Δημ. Μαρκόπουλος

Ο νεοδημοκράτης (σ.σ. αν και από την πολύ στήριξη στην κυβέρνηση  κοντεύουμε να το ξεχάσουμε αυτό)  πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Προκόπης Παυλόπουλος εσχάτως μέχρι που «δανείζει» - διορίζει δικά του πρόσωπα στο γραφείο του κ. Τσίπρα. Πρώην υπουργοί της ΝΔ αναφέρονται στα «ηγετικά χαρακτηριστικά» του πρωθυπουργού, προφανώς μιλώντας εξ ονόματος άλλων παραγόντων κι όχι των πολιτικών αρχηγών τους. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ ρίχνουν γέφυρες στην Κουμουνδούρου ενώ και στο Ποτάμι ή την Ένωση Κεντρώων υπάρχουν φωνές σύγκλισης.

Τα επιχειρήματα όσων ζητούν «ανοχή» πατούν στην εξής λογική:  η χώρα δεν έχει άλλο περιθώριο διχασμού (λες και είχε το 2012 – 2014) και η προσπάθεια πλέον δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συμμάχους του αλλά ολόκληρη τη χώρα.

Ο Αλέξης Τσίπρας όμως δεν είναι που διαρκώς κινείται σε μανιχαϊστική λογική; Που διαρκώς διχάζει αντί να ενώνει ενώ στα δύσκολα ζητά «συμπόρευση»;  «Γερμανοτσολιάδες κατά πατριωτών» ήταν το πρώτο του «ποίημα». Όταν η θεωρία κατέρρευσε, ήλθε το «ΝΑΙ - ΟΧΙ». Όταν κι εκεί ο πρωθυπουργός έδειξε ποιος πραγματικά ήταν, ήλθε το «ΠΑΛΙΟ - ΝΕΟ».

Τι ήταν όμως το ΠΑΛΙΟ; Μας έλεγαν πως ήταν η διαπλοκή, οι λίστες, οι σχέσεις με τα συμφέροντα. Μάλιστα εσχάτως στο στόχαστρο τέθηκε ο Σταύρος Παπασταύρου και η δήθεν μη αποδοχή της λίστας Μπόργιανς το 2012 παρά το ότι ούτε νομοθετικά κάτι τέτοιο μπορούσε να συμβεί προ του 2015, ούτε όπως παραδέχθηκε το Κρατίδιο της Ρηνανίας- Βεστφαλίας είχε προταθεί στην κυβέρνηση Σαμαρά κάτι άλλο πέραν μιας γενικής κι αόριστης τεχνικής βοήθειας.

Κι ενώ εδώ και 15 μήνες από την Αριστερά που τάζει τα πάντα, υποσχέθηκαν  ενδελεχή έλεγχο ως προς όλα τα συμφέροντα, ως προς τους εφοπλιστές, εργολάβους και λοιπούς καρχαρίες του οικονομικού συστήματος, η κυβέρνηση για μια ακόμη φορά παρουσιάζεται μεγαλόστομη στις υποσχέσεις κι ελάχιστη στο τελικό αποτέλεσμα. Εκτός του προφανούς Θωμά Λιακουνάκου, η ερευνητική δεινότητα των «λιστάρχων» περιορίστηκε στην προσπάθεια εξόντωσης ενός πολιτικού αντιπάλου. Του Σταύρου Παπασταύρου, του οποίου ειρήσθω εν παρόδω το όποιο πρόστιμο βασίστηκε σε ένα απλό excel. Όμως ας μην μείνουμε στα θέματα απόδοσης δικαιοσύνης σε καιρό ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δικαστές άνθρωποι είναι και αναγκάζονται να κινηθούν ανάλογα, κάτω από ένα …καθεστώς «περίεργο» και πιεστικό.

Ας πάμε καλύτερα στο περίφημο ΝΕΟ. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να μας πείσει λοιπόν πως δεν συνομιλεί με συμφέροντα. Πως δεν έχει τη δική του ΝΕΑ διαπλοκή. Πως δεν κέρδισαν από τις ατέρμονες διαπραγματεύσεις και την επιβολή capital controls ξένα και ντόπια συμφέροντα. Παρά ταύτα όλοι οι παροικούντες στην Ιερουσαλήμ της εγχώριας πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ. Τι; Ποιοι μιλάνε και με ποιους. Ποιοι παίρνουν δουλειές και από ποιους. Ποιοι διορίζουν ποιους. Ποιοι σε λογική λογοδιάρροιας κάθε τρεις και λίγο δίνουν συνεντεύξεις στις εφημερίδες εκείνων τους οποίους κατήγγειλαν ως «εργολάβους των ΜΜΕ».

