Δημήτρης Δανίκας

Για να καταλάβεις δηλαδή το πρόβλημα το τρομερό. Ας πούμε ότι εσύ. Ο δύσμοιρος . Ο φτωχός. Ο τρομοκρατημένος. Εσύ ο πολίτης ο υποτακτικός

Εσύ που για να ζεσταθεί το κοκκαλάκι των παιδιών σου πετάς στην ξυλόσομπα ότι βρεις μπροστά που. Και που στην συνέχεια οσφραίνεσαι τα εκατοντάδες σωματίδια που αιωρούνονται άνωθεν της ταλαίπωρης κεφαλής σου. Εσύ που έχεις δεν έχεις ηλεκτρικό. Εσύ που έχεις δεν έχεις μεροκάματο εργατικό. Εσύ που βαυκαλίζεσαι με την ιδέα ότι ζεις στην Ευρώπη την αναπτυγμένη και παραγωγική. Εσύ λοιπόν

Ας πούμε ότι δια μαγείας μετακινείσαι στην θέση του Αντώνη Σαμαρά και του Ευάγγελου Βενιζέλου. Οχι ως πολιτικός αλλά ως πλούσιος και καμαρωτός. Ας πούμε λοιπόν ότι στην κατοχή σου έχουν περιέλθει όλα τα ακίνητα και όλα τα χρηματικά περιουσιακά στοιχεία του Σαμαρά. Οτι ξαφνικά από τη μια στιγμή στην άλλη, όπως στα παραμύθια τα παιδικά, μεταμορφώνεσαι στο αντίθετό σου ακριβώς

Πες μου λοιπόν. Σκέψου σοβαρά. Στον όποιο θεό πιστεύεις ειλικρινά. Θα μπορούσες ποτέ να συναισθανθείς μια σταγόνα από τον ιδρώτα και τον πόνο των ρακένδυτων ελλήνων πολιτών; Απάντησε μου με το χέρι στην καρδιά. Ε λοιπόν ποτέ των ποτών. Η κοινωνική σου θέση βάζει αυτομάτως φραγή ανάμεσα σε σένα και στους άλλους, Ανάμεσα σ αυτούς που έχουν και σ αυτούς που δεν έχουν. Δύο κόσμοι διαφορετικοί. Δύο κόσμοι εχθρικοί. Δύο κόσμοι σε μόνιμη αντιπαλότητα. Ετσι δεν είναι;

Κι εγώ λοιπόν αν μεταπηδούσα στην περιουσιακή θέση του Αντώνη, του Βαγγέλη και πολλών άλλων κοινοβουλευτικών ταγών, ουδεμία σχέση με τον πολίτη τον φτωχό. Επομένως. Αφού εκ των πραγμάτων όλοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν, δεν συναισθάνονται και δεν βιώνουν το πρόβλημά σου, πως είναι δυνατόν να σε βοηθήσουν; Και πως είναι δυνατόν την πατρίδα σου να σώσουν; Δεν υπάρχει περίπτωση ούτε μία στις χίλιες

Επομένως. Αφού εσύ των υπογείων και των δακρύων φτάνεις στο σημείο να ψηφίζεις τον αντίπαλό σου ε τότε και χωρίς να το καταλάβεις οδεύεις προς τον αυτεξευτελισμό σου. Με απλά λόγια γίνεσαι το γαιδούρι των αφεντικών σου

Ξέρω, ξέρω. Θα μου πεις ότι εξ ανάγκης τους ακολουθείς. Αλλιώτικα, θα πεις, και στην περίπτωση που έδινα την ψήφο μου στην Αλέκα Παπαρήγα την πιο φτωχή της ελληνικής Βουλής, η πατρίδα μου θα γινότανε Αλβανία!

Πλάνη αγαπητέ μου. Γιατί όπως μου έλεγε σημερινός υπουργός «η χώρα έχει κατορθώσει το ακατόρθωτο. Πιο κάτω από την Αλβανία, κάπου στο επίπεδο της Σομαλίας». Επομένως όποιος δεν έχει μυαλό έχει πόδια. Σκάσε και κολύμπα!