Δημ. Μαρκόπουλος

Είτε αριστερές, είτε δεξιές, οι καταλήψεις των σχολείων είναι ένα λάθος «έθιμο». Πρόκειται για μια κακή φάμπρικα που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 από τη γενιά μας (σ.σ. των σημερινών σαραντάρηδων) που μεταξύ χαβαλέ και γενικευμένης απαξίωσης του δημόσιου σχολείου, άρχισε έναν καταστροφικό κύκλο τέτοιων αντιδράσεων.

Ήταν σάπιες οι τυρόπιτες του κυλικείου; Κατάληψη.

Αποβλήθηκε ένας συμμαθητής; Αντιδράσεις.

Δεν είπαν ναι σε κάποιο αίτημα για εκδρομή οι καθηγητές; Αποχή.

Κουράστηκαν τα παιδιά από τα μαθήματα και ήθελαν επέκταση των χριστουγεννιάτικων εορτών; Δεκαπέντε ημέρες πριν τις γιορτές ξεκινούσε το κλείσιμο των σχολείων.

Γενιές και γενιές κακόμαθαν σε αυτή την κατάσταση η οποία πάντοτε «επενδυόταν» με αριστερή ρητορική. Με ριζοσπαστική λογική και με απόλυτη κάλυψη από τα κόμματα που εκτείνονταν από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την εξωκοινοβουλευτική αριστερά. Και φυσικά αλίμονο αν κάποια κυβέρνηση αποφάσιζε να λάβει μέτρα κατά αυτής της συνθήκης. Η Αθήνα θα καιγόταν, τα σχολεία θα έκλειναν για όλο το σχολικό έτος και οι Τσε Γκεβάρα – κανακάρηδες θα οδηγούσαν σε …ολοκαύτωμα.

Για να πάμε παραπέρα, οι καταλήψεις του 2008 και η τραγική δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου δημιούργησαν ένα ρεύμα αγανάκτησης που τελικά κατέληξε στην ανάληψη της εξουσίας από έναν άλλο Αλέξη. Τον Τσίπρα. Σε αυτό το κύμα πάτησε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο κύμα της οργής. Αυτό εξάλλου ήταν κι ο ίδιος. Ο συμμαθητής που εμείς οι σημερινοί σαραντάρηδες είχαμε το 1990, ο οποίος καλούσε σε «οργανωμένη αντίδραση» κατά του νόμου Κοντογιαννόπουλου και που καρφί δεν του καιγόταν αν θα χάναμε μαθήματα και θα μέναμε πίσω στη μόρφωση μας. Πάνω από όλα να γινόταν η κομματική δουλειά.

Τώρα όμως που ξαφνικά υπάρχει οργή από τα δεξιά, που μαθητές της άλλης πλευράς καλούν σε καταλήψεις με περιεχόμενο τη Μακεδονία και τη συμφωνία των Πρεσπών, οι ίδιοι οι πρώην καταληψίες, αυτοί που επένδυσαν σε αυτές, εξεγείρονται. Κάνουν τους έκπληκτους. Γκρινιάζουν.

Αυτοί που για χρόνια μας ταλαιπωρούσαν, που απαξίωσαν το σχολείο κι ανάγκασαν τη μεσαία τάξη είτε να εγκλωβιστεί σε αυτή την αρνητική κατάσταση, είτε να πιεστεί για να πάει τα παιδιά της σε ιδιωτικά σχολεία με κόστος οικονομικό, τώρα μιλάνε για «απαράδεκτα φαινόμενα».

Σαφώς και κανείς δεν υιοθετεί την ακροδεξιά ρητορική και το κάλεσμα ορισμένων εκ των μαθητών «να πάρουμε τα Σκόπια και τη Σμύρνη» όπως έγραφαν φέιγ βολάν που μοιράστηκαν. Για να πάμε μακρύτερα, αποδοκιμάζουμε τα όποια εθνικιστικά παραληρήματα και σαφώς φοβόμαστε τη χρυσαυγίτικη καπηλεία. Οι καταλήψεις σχολείων είναι κακές τόσο από τα δεξιά, όσο και από τα αριστερά.

Ας αναλογιστούν όμως εκείνοι που υποδαύλισαν αυτό το έθιμο για 25 και πλέον χρόνια τη ζημιά που έκαναν. Τη φάμπρικα που ξεκίνησαν και την τόσο λάθος πορεία που πήραν τα πράγματα.

Αν θέλουμε λοιπόν να αναβαθμίσουμε το δημόσιο σχολείο πρέπει να το απομακρύνουμε από τους αριστερούς ή δεξιούς μπαχαλάκηδες. Πρέπει να καταδικάσουμε τις καταλήψεις και τις αποχές του χαβαλέ και να καλέσουμε τους μαθητές να επικεντρωθούν εκεί που πρέπει. Στα μαθήματα και την πρόοδο τους. Στο μέλλον τους. Η πολιτικοποίηση των σχολείων βλάπτει τα φτωχά κυρίως στρώματα, που δεν έχουν την επιλογή της ιδιωτικής εκπαίδευσης και που εγκλωβίζονται σε ένα στείρο και αντιδραστικά συνδικαλιζόμενο σχολείο. Κάθε άλλη ερμηνεία, κάθε διαφορετική προσέγγιση το μόνο που κάνει είναι να στρώνει καριέρες σε αυριανούς πολιτικούς και να χαντακώσει τα παιδιά του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού.