Δημήτρης Δανίκας

Διαρκώς στον κανιβαλισμό. Τον  εξευτελισμό. Τον διασυρμό. Τον υποβιβασμό. Αυτό το συνηθισμένο σπορ  στο  Ελλάντα το τριτοκοσμικό.  Κλασικό  παράδειγμα ο Σάκης Ρουβάς.  Το  αναφέρω αυτό επειδή   έμαθα, και καταχάρηκα,  ότι ο θεατρικός σκηνοθέτης Δημήτρης Λιγνάδης  του εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Διονύσου  στις «Βάκχες».  Με πρώτη  παράσταση στο  φεστιβάλ Φιλίππων μεθαύριο Σάββατο  13 Ιουλίου. Κι επειδή,  ακόμα,  έμαθα ότι ο Σάκης στις  πρόβες  άφησε  τις  καλύτερες εντυπώσεις

Με αφορμή όλα  αυτά πρέπει κι  εγώ  να  ομολογήσω ότι  είχα  σχηματίσει την   χείριστη  εικόνα  γι αυτόν. Λάθος. Πλάνη. Παρασύρθηκα. Βιάστηκα. Με επιπολαιότητα  τον προσέγγισα.  Ετσι  όταν, πριν τέσσερα  χρόνια,   τον είδα σε ρόλο πρωταγωνιστικό, να  υποδύεται  τον serial  killer στην μετριοασήμαντη ταινία «Duress» (Στα άκρα) τα   έχασα. Εντυπωσιάστηκα. Γιατί  χαμηλόφωνος. Γιατί συνεπής. Γιατί σωστός. Και γιατί μέσα στον ρόλο  του. Εντελώς!

Ετσι σκάλισα και έμαθα. Την ακαταπόνητη προσπάθειά  του  να γίνει  ηθοποιός. Για  τις ερμηνευτικές  σπουδές του  στις ΗΠΑ.  Για  τον   σπουδαίο  δάσκαλό του. Και έτσι  τελικά  κατέληξα.  Ο Sakis δέκα  φορές ανώτερος  ως ηθοποιός παρά  σαν τραγουδιστής περικυκλωμένος από χιλιάδες  Ρουβίτσες που παραληρούν  στο πέρασμά του

Παρόλα αυτά. Ουδείς  από  τους λεγόμενους   σκηνοθέτες  καλλιτεχνικών  ταινιών τον πλησίασε.  Ουδείς  τον εμπιστεύθηκε. Ουδείς αναγνώρισε  την μεταμόρφωσή του. Ουδείς αντιλήφθηκε  την ερμηνευτική  ικανότητά του. Γιατί; Μα επειδή η  ελίτ  αυτής  της δύσμοιρης χώρας πορεύεται με εμμονές και προκαταλήψεις. Επειδή  κυριαρχούν  τα κλισέ, οι  ταμπέλες και τα μαντριά. Επειδή  σχεδόν  άπαντες, αιχμάλωτοι δογματικών  πεποιθήσεων και όμηροι  της ημιμάθειας και των συμβάσεων.  Γι  αυτό

Για να  καταλάβετε  την  διαφορά.  Που  μας  χωρίζει από τις οργανωμένες  κοινωνίες.  Ας πούμε. Ο θεοκόμματος με το  όνομα Σαρλίζ Θερόν. Ενα από  τα εκατοντάδες παραδείγματα ΗΠΑ, Γαλλίας, Ιταλίας, Δανίας και εν γένει κάθε  ευρωπαικής η  αμερικανικής  κοινωνίας. Αν   λοιπόν  η  Σαρλίζ είχε  την ατυχία να   γεννηθεί εν Αθήναις και να ξεκινούσε  ως μοντέλο,  θα   κατέληγε ως πανέμορφο πτυελοδοχείο σε  κάποιο  από  τα πρωινάδικα. Ευτυχώς βρέθηκε  στο  Χόλιγουντ και με το σπαθί της κέρδισε ένα Οσκαρ  για την απίστευτη  ερμηνεία της στην προσωπική  της   παραγωγή «Monster» (2004)

Με  απλά  λόγια. Οπως  συμβαίνει με το Δημόσιο. Το  ίδιο παντού. Ανθρώπινο  δυναμικό υπάρχει  άφθονο  και ικανό. Πανέτοιμο  για προσφορά. Με  όρεξη και  πάθος. Με ιδέες, με σπουδές, με  φαντασία, με  ταλέντο.  Ομως οι συνθήκες, οι υποδομές, οι παρέες, οι   διάφορες  φυλές. Και  πάνω απ όλα. Η παροιμιώδης μετριότητα. Ολα αυτά  τα «χαρίσματα» τα νεολληνικά, να ρουφήξουν. Να  υποβιβάσουν. Να κανιβαλίσουν. Να απαξιώσουν.  Και εν τέλει να κατεβάσουν   στο δικό τους επίπεδο, κάθε προσπάθεια  που ξεπερνάει την δική τους  ασημαντότητα!

Το λένε «η  δυστυχία να  είσαι  έλληνας». Το λέω «η δυστυχία να είσαι Σάκης Ρουβάς»!