέλλοντος.

Ποιες οι αιτίες; Πολλές. Ο μαζικός εκμαυλισμός συνειδήσεων. Η κομματική πελατεία. Η συναλλαγή. Η διαπλοκή. Ο μικροαστισμός. Τα πέτσινα όνειρα ενός επίγειου παράδεισου όπου όλοι θα κάθονται αραχτοί και τα πενηντάρικα θα πέφτουν από τον γκρίζο, μουντό ουρανό των Βρυξελλών. Οι πολιτικές ηγεσίες που εμπιστευτήκαμε και ψηφίσαμε.

Ομως, βασική αιτία ήταν ο συσχετισμός δυνάμεων. Η φαντασιακή πεποίθηση ότι χωρίς κόπο, χωρίς μόχθο, χωρίς προσπάθεια, χωρίς ιδρώτα, χωρίς αξιοκρατία, χωρίς παραγωγή και παραγωγικότητα, χωρίς τίποτα δηλαδή, θα μπορούσαμε να αποσπάσουμε τα μάξιμουμ καταβάλλοντας το μίνιμουμ.

Οπως τότε, το 1949, έτσι και τώρα. Ο μεγαλύτερος, ο πιο κρυφός, ύπουλος, ακαταμάχητος εχθρός είναι ο εαυτός μας. Παραδοθήκαμε αμαχητί. Ο «εχθρός» μάς έπιασε στον ύπνο. Με τις περισκελίδες. Να ροχαλίζουμε. Αμέριμνοι. Βολεμένοι. Αραχτοί. Μικρονεόπλουτοι.

Μικροαστοί. Μικροτουρίστες. Μικροκουτοπόνηροι. Μικροαφασικοί.

Και το χειρότερο; Οπως τότε. Οπου ο Ζαχαριάδης, ως φανατικός και αδιόρθωτος καλλιεργητής ψευδαισθήσεων, βροντοφώναζε το παραπλανητικό σύνθημα «με το όπλο παρά πόδα». Δηλαδή, σύντροφοι, μην κλαίτε. Οπου να ’ναι θα επιστρέψουμε και θα θριαμβεύσουμε!

Ετσι και σήμερα. Οι περισσότεροι με το «όπλο παρά πόδα». Δηλαδή αδυνατούμε να αλλάξουμε. Να συνειδητοποιήσουμε. Να συναντηθούμε με την πραγματικότητα. Να αποτινάξουμε ψευδαισθήσεις, ουτοπίες και αυταπάτες. Ολα άλλαξαν. Εμείς ακούνητοι και ακίνητοι. Στα ίδια και τα ίδια.

Κοντολογίς, οι κυβερνητικές ηγεσίες έπραξαν σαν να υπηρετούσαν συμφέροντα ξένων δυνάμεων. Κοντολογίς, ο κάθε «Ζαχαριάδης», ο κάθε Ελληνας πρωθυπουργός, λειτούργησε σαν Δούρειος Ιππος. Κοντολογίς, «πού πας, ρε Καραμήτρο, ξυπόλητος στ’ αγκάθια;».