Γνωρίζουμε.

Ξέρουμε καλά πως κάποιοι πλαστογραφούν τα όνειρα του κόσμου.

Ας σκεφτούν λοιπόν όσοι με ευκολία σήμερα και με ένα δήθεν «ηθικό πλεονέκτημα» επιχειρούν τη διαπόμπευση των πολιτικών τους αντιπάλων, πως ενδεχομένως αύριο να έρχεται η σειρά τους. Πως με την πολωτική στάση τους ναρκοθετούν επί της ουσίας το μέλλον της χώρας αλλά και το δικό τους μέλλον, καθώς η πολιτική θα παίζεται από εδώ και στο εξής με όρους ζούγκλας και δικαστηρίων. Πως ο Βαρουφάκης και η «Ουάου διαπραγμάτευση του» θα ερευνηθούν. Πως ταυτόχρονα θα ερευνηθεί και η πορεία όσων κέρδισαν από τέτοιου είδους διαδικασίες.

Γιατί κακά τα ψέματα:

Μπόργιανς έδωσες….Μπόργιανς θα λάβεις.

Κανένας δεν μπορεί να μιλά λοιπόν για αποκλειστικότητα στην πολιτική «καθαρότητα». Ιδιαίτερα όταν ένας Βαρουφάκης και ένας Λαφαζάνης στοιχειώνουν το περασμένο μας καλοκαίρι κι όταν κάποιοι έπαιξαν τις ζωές των πολιτών κορώνα γράμματα. Όταν κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνούσαν να δηλώσουν μερικά εκατομμυριάκια ευρώ στα πόθεν έσχες τους κι όταν κανένας δεν απάντησε πειστικά για δημόσια έργα και …ημέρες συγκεκριμένων εργολάβων. Κι όταν λέμε εργολάβων δεν μένουμε στον προφανή. Υπάρχουν βλέπετε κι άλλοι πολλοί…

Όχι λοιπόν. Στήριξη σε μια κυβέρνηση που θέλει να φιμώσει κάθε διαφορετική φωνή, που διορίζει κομματικό στρατό για να ελέγξει α λα Τσάβες τη δημόσια διοίκηση, που αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο φίμωσης του Google ή του διαδικτύου, που «λιάνισε» τη χώρα το καλοκαίρι κι ακόμα δεν έχει λογοδοτήσει, που «φλέρταρε» με κατάληψη του νομισματοκοπείου και που τις ζωές μας καθημερινά τις ανατρέπει με αποφάσεις και παραλείψεις, δύσκολα θα υπάρξει. Πολύ περισσότερο όταν η κυβέρνηση αυτή αντί να εξημερώνει τα πάθη, τα ανατροφοδοτεί. Οι Μαχάτμα Γκάντι σε μια χώρα που καταστρέφεται φαίνεται πως τελειώσανε. Τους πάτησε το τρένο του διχασμού και του λαϊκισμού. Ο πασιφισμός απέναντι σε εκείνους που θέλουν να βγάλουνε το μάτι των αντιπάλων τους πάει περίπατο.

Τα παραπάνω τα νιώθει ήδη στο πετσί του κι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος είδε  την κεντρώα, αστική λογική με την οποία μέχρι στιγμής πολιτεύεται, να πηγαίνει «περίπατο» εχθές από τα πυρά των αδίστακτων πολιτικών του αντιπάλων. Εκείνων που θέλησαν να εμπλέξουν έως και τη σύζυγο του στα δικά τους παιχνίδια. Ας το κατανοήσουν οι Καραμανλικοί που επίσης εκβιάζονται αλλά και οι Πασόκοι που σήμερα «τρίβονται» στους Συριζαίους δίχως να γνωρίζουν πως αυτοί που σήμερα τους απλώνουν το χέρι, αύριο θα τους το δαγκώσουν.

Και με τον Αστυφύλαξ και με τον Χωροφύλαξ δεν γίνεται.