Δημήτρης Δανίκας

Ελα  όμως  που  στην     φετινή Berlinale-το κινηματογραφικό  δεστιβάλ Βερολίνου-φιλοξενούν  τρεις, παρακαλώ, ελληνικές ταινίες. Ελα που κάθε μία απ  αυτές  τις παραγωγές   των «ανεπρόκοπων» ελλήνων  έχει συμπεριληφθεί σε τρία  εξαιρετικά, παράλληλα προγράμματα. Ελα  που  οι μικροί  «χιτλερίσκοι» φιλοξενούν  όλα τα μέλη  και  των τριών  αυτών παραγωγών. Και έλα που εκτός όλων αυτών, οι ίδιοι «Αδολφίσκοι» έχουν διαλέξει δύο ακόμα  ελληνικές  ταινίες μικρού μήκους!

Μα τι  συμβαίνει; Αφού οι  φίλοι  μας οι  γάλλοι ούτε που   διανοούνται  να  φανούν τόσο γενναιόδωροι προς  τους κατεστραμμένους έλληνες «αδελφούς». Μπας και το κάνουν λόγω ενοχών; Μπας  και υποκρίνονται τον  φίλο  για να μας υπνωτίσουν, να μας καθησυχάσουν και  στο τέλος να μπήξουν ακόμα πιο   βαθιά το μαχαίρι στην πλάτη  του  αφελούς Ελληνα;

Εγώ ένα έχω  να πω.  Απλώς να μεταφέρω  την  εμπειρία  του Θανάση Καρανικόλα. Ενός σοβαρού, μετρημένου, στον  χαρακτήρα και αξιόλογου έλληνα σκηνοθέτη. Που  εδώ και   είκοσι περίπου χρόνια,  εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο. Που σπούδασε  εδώ. Που διδάσκει σκηνοθεσία  εδώ. Που έκανε μερικές  μικρού  μήκους ταινίες με  λεφτά  γερμανών. Που σκηνοθέτησε  δύο μεγάλου μήκους ταινίες   με  λεφτά, επίσης  γερμανών. Που οι ταινίες του  φιλοξενήθηκαν σε   φεστιβάλ  γερμανών. Και που  η τελευταία, η τρίτη  του  ταινία, με τίτλο «Στο  σπίτι», αν και   γυρίστηκε εξ ολοκλήρου στην Ελλάδα με έλληνες ηθοποιούς, πάλι  επιχορηγήθηκε  από λεφτά  γερμανών. Και κοντά σε όλα αυτά η ταινία του  έχει συμπεριληφθεί  σ ένα από τα  πρωτοκλασάτα  προγράμματα  της Μπερλινάλε.  Διαβάστε  λοιπόν.  Από  την  γερμανική εμπειρία   του Θανάση Καρανικόλα. Οπως  μου την  αφηγήθηκε με πειστική ειλικρίνεια:

«Το γεγονός  ότι είμαι  έλληνας με  βοήθησε περισσότερο απ όσο φαντάζεσαι. Ανοιξαν  πιο εύκολα οι πόρτες  των γερμανών. Εννοώ στο   χώρο το καλλιτεχνικό και το ακαδημαικό. Ακόμα και στον κόσμο των απλών ανθρώπων.  Φαντάσου  κάποιος  ταξιτζής, μόλις άκουσε ότι είμαι  έλληνας, αρνήθηκε να εισπράξει  την  ταρίφα  του. Δεν πειράζει  μου είπε. Δωρεάν από εμένα σε εσένα. Το ίδιο μου έχει συμβεί και σε  κάποιο  εστιατόριο. Ποιος  ξέρει  τι νομίζουν. Μπορεί να πιστεύουν ότι όλοι οι έλληνες  είναι  αδέκαροι και άστεγοι. Μπορεί να    το κάνουν  από ενοχικό σύνδρομο  εξ αιτίας  της βαρβαρότητας  του Χίτλερ. Σημασία έχει ότι είναι  ο πιο ανεκτικός,  δημοκρατικός και   φιλόξενος  λαός. Συγκριτικά με τους   άλλους ευρωπαίους. Ο,τι έχει να κάνει με  τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τα παιδιά, ότι έχει να κάνει με  ανθρώπινα  δικαιώματα, είναι ευαισθητοποιημένοι βαθιά. Και μην  νομίζεις ότι επηρεάζονται τόσο πολύ από  δημοσιεύματα τύπου  Build. Οι  γερμανοί λατρεύουν  την αρχαία ελληνική  κληρονομιά.  Φαντάσουν  δεν υπάρχει  γερμανός που  να μην ξέρει τον Μίκη και την  Μαρία Φαραντούρη.  Και πολλές  φορές έχω ακούσει να μου  λένε με ειλικρίνεια ότι   αισθανονται άθλια   με  όλα αυτά που κάνουν στην  Ελλάδα η Μέρκελ και ο Σόιμπλε. Ντροπή μου λένε. Και το εννοούν»!

Ενα  έχω να προσθέσω. Ντροπή και  σε κάθε  ελληνάρα!  Που  θέλει να    βαυκαλίζεται με  την  πλάνη  πως   για όλα τα  κακά  της μοίρας του  φταίνε πάντα οι ξένοι!