Βασίλης Χιώτης

Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας όρκιζε την νέα κυβέρνηση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε θριαμβεύσει στο δημοψήφισμα, αλλά είχε υποχρεωθεί να δεχθεί ένα τρίτο μνημόνιο. Κατόρθωσε να ξεπλύνει την ντροπή του με ένα νέο εκλογικό θρίαμβο. Ο Αλέξης Τσίπρας χαμογελούσε πλατιά επειδή θεωρούσε οτι είχε καταφέρει να “μηδενίσει το κοντέρ” των σφαλμάτων της κυβέρνησής του και να επανεκκινήσει τις μηχανές του χωρίς άλλα λάθη.

Σήμερα 23 Σεπτεμβρίου 2016, ένα χρόνο ακριβώς από την ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, η 23η Σεπτεμβρίου 2015 φαίνεται σαν χαμένος παράδεισος...
Η ορμή και η δυναμική που εμφάνιζε πριν από ένα χρόνο η ομάδα του Αλέξη Τσίπρα, δεν έχει καμιά σχέση με την εικόνα που εμφανίζει σήμερα.

Τα νέα πρόσωπα που φιγουράριζαν τότε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ως τα “νέα αστέρια” της πολιτικής σκηνής σήμερα δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν στον δρόμο χωρίς συνοδεία αστυνομικών, ή με κατεβασμένα τα φιμέ τζάμια των λιμουζίνων τους.
Τότε το Μαξίμου διαφήμιζε ως ατρόμητους μονομάχους, την Όλγα Γεροβασίλη, τον Παύλο Πολλάκη, τον Νίκο Φίλη, τον Τρύφωνα Αλεξιάδη και την Θεοδώρα Τζάκρη που σηματοδοτούσαν τον αέρα ανανέωσης δίπλα στην δυνατή ομάδα που παρέμενε στο πλευρό του Αλέξη Τσίπρα.

Σήμερα στο Μαξίμου αναφέρονται τα ίδια ονόματα, μόνο ως ακλόνητο επιχείρημα για να πείσουν τον πρωθυπουργό να κάνει ανασχηματισμό.

Αλλά κι από τους παλιότερους υπουργούς, ελάχιστοι μπορούν να σταθούν δίπλα στον πρωθυπουργό, χωρίς να θαμπώνουν με την παρουσία τους το προφίλ του.
Κατρούγκαλος, Σπίρτζης, Τόσκας και Δρίτσας, πρέπει να έχουν κομψά ειδοποιηθεί, να μην πλησιάζουν πολύ τον Αλέξη Τσίπρα όταν κυκλοφορούν γύρω του φωτογράφοι...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα σε ένα χρόνο η κυβέρνηση εμφανίζει τόσο μεγάλη κόπωση. Δεν το περίμενε όμως κανείς από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πέρυσι έδειχνε ανίκητη και ακαταμάχητη.

Και το ερώτημα που τίθεται τώρα, είναι τι θα κάνει γι αυτήν την εικόνα ο πρωθυπουργός. Η συνταγή είναι γνωστή. Αντικαθιστάς τα πρόσωπα που έχουν φθαρεί, τους φορτώνεις και το κόστος της πολιτικής κόπωσης και επιχειρείς νέο ξεκίνημα. Ή συνεχίζεις να τους κουβαλάς στην πλάτη σου μέχρι να λυγίσεις κι εσύ από το βάρος.

Το κόλπο δεν πιάνει πάντα, αλλά πιάνει συχνά. Αν δεν το κάνεις, η εξέλιξη πάντα είναι η ίδια. Κι επειδή τα άλλα κόλπα έχουν πια εξαντληθεί, μάλλον είναι πλέον ζήτημα χρόνου...