Δημήτρης Δανίκας

Who is Polydoras; Το σχεδόν τίποτα. Οπως σχεδόν άπαντα τα κοστούμα και σχεδόν άπασες οι γραβάτες του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Ρίξτε μια ματιά στην εικόνα. Από μακριά. Από ψηλά. Και θα πείτε

Κοίτα κάτι άσχετοι κάτι ανίδεοι κάτι λιγούρηδες, κάτι μηδενικά, Κοίτα όλους αυτούς που μας απασχολούν, μας πονοκεφιαλιαζουν, που ροκανίζουν την ζωή μας. Που με τα δικά μας λεφτά στήνουν τρικούβετο γλέντι. Κοίτα κάτι κομπάρσους και απασχολούν τα media. Μπροστά τους ο τελευταίος κλητήρας ιδιωτικής επειχείρησης είναι Αινστάιν.

Για να περάσετε ένα διασκεδαστικό, χριστουγεννιάτικο διήμερο να τους φανταστείτε με σώβρακα και φανέλες Να τους φανταστείτε στις τουαλέτες τους, Την ώρα που πορδίζουν. Τη ώρα που καταβροχθίζουν. Την ώρα που φτήνουν. Την στιγμή που φλερτάρουν. Την άλλη στιγμή που στριμώχνουν την ιδιατέρα τους και την μπουκώνουν. Τι να κάνει κι αυτή. Για μερικά φραγκοδίφραγκα. Μπας και διοριστεί ο αδελφός της

Να τους φαντστείτε την στιγμή που μουγκρίζουν.Προς την γυναίκα τους. «Μωρή». Προς τα παιδιά τους «τι θέλεις ρε;». Προς τον αρχηγό τους «Yes boss». Προς τους γραμματείς τους «κάτσε ήσυχα αλλιώτικα θα σε γαμήσω». Προς τους ψηφόφόρους. Οταν εκείνοι φεύγουν από το γραφείο «Να μαλάκα» (με μούντζα εις τριπλούν)

Προς την Τρόικα «Μα φυσικά έχετε δίκιο μίστερ Τόμσεν αλλά τι να κάνω; Οι έλληνες βλέπετε». Τη στιγμή που σούρνονται μπροστά στους αμερικανούς. Που εκβιάζουν. Που απλώνουν λαδωμένα από τυρόπιτα δάχτυλα να αρπάξουν το φακελάκι. Την στιγμή που σαν ακέφαλα σώματα σηκώνουν το χέρι ψηλά και ψηφίζουν τις προτάσεις του αρχηγού τους

Οταν χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον φτωχό. Οταν στα τηλεοπτικά παράθυρα ουρλιάζουν. Οταν δημοσίως ξεκατινιάζονται. Και όταν περιμένουν με τα πόδια στα τσιγκέλια να κουδουνίσει το τηλέφωνο και ν ακούσουν από την άλλη άκρη της γραμμής την φωνή κάποιου παρατρεχάμενου να τους ανακοινώνει «ο πρωθυπουργός σε διόρισε υφυπουργό Πολιτισμού»

Απρόσωποι. Μιας ξένης χώρας που της ταιριάζει το όνομα Λιγουρία. Ανεκδιήγητοι. Ανευθυνουπεύθυνοι. Αίλουροι. Ασυγκράτητοι. Αχόρταγοι. Φιλοτομαριστές. Και οι περισσότεροι ανεπάγγελτοι. Ετσι να τους φαντάζεστε. Και στον εαυτό σας να πιστέψετε. Εσείς και αυτοί δύο κόσμοι εχθρικοί. Χωρίς την ψήφο σας δεν είναι τίποτα όλοι αυτοί. Ούτε το παλτό σου να τους εμπιστευτείς.

Εσείς απείρως ανώτεροι, καλύτεροι, σπουδαιότεροι απ αυτούς. Πιστέψτε στις δυνάμεις σας. Αν το καταφέρετε αυτός ο πιο λαμπερός και πολύτιμος μποναμάς. Και κάνε την αντιστροφή. Οχι εσύ αλλά εκείνοι είναι εξαρτημένοι εντελώς απ όλους εσάς. Σε βασάνισαν. Σε χρεοκόπησαν. Σε κατεξευτέλισαν. Σε κουρέλιασαν. Τι περιμένεις; Να σε αποτελειώσουν; Πάρε βαθιά ανάσα και τσιγάρισέ τους κανονικά. Αντε και καλά Χριστούγεννα με μυαλά έξυπνα και διαφορετικά!